Η μουσική των New Eves επιβάλλεται σαν το φως του δειλινού στο ξέφωτο ενός δάσους, που κανένας από εμάς μπορεί να μην θυμάται πώς έφτασε εκεί. Είναι τελετουργική και ανυπάκουη, ένας συνδυασμός από πρωτόγονο rock ‘n’ roll, ασυγκράτητο post-punk, φρικιαστικά πανέμορφη φολκ και μια ποίηση που στάζει αίμα και φεγγάρι, σαν τις πρώτες ταινίες του Βen Wheatley. Φαινομενικά δεν χωράει σε είδη, αλλά μπορεί με μια ευγενική χάρη να χορεύει γύρω από όλα, χωρίς να ανοιγοκλείνει ποτέ τα μάτια. Με λίγα λόγια η μουσική τους είναι αλλόκοτη, σχεδόν απόκοσμη, αλλά όχι αφηρημένη, είναι ακριβής τόσο στην λεπτομέρεια όσο και στην ατμόσφαιρα που δημιουργεί: θολή, δασώδης, παγανιστική, γεμάτη σασπένς, σαν να περπατάς σε κάποιο αρχαίο μονοπάτι της Hammer Films, που δεν θυμάσαι αν οδηγεί σε κάποιο ιερό ή στη φωλιά ενός κτήνους.
Η ιστορία τους ξεκινάει από το Original Sin, το πρώτο τους ψηφιακό single από το 2023. Κάπου εκεί η Εύα έφαγε από τον απαγορευμένο καρπό. Έτσι λέει η Γένεση. Και ο Θεός, πατέρας, αφέντης ή τύραννος, της όρισε πόνο. Της χάραξε τη γέννα με αίμα, της έραψε τον κόλπο με τιμωρία. Μα ήταν πράγματι έγκλημα η ανυπακοή; Και ποια είναι τελικά η αληθινή αμαρτία; Αν ρωτήσεις τις New Eves, τις τέσσερις ιέρειες από το Brighton που παίζουν σαν να καλούν τη βροχή, το βλέμμα τους θα είναι σταθερό. Και η απάντησή τους, ένα ηχηρό "όχι" που πάλλεται μες στη μουσική τους. Αυτό νιώθεις από το πρώτο σίνγκλ: μια ψαλμωδία χωρίς συγχώρεση, ένας ύμνος στη γυναίκα που δεν μετάνιωσε ποτέ. "If God denies you apples / Grab the apples and make pie", ξόρκι αυτός ο στίχος. Από μόνος του ένα punk ευαγγέλιο. Και κάθε στίχος κι ένα μαχαίρι που κόβει την παλιά αφήγηση στα δύο.
Ο "κατηραμένος όφις" είναι σύμμαχος τους και το φίδι κουλουριάζεται στο πλευρό της Εύας, της γυναίκας, όχι για να την εξαπατήσει, αλλά για να της διδάξει το δικαίωμα στη γνώση, στη γεύση, στην απόλαυση που δεν ζητά άδεια. "The serpent is your ally / Your witness is the sky", λένε οι New Eves, και κάτω από το φως του φεγγαριού, εκεί όπου οι λέξεις μοιάζουν με προσευχές και κατάρες μαζί, δηλώνουν: "You’ll be fine. You’ll be just fine".
Τα τραγούδια των New Eves είναι περισσότερο επικλήσεις, που χορεύονται ξυπόλυτα και τραγουδιούνται με κλειστά μάτια. Μπορεί αυτά τα κορίτσια να καπνίζουν βότανα και να μιλούν με πεθαμένες γιαγιάδες, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι οι New Eves δεν τραγουδούν για να σου αρέσουν, τραγουδούν για να ξυπνήσουν αυτό που κοιμάται μέσα σου, ειδικά αν είσαι γυναικα. Για το ένστικτο, την ανταρσία, και φυσικά τη μνήμη της πρώτης γυναίκας πριν την απόλυτη ενοχή. Και αν η μουσική τους, στο πρώτο άκουσμα, μοιάζει με τελετή, τότε να είσαι σίγουρος ότι μετά από μερικές ακροάσεις, θα καταλάβεις ότι αυτό θέλουν, να σε παρασύρουν σε μια τελετή για το τέλος της υποταγής και την αρχή ενός καινούριου κόσμου. Όχι του Θεού, φυσικά. Της Εύας.
