Η απολιτίκ εποχή της μουσικής φαίνεται να είναι πιά μια φάση του παρελθόντος που όλοι (;) θέλουν να ξεχάσουν. Μετά την έντονη πολιτικοποίηση του rock 'n' roll της δεκαετίας του '60 και του '70, που η μουσική συνδέθηκε άμεσα και καταλυτικά με τα φοιτητικά κινήματα, τα δικαιώματα των γυναικών, των μαύρων και των μειονοτήτων κι έγινε σάουντρακ σε πορείες και συγκεντρώσεις και σε αντιπολεμικές διαδηλώσεις γιά να δημιουργηθεί έτσι και το "μουσικό υποσύνολο": Τραγούδια Διαμαρτυρίας και στη συνέχεια με την έκρηξη του punk που ήρθε σε αντιπαράθεση με τους θεσμούς, με τον καθωσπρεπισμό, με την λαίλαπα του Θατσερισμού, με τα αδιέξοδα της νέας γενιάς, ακολούθησε μια φάση απολιτίκ.
Οι εταιρείες δίσκων, οι μάνατζερ και οι παρατρεχάμενοι της εξουσίας συμβούλευαν -φιλικά πάντα- τους μουσικούς, που γίνονταν όλο και περισσότερο μέρος του συστήματος, να μένουν μακριά από την πολιτική, να μην παίρνουν θέση, να μην λένε τη γνώμη τους «γιατί η μουσική είναι ένα προϊόν για όλους» και δεν πρέπει να "διαχωρίζει" τους πελάτες αλλά να τους ενώνει στο να καταναλώνουν. Έτσι δημιουργήθηκε ένα κενό, μια απολιτίκ περίοδος που δεν γεννούσε καινούργια τραγούδια διαμαρτυρίας με αποτέλεσμα κάθε φορά που η κοινωνία τα είχε ανάγκη να στρέφεται στο ένδοξο παρελθόν. Όμως οι νέες γενιές που δεν είχαν σχέση με τον Bob Dylan και τον Pete Seeger, με τους MC5 και τον Neil Young, με τους Last Poets, την Aretha Franklin και τον Marvin Gaye, τους Clash, τους Rage Against the Machine ή τον Manu Chao χρειάζονται αυτό που συμβαίνει τώρα.
Έτσι αυτή η πολιτική αδράνεια που φαίνεται να κράτησε περισσότερο απ' ότι έπρεπε, αρχίζει να αλλάζει με ταχείς ρυθμούς. Τα γεγονότα στη Γάζα φαίνεται να είναι η βασική αφορμή αλλά όχι και η μόνη.
Ήδη το τελευταίο διάστημα Bob Vylan και Kneecap έχουν γίνει στόχος διωγμών για τις απόψεις τους, οι Massive Attack (που έχουν κυνηγηθεί και στο παρελθόν επί Tony Blair) συνασπίζονται με τον Brian Eno, τους Fontaines DC και τους Kneecap γιά μια συμμαχία αλληλεγγύης προς μουσικούς και συγκροτήματα που υφίστανται διώξεις επειδή μιλούν για την Γάζα, ο Brian Eno συγκεντρώνει καλλιτέχνες για μια μεγάλη συναυλία αλληλεγγύης όπως κάνει και ο Paul Weller με τους Primal Scream, οι King Gizzard and the Lizard Wizard, Deerhoof και Xiu Xiu αποχωρούν από το Spotify επειδή επενδύει σε πολεμικά drones, όπως έκαναν και πολλοί καλλιτέχνες που αποχώρησαν από το φεστιβάλ Sonar όταν έγινε γνωστό πως στο ιδιοκτησιακό του καθεστώς συμμετέχει πλέον και "πολεμοχαρής" εταιρία Ισραηλινών συμφερόντων.
Σχεδόν καθημερινά πιά έρχεται στο φως κι ένα άλλο γεγονός που αφορά μουσικούς και συγκροτήματα τα οποία σπάνε τον κύκλο της σιωπής, παίρνουν θέση, αντιδρούν, λένε τη γνώμη τους και δεν φοβούνται για τις συνέπειες που είναι αποκλεισμοί από φεστιβάλ και συναυλίες μέχρι ποινικές διώξεις.
Η μουσική επιστρέφει στην κοινωνία, εκεί που ανήκει κι από κει από όπου απορρέει.
