Ελέγχεται μια δεκάδα με 3 δίσκους από το ίδιο label; Περί των όποιων αιτιάσεων, αντιτείνω τους καταλόγους της Blue Note του 1957 ή της 4AD του 1981, όχι τόσο για να εξισώσω τα μεγέθη, αλλά περισσότερο για να σταθώ στις εκάστοτε αποστολές και ταυτότητες. Διότι αυτό πρωτίστως συμβαίνει με την Backwoodz Studioz που μας χάρισε τριπλέτα δεκάδας για το 2025. «Το προπύργιο για αδιαπραγμάτευτους καλλιτέχνες που θέλουν να γίνουν αλλόκοτοι, απελευθερωμένοι και ειλικρινείς» όπως είχε γράψει κι ο Dylan Green για το νεοϋορκέζικο rap label.
Αμαρτία εξομολογουμένη ούκ έστι αμαρτία, επομένως μιας και στο Avopolis καλύφθηκαν μέσα στη χρονιά κι οι λόγοι που δίσκοι σαν αυτοί των Little Simz και Tyler, the Creator δεν κατέληξαν στο top 10, να ένα μάζεμα της φετινής rap δισκογραφίας που προσφέρεται για χώρο και χρόνο στα ηχεία σας.
Loyle Carner - hopefully! (Virgin EMI)
Κι αυτός είναι που τελικά πήρε τη θέση εντός δεκάδος από τη συνομήλικη του Little Simz, πατώντας σε κοινά uk jazzy keys και breakbeats. Οι Navy Blue και Nick Hakim δίνουν τα δικά τους 2 cents στις αργόσυρτες μπάρες του Carner περί πατρότητος και λοιπών ζητημάτων ενηλικίωσης, με δυνατότερη στιγμή αυτή του ομότιτλου με την αρωγή του εκλιπόντος Benjamin Zephaniah. Downbeat μονοτονία θα έλεγε κανείς, αλλά είναι τέτοιος ο τρόπος και τα σπασίματα του βρετανού, που καθιστούν αν μη τι άλλο γοητευτική τη μουντή του κατάθεση.
Open Mike Eagle - Neighborhood Gods Unlimited (auto reverse)
Εκείνη η απελευθερωτική τόλμη, η ιντελεκτουέλ τραμπάλα μεταξύ σοβαρής σκέψης και σορολόπ, του avant garde και underground hip hop νου του R.A.P. Ferreira, όπου μπορεί από τη μια να φιλοσοφεί κι απ’ την άλλη να ξεφυλλίζει σε χαλαρό auto-tune υπερήρωες από τα κόμικς, είναι παρούσα και στους λόγους του Open Mike Eagle. Ας δώσετε λίγο χρόνο και αρκετή προσοχή στις προφανείς αντιστάσεις αλλά και στα αινίγματα του Open Mike Eagle. Είναι ένας καλός ραπ δίσκος για το 2025, με την πεισματάρικη geek-η λεπτομέρεια του underground, χωρίς τις παγίδες του όποιου ακατάσχετου διδακτισμού.
De La Soul - Cabin In The Sky (Mass Appeal)
Η αλήθεια είναι πως οι τυπικοί De La Soul παρέδωσαν μια ακόμη ευθύτατη περιστροφή γύρω από τον ήλιο, κάτι που στην ερμηνευτική σούμα μεταφράζεται ως επιστροφή στην ασφάλεια των παιδικών ακουσμάτων για τους ορκισμένους fans, μακριά από τα lame χοντρόκωλα παρακολουθήματα των μαζών. Τα ευφορικά κλισέ είναι αραδιασμένα, ως εκ τούτου, η επανάληψη παραμένει καταπραϋντική. It's the boom to the bap, like the full in the paid that put Ra on the map (Ayo, my nigga, run it back, keep going). Long Island, Long Island…
JID - God Does Like Ugly (Dreamville/Interscope)
Συμμετοχικό και παραγωγικό guest line up ολκής: Westside Gunn, Clipse, Vince Staples, Ciara, EarthGang, Don Toliver, Ty Dolla Sign, 6lack, Jessie Reyez, Baby Kia, Mereba, Pastor Troy, Childish Major, Christo, Lex Luger, Pluss, Jay Versace, Buddy Ross, Chase B, Thundercat, Boi-1da, Cubeatz, Vinylz. To “Α Change Is Gonna Come” καμουφλαρισμένο εντός trap-ίλας, που μπορεί από τη μια να δαγκώνει με bangers σαν το “WRK”, αλλά στην αμέσως επόμενη στροφή να γαζώνει με τις μπάρες του “Community”.
