O Coti K. συνεχίζει να αντλεί με άσβεστη δίψα από το αγγλοσαξονικό αρχέτυπο του singer/songwriter, προσφέροντας ευφορικό λυρισμό και γλυκόπικρες παραινέσεις...

Καθισμένος μόνος στο πιάνο, ο Αθηναίος συνθέτης αναδεικνύει την ομορφιά που μπορεί να υπάρχει στο απλό και στο προφανές, με έναν τρόπο που τον φέρνει κοντά στον Ludovico Einaudi...

Χωρίς να ανατρέπουν την εικόνα τους ή να γίνονται κατάλληλοι για όσους βρήκαν την αλήθεια μόνο στους Sex Pistols, βουτάνε σε όσα τους ενέπνευσαν, επιδεικνύοντας μια φρεσκάδα και μια μανία που είχαμε καιρό να δούμε...

Στα 60 του, πλέον, βρίσκεται και πάλι στο #2 της Βρετανίας, με έναν μέτριο ωστόσο δίσκο, που ισορροπεί μεταξύ της rock ταυτότητάς του και των συνεργασιών με Ed Sheeran και Jennifer Lopez...

Μετά από 18 χρόνια σιωπής, οι παλαίμαχοι Βραζιλιάνοι χρησιμοποιούν τα ελληνικά ως γλώσσα με κρυπτικούς φθόγγους, αναβιώνοντας δημιουργικά και μελετημένα έναν κολασμένο, τελετουργικό ήχο...

Αποτυπώνει με απαράμιλλη γλύκα την ψυχοσύνθεση μιας νέας κοπέλας που ψάχνει μέσω του έρωτα το ποια είναι, επαναφέροντας ταυτόχρονα κάτι από τη χαμένη τιμή της κλασικής indie τραγουδοποιίας...

Γήινα χρώματα, αγορίστικη καθαρότητα και κοριτσίστικη «εναλλακτική» ευαισθησία, σε τραγούδια που δεν κάνουν κανέναν κόπο να ξεφύγουν από τη ζώνη ασφαλείας των δημιουργών τους...

Αν και δεν προσφέρει κάτι διαφορετικό σε σχέση με όσα έχουμε ακούσει κατά την τελευταία δεκαετία, αποδεικνύεται ένα όμορφο, πομπώδες και συμπαγές άλμπουμ –ίσως αυτό που θα έπρεπε να είχε διαδεχθεί το Aealo...

Δίσκος κατάλληλος μόνο για millennials που χρησιμοποιούν τη λέξη κατάθλιψη με την πρώτη στραβή και αντιμετωπίζουν κάθε νέα τραγωδία στον πλανήτη με «σκέψεις και προσευχές» σε Instagram stories...

Το συγκρότημα από τη Χιλή έχει στήσει εικόνισμα στους Slayer σε αυτό του το ντεμπούτο, χτίζει ωστόσο εύληπτα τραγούδια χωρίς να ιδρώνει, στα οποία ανά πάσα στιγμή συμβαίνει κάτι το ενδιαφέρον...

Ο δίσκος συστήνει μία από τις καλύτερες γυναικείες φωνές που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια, σε αφήνει όμως με λίγα πράγματα σε επίπεδο τραγουδιών, παρά τις εμφανώς γερές του βάσεις...

Χωρίς να πρόκειται για κάτι το ρηξικέλευθο, είναι μια φωτεινή αναλαμπή της «σκέτης» ποπ, στην οποία η 25χρονη Αμερικανίδα παρουσιάζεται με εξομολογητική διάθεση και με όλα της τα χαρτιά ανοιχτά...

Αν και οι θορυβικές δομές επιμένουν να συνθλίβουν την τέρψη της μελωδίας, ο ακροατής μπορεί να ξεκολλήσει ψήγματα ποπ ζάχαρης, αν βαρεθεί να καταδύεται στις ηλεκτρονικές δίνες του Loke Rahbek...

Ηδονική αναπαράσταση του ατόφιου ατσαλιού των 1980s, μια αλάνθαστη ακτινογραφία της μεταλλικής αχρονικότητας με αιχμή του δόρατος τα καταπληκτικά φωνητικά του Jean-Pierre Abboud...

Το ντεμπούτο τους δικαιώνει τη διαχρονικότητα του βρετανικού alternative rock, όντας γεμάτο από τραγούδια-hansaplast για τις πληγές που μας αφήνει η ταλαιπωρία της καθημερινότητας...

Αν και δεν κομίζει πρόταση ενάντια στα αδιέξοδα του είδους, είναι ένα πηγαίο και μερακλίδικο ντεμπούτο –μια όαση στα αποβουτυρωμένα λαϊκά τραγούδια της εποχής μας, με τις συμβατικές, Δυτικές ενορχηστρώσεις...