Ξεκινάω με αυτό που πήρα από το προσωπικό του προφίλ γιατί έχει πολλή σημασία για το υπόλοιπο κείμενο και συνεχίζω ακάθεκτος. Για τον Roberto Cacciapaglia, ο ήχος είναι ένας τρόπος να αναλογιστούμε τα μυστήρια της ζωής· μια εμπειρία προσωπικής ανάπτυξης και συναισθηματικής σύνδεσης. Και μετά από αυτό θα σας καλέσω ευγενικά να ακούσετε ένα από τα πιο ακουσμένα από εμένα άλμπουμ, σαφέστατα στα πιο αγαπημένα μου και καρφί στο «ράφι της φωτιάς» — που, για όσους δεν γνωρίζουν, είναι το ράφι όπου στοιβάζω τα πιο αγαπημένα μου σε περίπτωση που γίνει η μαλακία και έχω μόνο μια αγκαλιά για να σώσω ό,τι μπορώ (αφού σώσω όλη την οικογένεια). Δεν ξέρω γιατί το είπα αυτό, μάλλον είμαι επηρεασμένος από το γροθιά-φιλμ Ανώτερη Βία του σκηνοθέτη Ρούμπεν Όστλουντ, που σόκαρε κοινό και κριτικούς το 2014. Κάντε έναν κόπο να δείτε και το φιλμ· εδώ είμαστε να το συζητήσουμε μετά.
Classical, theatrical, electronic, minimal είναι μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που αποδίδουν οι πλατφόρμες στο Sei Note In Logica του 1979 από το βαρύ label της Philips — και λίγα είναι, θα πω. Σαν να συμπεριλήφθηκαν όλη η μαγεία – ανωμαλία – ευφυΐα των Ιταλών μουσικών σε έναν και μόνο δίσκο. Σαν να σταματάει ο χρόνος κάθε φορά που τον βάζω στο πικάπ. Σαν να νιώθω πως όλα είναι μάταια στη μουσική και πως ο Μιλανέζος Cacciapaglia τα είπε όλα με δύο 16λεπτα tracks. Πάνε χρόνια από τότε που το έμαθα τυχαία και έκτοτε το κυνηγάω στην πρώτη έκδοση σαν ο Tom τον Jerry. Μιλάμε για αβέρτα σεζόν κυνηγητό. Να μια καλή αφορμή για κείμενο τώρα που το πέτυχα. Και μέσα σε όλα αυτά, ένα ποστ του Sam Shepherd aka Floating Points ήρθε να επιβεβαιώσει το μεγαλείο, αλλά και το τι μου θύμιζε η μουσική του εν λόγω δίσκου. Μα, φυσικά, τη μουσική του Floating Points! Ιδίως όταν οι χορωδίες μπλέκονται με τα απρόσμενα ηλεκτρονικά και καταλήγουν στα ξέφρενα έγχορδα που κάνουν πάρτι στα ξέφωτα του δίσκου.
Έξι σημειώσεις στη λογική, ενώ ώριμοι κύριοι εξασκούνται στο τένις (βλέπε: cover). Δεν μπορώ να ξεφύγω από τα πλοκάμια του Λάνθιμου, λες και ήρθε να μας καταστρέψει μια και καλή. Άραγε γνωρίζει τον συγκεκριμένο δίσκο; Σαν βούτα μωρού στη βάπτισή του, κλαίγοντας το ίδιο στην πικρή θέα συγγενών που γελάνε ασταμάτητα. Αυτός εδώ ο δίσκος είναι ό,τι πιο απόκοσμο έχω ακούσει, αλλά γραμμένο με τον πιο ζεστό τρόπο. Αγκαλιάζει την ψυχή σου με καχυποψία. Μουσική για να δεις live, ένα endless ταξίδι στο υποσυνείδητο. Και ενώ εσύ απολαμβάνεις μια μουσική πανδαισία, ο συνθέτης παίρνει έξι νότες και τις παίζει σε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς. Απλά και όμορφα, με περίσσια φαντασία. Χορωδία, έγχορδα, πνευστά απλωμένα σε ηλεκτρονικά patterns — άλλες φορές well structured και άλλες χαοτικά, στα όρια του πειραματισμού όπως τον ξέρουμε στις μέρες μας. Προφανώς πολύ μπροστά από την εποχή του, αν σκεφτούμε ότι μέχρι και σήμερα ακούγεται σύγχρονος. Δίσκος με δύο επανεκδόσεις, για εσάς που δεν είστε τρελοί σαν κι εμάς. Μια εβδομάδα πνιγμένη στα μουσικά κύματα. Καλή όρεξη.