Γεννημένες μέσα από τη σιωπή της καραντίνας, οι New Eves πήραν το όνομά τους από την ηρωίδα του The Passion of New Eve της Angela Carter, εκεί όπου η μυθολογία γίνεται σώμα, και η σεξουαλικότητα στάχτη και ξανά ζωή. Στη θέση της συνηθισμένης rock τετράδας, η μουσική τους ξετυλίγεται σαν τελετουργικό δάσος. Βιολί, βιολοντσέλο, φλάουτο – όργανα που δεν συνοδεύουν, αλλά οδηγούν, κεντάνε αόρατα μονοπάτια πάνω στον αέρα. Η Violet Farrer, η Kate Mager, η Ella Oona Russell και η Nina Winder-Lind μαντεύουν, προφητεύουν, μιλούν σαν να διαβάζουν από χαμένο χειρόγραφο. Άλλοτε μουρμουρίζουν σαν φωνές στον ύπνο σου. Άλλοτε ουρλιάζουν σαν σειρήνες από άλλους αιώνες. Και αν κοιτάξεις τη σύνθεσή τους, το ποια κρατάει τι, δεν θα σε βοηθήσει να καταλάβεις τίποτα. Γιατί ο ήχος τους υποβάλλεται, κυριολεκτικά σαν ρεύμα σε ένα σώμα που μόλις ξύπνησε από έναν μακρύ χειμώνα.
Ο μακρύς χειμώνας, πέρασε, και στα βάθη της σκοτεινής γης, όπου ο γρανίτης συναντά την ώχρα και το μάγμα χορεύει με το χώμα, γεννήθηκε η Καινούργια Εύα. Δεν ήταν από σάρκα και οστά όπως η πρώτη, ήταν από τα ίδια τα στοιχεία της γης, μια θεότητα που αναδύθηκε από την πρωταρχική λάσπη του κόσμου. Η φωνή της ηχούσε σαν επωδή που διαπερνούσε τα στρώματα της γης, καλώντας όλα τα όντα, ανεξάρτητα από φύλο, μορφή ή καταγωγή, να ξαναορίσουν τον εαυτό τους. "Γίνετε άγρια και γεμάτα σκοπό," φώναζε, "τρυφερά και άγρια ταυτόχρονα!". Οι ακόλουθοί της συγκεντρώθηκαν στα απόκρημνα βουνά, όπου τα βιολιά έπαιζαν μονότονες μελωδίες που προμήνυαν καταστροφή, ενώ τα τύμπανα χτυπούσαν με πολεμικό ρυθμό που έκανε τα βράχια να τρέμουν. Οι φωνές τους ενώθηκαν σε ένα ακατάσχετο τραγούδι που θύμιζε αρχαίες τελετουργίες, όπου η μουσική γινόταν πύλη προς άλλους κόσμους. Αυτή θα μπορούσε να είναι μονο μια μικρή ιστορία που θα σκάσει στο κεφάλι σου όσο ακούς το "Cow Song", γιατί εκεί, κάτω από το φως του μαύρου φεγγαριού, η Καινούργια Εύα διδάσκει μεγάλες αλήθειες: ότι η ταυτότητα δεν είναι δεδομένη αλλά διαρκώς αναγεννάται, ότι η αγριότητα και η τρυφερότητα μπορούν να συνυπάρχουν, και ότι από το χώμα και τη λάσπη μπορεί να γεννηθεί κάτι εντελώς καινούργιο και επαναστατικό.
Οι 9 τελετές της συνεχίστηκαν για μέρες ατελείωτες, με τους πιστούς να χάνουν τον εαυτό τους στη μουσική και να τον ξαναβρίσκουν μεταμορφωμένο. Ήταν μια θρησκεία της γης, της πέτρας, και του τραγουδιού, μια παγανιστική εξέγερση ενάντια σε κάθε τι που περιόριζε την ανθρώπινη φύση στα στενά όρια του αποδεκτού. Και στο τέλος κάθε τελετουργίας, η Καινούργια Εύα χάνονταν πίσω στη γη, αφήνοντας μόνο την ηχώ της επωδού της: "Είμαι γρανίτης, ώχρα, μάγμα, χώμα, και εσείς μπορείτε να γίνετε ό,τι θέλετε να είστε".