billy woods - GOLLIWOG (Backwoodz Studioz)
Κλειστότερο του Maps, ένα μάζεμα ιδεών, ένα στρυφνό σχήμα που ανατροφοδοτεί κι ανατροφοδοτείται από τα πεσμένα κατάστιχα του woods, αυτά που σκαρώνει ο νους του κι αυτά που περιμαζεύει από τους ματωμένους λεκέδες των απόκληρων, τις αδιάβροχες μάσκαρες των χτυπημένων κοριτσιών και τις επιστολές προς Κορινθίους. “The English language is violence / I hot-wired it / I got a hold of the master's tools and got dialed in”. Ακόμη κι αν με δυσκολία επιστρέφει κανείς στο GOLLIWOG, αυτό στέκει με αξιώσεις πλάι στα άλλα της δισκογραφίας του, ως αναγκαίο κεφάλαιο για τους θιασώτες του αδιαμφισβήτητου GOAT της underground σκηνής.
Saba, No ID - From The Private Collection Of Saba and No ID (From The Private Collection)
Από την πρώτη νότα, από την πρώτη μπάρα του “Every Painting Has A Price”, από τη μελωδικότητα βγαλμένη από τις καρδούλες του Curtis Mayfield και των Impressions, του Marvin και της Tammi, από τις 90s νύξεις και τα ευφορικά feelgood beats, όλα δουλεύουν ρολόι στη σύμπραξη των Saba και No ID. Άσε που σκάνε και τύποι σαν τον Raphael Saadiq και MFnMelo για το κάτι παραπάνω, σε τούτη την έξοχη παραπομπή στα του Chicago και στα του soulful old school.
Mourning [A] BLKstar - Flowers For The Living (Don Giovanni Records)
Στο τεύχος 497 του Wire, διαβάζουμε: «Με το πρώτο κιόλας άκουσμα, το εντυπωσιακό όγδοο άλμπουμ του επταμελούς σχήματος, αποπνέεται μια αισθητά η σημασία του. Δε μοιάζει αυτάρεσκο. Αντίθετα, ακτινοβολεί μια σκοτεινή, πολυεπίπεδη βαρύτητα, ένα αισθητηριακό βάρος, που φωτίζεται από έναν ζωηρό ενθουσιασμό για τη θέση του μέσα σε μια μαύρη ριζοσπαστική παράδοση. Η «αβάν-ποιητική» του συγκροτήματος εκδηλώνεται σε ένα μίγμα επιρροών που ανήκουν και ταυτόχρονα υπερβαίνουν τα όρια της jazz, της soul, των blues, του gospel και του funk, εμπλουτισμένο με στοιχεία ποίησης, hip hop, ηλεκτρονικής μουσικής.» Γιατί μπήκε σε αυτή τη λίστα κι όχι στη συγκεντρωτική των διεθνών; Προβοκάρουμε φίλες και φίλοι, προβοκάρουμε.
