Μετράμε αντίστροφα για τις γιορτές με τα κλασικά σχόλια για τον καλό καιρό ενώ μπήκε Δεκέμβρης, κι εγώ προσπαθώ να θυμηθώ πώς ήταν κάποτε ο χειμώνας στην Αθήνα, κάνοντας παράλληλες σκέψεις για το πόσο κακές πωλήσεις κάνουν στη χώρα μας όλα τα χειμερινά ρούχα. Ξέρω, κατεστραμμένο μυαλό, αλλά κάποιος πρέπει να κάνει και τους συγκεκριμένους συνειρμούς. Κόντρα και πάλι στην εποχή, εμείς έχουμε καλοκαιρινό δίσκο στο πικάπ και πάμε να πούμε δυο λόγια γι’ αυτόν.
Η Ξάγρυπνη Πόλη είναι ξεκάθαρα ένα από αυτά τα LP που μπορεί κάποιος να αποκαλέσει χαμένα — πέρα από τελείως άγνωστα. Ηχογραφήθηκε από τον Σταύρο Παπασταύρου το 1972 και κυκλοφόρησε αργοπορημένα το 1978 από την Ελληνική Εταιρεία Επικοινωνιών, το label με σήμα τον γλάρο να πετάει στον ήλιο. Πέρα από την εξαιρετική σπανιότητα του συγκεκριμένου long player βινυλίου, πολλά ακόμη είναι αυτά που δεν γνωρίζουμε ακριβώς για τη σύνθεσή του, αφού πέρα από το tracklist και το generic cover του (το artwork δεν είναι άλλο από το κλασικό εξώφυλλο ενός disco maxi single χωρίς την τρύπα) δεν υπάρχει τίποτα άλλο για να διαβάσει κανείς — όπως κάναμε παλιά, πριν το Google.
Στο δια ταύτα τώρα: το μουσικό περιεχόμενο της σημερινής στήλης, της Ξάγρυπνης Πόλης, είναι με μια λέξη υπέροχο. Όμορφες ακουστικές και ηλεκτρικές κιθάρες, Hammond πλήκτρα, smooth πνευστά, μαζί με τα vocals του Παπασταύρου να ταξιδεύουν το νου μακριά. Πλας έξυπνες αλλαγές και στίχοι καθημερινοί, που ακούγονται τόσο μα τόσο μαγικοί. Όλα αυτά με ένα σούπερ έξυπνο και πρωτόγνωρο (για τα ελληνικά δεδομένα) 70s brazilian touch — ιδίως όταν μιλάμε για πενήντα χρόνια πριν.
Εστιάζουμε στην καλύτερη στιγμή του δίσκου: το folk bossa nova “Εγώ κι Εσύ”. Μία από τις πιο ιδιαίτερες στιγμές της μυστήριας ελληνικής δισκογραφίας των 70s και όχι μόνο. Εγώ κι εσύ στην ξάγρυπνη πόλη, λίγο πριν τους εορτασμούς για τα φετινά Χριστούγεννα.
