Άρον άρον κυκλοφόρησε το album η δισκογραφική εταιρία -ένα από τα μεγάλα εμπορικά της χαρτιά- ανησυχώντας για τις συνέπειες της πειρατείας. Συνόδεψε μάλιστα τα δύο πρώτα εκατομμύρια αντίτυπα με ένα DVD και έκανε σε όλους γνωστό ότι αυτό είναι το πιο "ενδιαφέρον και εξομολογητικό/προσωπικό album του Eminem".
Πράγματι, η ομοφοβία, το μπινελίκι εναντίον των boy bands και άλλα tabloid-οειδή θέματα υπό την cartoon επίφαση, έχουν περιοριστεί. Η έξυπνη κοινωνική σάτιρα είναι πιο έκδηλη και η μετά-11/9 εποχή αφήνει κι εδώ τα σημάδια της: Πατριωτισμός, ανασφάλεια, συνεπαγόμενη επιθετικότητα. "There's no tower too high / No plane I can't learn how to fly"... Μπορεί βέβαια να αφήνει το sex με ζώα και το κυνήγι των gay, αλλά δεν ξεκολλά εντελώς από τους παλιούς στόχους: Τη μητέρα του, την ex-σύζυγο Kim, πρόσωπα στα οποία επιτίθεται με αιτίες, αφορμές, αλλά και χωρίς αντικείμενο. Στο "Say What You Say", για παράδειγμα, τα βάζει με τον Jermaine Dupri, με αφορμή μια δική τους κόντρα, κατηγορώντας τον ότι πουλάει σε εντεκάχρονα.
Το καλό με τον Eminem είναι ότι διαθέτει την ικανότητα όχι μόνο να προκαλεί (κάτι που σε τελική ανάλυση δεν είναι μόνο θέμα ...balls και χαρίσματος), αλλά και να μπερδεύει. Πίσω από τη μάσκα του ατακαδόρου, του υβριστή, του "πόσο-σκληρό-είναι-να-είσαι-διάσημος", υπάρχει ο ήρεμος χαζομπαμπάς, ο ευαίσθητος, ο άνθρωπος. Ένα μικρό δείγμα είναι η ενεργός συμμετοχή της εξάχρονης κόρης του Hailie, ως θέμα και ως τραγουδίστρια: Στο μέτριο "Hailie's Song" και στο "My Dad's gone crazy", όπου ανταλλάσσουν στίχους...
Το σημαντικότερο δείγμα όμως βρίσκεται καλά κρυμμένο και διάσπαρτο σε όλο το album. Η περσόνα που έχει χτίσει και προβάλλει με ιδανικό τρόπο αποδεικνύει από μόνη της το μέγεθος της ευφυίας του. Γνωρίζει την ανάγκη των music biz σήμερα όσο κανείς άλλος καλλιτέχνης. Τρέφει και τρέφεται, σε ένα παιχνίδι που όλες οι πλευρές γνωρίζουν ότι είναι fake, το απολαμβάνουν όμως. Κι ακόμα περισσότερο οι ίδιοι οι fans του. Αν πιστέψουμε ότι στίχοι όπως "Let's do the math / If I was black, I woulda sold half", είναι απλώς ...αυτογνωσία, είμαστε μάλλον αφελείς. Το ίδιο ισχύει βέβαια και για τους εκ διαμέτρου κομπασμούς περί των εκατομμυρίων album που έχει καταφέρει να πετύχει, τους οποίους χρησιμοποιεί ως "επιχείρημα" ανωτερότητας -αν μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει αυτή τη "σοβαρή" λέξη, από έναν άνθρωπο που απαιτεί να μην τον παίρνουμε και πολύ στα σοβαρά.
Τελικά γίνεται να αγνοήσεις τον Eminem; Φυσικά και όχι. Ακόμα κι αν θεωρείς ότι δεν μπορείς να συμμετάσχεις στο παιχνίδι "πρόκληση για την πρόκληση". Δεν έχουμε και πολλούς ανάλογου βεληνεκούς star. Το ενδιαφέρον βέβαια εστιάζεται για μας στο τι θα σκαρφιστεί από εδώ και πέρα, γιατί τα tricks αρχίζουν και στερεύουν.
Αλλά και μουσικά δεν μπορείς να τον αγνοήσεις. Το ταλέντο του Dr.Dre δεν σε αφήνει αδιάφορο και, αναμενόμενα, το καλύτερο του "Show" ανήκει στο trademark στυλ του, με κάποιο μεγαλύτερο βάθος και ποικιλία από τις άλλες φορές, χωρίς όμως τα χτυπητά hits, γεγονός που δεν είναι άσχημο. Κλασικά Dre κομμάτια, όπως το "Business" και το "Drips", κιθαριστικά όπως το "Sing for the moment" με το "Dream On" των Aerosmith σε πρώτο πλάνο και τον ίδιο τον Joe Perry να παίζει κιθάρα, το "Without Me" με sample το "Buffalo Girls" του Malcolm McLaren, αλλά και λιγότερο πετυχημένα, όπως το "Superman" ("I tell a mo'fuckin' slut to her face / kiss my ass / kiss my dick / If you don't put out / I'll put you out / I wouldn't piss on you to put you out"), το "Soldier" σε παραγωγή του ίδιου (με μιλιταριστικό ρεφρέν και No Limit Records πρότυπα) απαρτίζουν ένα καλό, ενδιαφέρον σε στιγμές, κακό σε κάποιες άλλες, και σίγουρα όχι συμπαγές σε ποιότητα σύνολο, που καταφέρνει το σκοπό του: Να δικαιολογήσει πλήρως το ντόρο. Δεν χρειάζεται όμως να επαναλάβουμε για πολλοστή φορά ότι στο hip-hop σήμερα συμβαίνουν πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα από αυτά που βλέπουμε στη βιτρίνα. Εντούτοις, ο Eminem είναι ίσως η μοναδική περίπτωση του χώρου που το αξίζει. Γι' αυτό άλλωστε βρίσκεται κι εκεί που βρίσκεται.