Armand Hammer & The Alchemist – Mercy (Backwoodz Studioz)
“Jazz hat like Laraaji” και μπουμ, όλοι εδώ στριμωγμένοι, σκυμμένοι κάτω από τις ριπές 3D-printing όπλων, πίσω από το voice over του Werner Herzog, να χαζεύουν τον εσταυρωμένο κλέφτη δίπλα στο Χριστό, ενόσω ο Ka βάζει το κρασί κι ο Grandmaster Flash τους δίνει προσφάι. Δεν έχει απόψε ασθενοφόρα για τους αράπηδες, από τα χρόνια του Stanley Crouch και πίσω, από τα χρόνια του Stanley Crouch έως αύριο, έτσι ξεκινάει ο δίσκος Mercy, με τους ELUCID και billy woods ως το δίδυμο Armand Hammer στις μπάρες και τον The Alchemist στις φόρμες (εκ νέου μετά το Haram του 2021), αδιάκοπο, οργανωμένα θορυβώδες, χωρίς να χρειάζεται promo tricks και φρου φρου. Η γλώσσα είναι μία, το πιάτο είναι αυτό, δεν απαιτείται κάποια μόστρα, ούτε πολύ πιπίλισμα.
Preservation & Gabe ‘Nandez – Sortilège (Backwoodz Studioz)
Ένας μισός Γάλλος παραγωγός κι ένας ράπερ με μακρινή καταγωγή από το Μάλι, παρέα με τους Armand Hammer, Koncept Jack$on, Ze Nkoma Mpaga Ni Ngoko, Benjamin Booker, έφτιαξαν ένα δίσκο που δεν κραυγάζει, παραμένοντας προσηλωμένοι σε ένα άλλοτε αλληγορικό κι άλλοτε απολύτως ρεαλιστικό κόνσεπτ. Αναπλάθουν σχολαστικά την εποχή μας, ακόμη και μέσα από το φίλτρο εκείνων που επινοούν, εκγκιβωτίζοντας μια ξεκάθαρη κοινωνικοπολιτική προβληματική. Ενδεχομένως κάποιος να αντιτείνει πως δεν πρόκειται για περίπτωση που θα αφήσει ανεξίτηλο αποτύπωμα, πως παίζει με όρους που πηγάζουν από τη μήτρα μιας ήδη διαμορφωμένης πια σκηνής, χωρίς να κομίζει κάτι νέο. Πως, εν ολίγοις, το παραπάνω κείμενο, λακωνικά, βεβιασμένα και κοφτά, υπερτιμά τη δυναμική του, αφού δε θα λογιστεί μελλοντικά ως μνημειώδες ή οριακό. Δε θα διαφωνήσω πως κάτι τέτοιο πράγματι μπορεί να συμβαίνει, όμως όσο κι αν ακουστεί τετριμμένο, είναι κυρίως επειδή τούτο το lp στέκεται στη «σωστή πλευρά» της ιστορίας.
McKinley Dixon - Magic, Alive! (City Slang)
Μαζεύει φιγούρες, βαστά γούρια και εξασκείται στα μαγικά (έχει κι άλλη λόξα, αυτή για τα animations των Satoshi Kon και Masaaki Yuasa). Όχι ταχυδακτυλουργικά τεχνάσματα, αλλά μαγικά-μαγικένια. Ο Dixon κουβαλά τα γραμμένα των Black Milk, Quelle Chris και Oddisee, αλλά κι εκείνα της αφροαμερικανής Toni Morrison (το έδειξε εμφατικά στο προηγούμενο Beloved! Paradise! Jazz!?, παίρνοντας διαδοχικά τίτλους βιβλίων της, το κάνει και τώρα στο σπαστό σε δύο μέρη “Recitatif”). Στο Magic, Alive!, στη νέα δισκογραφική ιστορία του που απαντά στο αν η μαγεία μπορεί να ζωντανέψει τους νεκρούς, στριφογυρίζει γύρω από μια παρέα νεαρών αγοριών που θέλουν να επαναφέρουν τον πεθαμένο τους φίλο. Σε αυτό το κονσεπτικό αλληγορικό ξόρκι, ο ράπερ από το Ρίτσμοντ της Βιρτζίνια, κατορθώνει μικρά θαύματα.
