Σε μια εποχή που η μετριότητα και η ημιμάθεια έχουν αναχθεί σχεδόν σε «κοινωνικό κίνημα», όπου όλοι έχουν άποψη για όλα και στήνουν βαθυστόχαστες αναλύσεις για οτιδήποτε, αντλώντας πληροφορίες από τη Wikipedia και γκουρού/αναλυτές του YouTube, ο Θανάσης Μήνας «δικαιούται διά να ομιλεί» επί του θέματος. Όχι μόνο επειδή το μουσικό πεδίο στο οποίο αναφέρεται το βιβλίο το ψαχουλεύει εδώ και 30 χρόνια, αλλά και γιατί είναι ένα πολιτικοποιημένο και κοινωνικά ευαίσθητο άτομο, που ξέρει πώς να φωτίσει συνολικά και καλειδοσκοπικά τους αγώνες των μαύρων/Αφροαμερικανών για δικαιώματα, ευκαιρίες και ίση μεταχείριση.
Θα μου πεις πως, αφού καταπιάνεται, είναι αυτονόητο ότι κατέχει το θέμα· όμως, στην εποχή μας, δεν είναι καθόλου. Όχι πως δεν υπάρχουν ερευνητές που ψάχνουν καλά πριν γράψουν, αλλά και η αρπακόλα δεν πάει πίσω. Ποτέ η ημιμάθεια δεν πουλούσε τόσο μούρη όσο στις μέρες μας. Ποτέ τόσοι πολλοί δεν είχαν άποψη για τόσα πολλά. Ποτέ τόσοι πολλοί ημιμαθείς δεν ήταν τόσο απολύτως βέβαιοι ότι έχουν δίκιο.
Όποιος ενδιαφέρεται για το θέμα χωρίς να έχει προηγούμενη γνώση, αλλά και όποιος διαθέτει μια γενική εικόνα για τον πολυδιάστατο αγώνα των μαύρων από τις αρχές του 20ού αιώνα έως σήμερα —με δυστυχώς ελάχιστη πρόοδο σε δομικό επίπεδο, παρά τις αμέτρητες προσπάθειες— θα βρει στο Black Power πλήθος χρήσιμων και αποκαλυπτικών πληροφοριών για κινήματα, οργανώσεις, προσωπικότητες που έδωσαν τη ζωή τους για αυτόν τον σκοπό. Και, επιπλέον, θα δει με ποιον τρόπο η Τέχνη —κυρίως εκείνη που επηρεάστηκε από αυτά τα κινήματα— έπαιξε πρωταρχικό ρόλο στην πορεία τους.
Η έρευνα και η συστηματική συγκέντρωση στοιχείων είναι εμφανείς σε όλο το βιβλίο. Ωστόσο, αποφεύγεται η παγίδα της ακαδημαϊκής μελέτης ή του ξηρού πανεπιστημιακού συγγράμματος που στο τέλος κουράζει ή αφορά μόνο τους ειδικούς. Η μουσική, το σινεμά και η λογοτεχνία, που ενσωματώνονται οργανικά στο κείμενο, του δίνουν τον απαραίτητο groovy ρυθμό, χωρίς ποτέ να αναιρούν τον πυρήνα του: ένα πολιτικό βιβλίο για την ιστορία των αφροαμερικανικών κινημάτων.
