Ο νιγηριανός εικαστικός συστήνεται μουσικά αφουγκραζόμενος τις ανάσες της πόλης του και πλάθοντας ένα αυθύπαρκτο αστικό σύμπαν που γεννιέται μέσα στους ηλεκτρονικούς ήχους και όχι χάρη σε αυτούς.

Ή αλλιώς, λίγο May Our Chambers Be Full ακόμα.

Το σόλο ντεμπούτο του κιθαρίστα των Radiohead, Ed O'Brien, δεν είναι παρά μία ρηχή βουτιά, εκ του ασφαλούς, στο νοητό τρίγωνο που σχηματίζουν οι U2, οι Happy Mondays και οι Primal Scream.

Οι dance αστέρες των 90s χορεύουν ακόμα.

Λίγος ρετροφουτουρισμός ακόμα που «κερνάει» δοκιμασμένα electro κόλπα και 80s cult synth μοτίβα.

Οι Λονδρέζοι τραβάνε την κουρτίνα στο indie παρελθόν και μας προτρέπουν να το ζήσουμε ξανά.

Ο Robin Pecknold απαλλάσσεται από κάθε άγχος για εντυπωσιασμό και φτιάχνει τραγούδια πιο ευθύβολα από ποτέ.

 Ήταν μια φορά σε ένα δωμάτιο ένας σαξοφωνίστας, ένας νευροεπιστήμονας και μια συμφωνική ορχήστρα. Και τα υπόλοιπα, είναι ιστορία...

O δεύτερος δίσκος των Ιρλανδών δείχνει σημάδια εξέλιξης και ωρίμανσης, έχει ερωτήματα και διψάει για απαντήσεις.

Δυνατά μα άνευ συγκινήσεων δεινοσαυρικά rawwwk κλισέ, τσάι και...συμπάθεια.

Ο ιάπωνας παραγωγός τρέχει σε umami περιπέτειες, καβάλα σε μια Kawasaki, παίζοντας playful electronica.

Ο Four Tet κάνει μια τρελή κούρσα ανάμεσα σε δύο δίσκους που οι διαυγείς ambient υφές στέκονται απέναντι από μια δωρική industrial φύση και ισορροπεί στη λεπτή γραμμή που χωρίζει το εκπληκτικό από το ακατάληπτο.

Οι Future Islands προχωράνε μπροστά, χωρίς να διαφοροποιούνται αλλά εμβαθύνοντας σε αυτό που κάνουν.

Tο 1/2 των Justice στο προσωπικό του ντεμπούτο βουτάει στα άδυτα της ευρωπαϊκής ηλεκτρονικής μουσικής με στυλ ρομαντικό.

Στη δεύτερη δουλειά του, ο μουσικός γράφει τραγούδια με σοβαρό ανάστημα, μακριά από τυπικούς νεοπαραδοσιακούς μουσάτους. 

Στην δική του προσέγγιση στο κύκνειο άσμα του Gil Scott-Heron, o Makaya McCraven κοιτάει μπροστά, αναμετράται με το φάντασμα του «αόρατου» καλλιτέχνη και απελευθερώνεται από το άγχος να ακουστεί σημαντικός.

To εγχώριο, ηλεκτρονικό/jazz ντουέτο κυκλοφορεί τον δεύτερο δίσκο του που είναι τόσο lounge, όσο και hardcore. Πώς να μην είναι, άλλωστε, όταν περιέχει συνεργασία με τον Γιώργο Μαζωνάκη...

Ένας ήχος πιο στρογγυλός, που ανεβαίνει σε πλαγιές, αλλά όχι και σε μυτερές κορυφές.

Ο αγώνας δεν τελειώνει ποτέ για τους GY!BE. Ειδικά τώρα που μια χαραμάδα ελπίδας διαφαίνεται στον ορίζοντα...