Δεν θα επεκταθώ σε άλλα κομμάτια ξεχωριστά, όχι από μυστικοπάθεια, αλλά από σεβασμό. Γιατί αυτός ο δίσκος δεν είναι να σου τον εξηγήσουν· είναι για να χαθείς μέσα του. Κάθε κομμάτι είναι ένα μονοπάτι, κι ο ακροατής πρέπει να διαλέξει μόνος του ποιο θα ακολουθήσει, ποιο θα τον κάψει και ποιο θα τον λυτρώσει. Βλέπετε, ορισμένα άλμπουμ δεν ζητούν ανάλυση, ζητούν εμπιστοσύνη. ΑΠλώς θέλώ να πω ότι στο 2025, όταν το πολιτισμικό μας τοπίο κυριαρχείται από την ψεύτικη αυθεντικότητα των social media, τις αλγοριθμικές προβλέψεις και την εμπορευματοποιημένη "διαφορετικότητα", οι New Eves αναδύονται ως το αντίθετο της εύκολης κατανάλωσης, μια πραγματική πρόκληση στην εφησυχαστική κουλτούρα μας.
Το ντεμπούτο άλμπουμ τους The New Eve Is Rising που κυκλοφόρησε την Παρασκευή 1η Αυγούστου, είναι μια πολιτική πράξη. Παρουσιάζουν παραδοσιακά στοιχεία μέσα από "καυστική και ενεργητική ροκ μουσική, φέρνοντας μεγαλείο και βιβλικό θόρυβο" αρνούμενες να κατηγοριοποιηθούν εύκολα. Σε μια εποχή όπου η "διαφορετικότητα" έχει γίνει marketing slogan, οι New Eves προσφέρουν κάτι πολύ πιο ουσιαστικό: έναν "υπνωτικό συνδυασμό ανελέητων, κινητήριων ρυθμών, λαμπερών κιθάρων και ισχυρών proto-punk επιρροών" που δεν μπορεί να αναπαραχθεί από κανέναν γ#αμημένο αλγόριθμο. Ό,τι τις κάνει πραγματικά πρωτότυπες είναι η άρνησή τους να συμβιβαστούν με την επιφανειακότητα της εποχής μας. Αντλούν από "παλιές, μερικές φορές αρχαίες, ιδέες και παραδόσεις για να μοιραστούν τις απόψεις τους για τον κόσμο και την ανθρωπότητα" δημιουργώντας κάτι που αντιστέκεται τόσο στην όποια νοσταλγία όσο και στον επιπόλαιο εκσυγχρονισμό.
Είναι δύσκολες, ναι... Ψιθυρίζουν, κακαρίζουν, τραγουδούν και φωνάζουν, απαγγέλλοντας ιστορίες επιθυμίας, θυμού, πένθους και αγάπης, που σκάνε πάνω σου σαν φλεγόμενα βέλη από ένα μαύρο κάστρο, και εννοείται δεν μιλάμε για μουσική για παθητική κατανάλωση ή για background σε καφετέριες. Απαιτούν από τον ακροατή να εμπλακεί, να αισθανθεί, να αντιδράσει. Απορρίπτουν το "παραδοσιακό format κιθάρας, μπάσου και ντραμς" και μεταβαίνουν χωρίς κόπο από το ροκ εντ ρολ σε μια γήινη, σπλαχνική φολκ, με αυτό το στοιχείο της αναρχίας στην αισθητική τους να καμαρώνει εκεί ψηλά σαν το μόνο που χρειαζόμαστε σήμερα για να σπάσουμε τις συνταγές της βιομηχανίας.
Στην εποχή της "ήσυχης καταστροφής" και της συλλογικής παραίτησης από το να ζητάμε κάτι περισσότερο από τη ζωή, οι New Eves προσφέρουν ό,τι πιο επικίνδυνο: την υπόσχεση ότι υπάρχει ακόμα κάτι αληθινό να ανακαλύψουμε, κάτι που δεν έχει ακόμα εξημερωθεί από τους μηχανισμούς του πολιτισμού μας. Είναι ελπιδοφόρο αυτό το άλμπουμ όχι επειδή προσφέρει εύκολες απαντήσεις, αλλά επειδή τολμά να κάνει τις σωστές ερωτήσεις.
