Μένει στο γνώριμο rock 'n' roll ύφος και στο συνηθισμένο πάνω-κάτω «ταβάνι» επιδόσεων, αν και αυτήν τη φορά υπάρχει μια κάποια τσαχπινιά παραπάνω...

Τραγουδοποιός, ποιήτρια, εκπαιδευτικός και ακτιβίστρια, εμπνέεται από σημαίνουσες μορφές της μαύρης ιστορίας για να καταθέσει έναν δίσκο που ξεχειλίζει ενέργεια, φως και χιούμορ...

Στον Πόλεμο για τη Διαδοχή του Litourgiya o Krzysztof Drabikowski κερδίζει εύκολα την αντίπαλη μπάντα του Bartłomiej Krysiuk, κηρύττοντας με μοχθηρή αυτοπεποίθηση από τον μαύρο του άμβωνα...

Σε ένα άκρως βυζαντινό σκηνικό, ο Bartłomiej Krysiuk μπαίνει στον αγώνα για τον Σιδερένιο Θρόνο του Litourgiya με ένα άλμπουμ που δεν είναι για πέταμα, αλλά δεν διαθέτει τη (σχεδόν) doom, βλάσφημη κατάνυξη του προκατόχου του...

Όλα ακούγονται όμορφα, όμως δεν παίρνεις τίποτα μαζί σου μετά την ακρόαση: αναμοχλεύεται μεν η αστείρευτη παράδοση της disco pop, αλλά είναι λες και ο Λονδρέζος παραγωγός την έμαθε από βιβλία και ντοκιμαντέρ...

Ο τρομπετίστας από τη Νέα Ορλεάνη ξανοίγει την τζαζ σε τέτοιον βαθμό ώστε παύει ίσως να προσδιορίζεται έτσι, παράλληλα όμως καταθέτει μια πρόταση περί σύγχρονης, ριζοσπαστικής σκέψης, αλλά και για το πώς θα μπορούσε να μοιάζει η μουσική του μέλλοντος...

Μικρός ο ορίζοντας για τον Γάλλο πίσω από το κατακλυσμιαίο hit "Taki Taki", με την αισθητική του να απομένει αλυσοδεμένη στην αγοραία χορευτική διασκέδαση μιας νεολαίας για την οποία η μουσικοφιλία εξαντλείται σε φωτιές, κομφετί, χέρια ψηλά και προμιξαρισμένα sets...

14 χρόνια μετά, επιστρέφουν με ένα στιβαρό άλμπουμ αφιερωμένο στην 7η κάρτα της μεγάλης Αρκάνα του Ταρώ, ακολουθώντας occult μονοπάτια με έντονο το άρωμα του σκανδιναβικού black metal...

Με τον Rick Rubin να ρυθμίζει στο ελάχιστο τα beats και τις μπασογραμμές, η Βρετανίδα δημιουργός αναδύεται σαν προφήτης των πόλεων, θέλοντας να απαγγείλει το ποίημα που θα σημάνει συναγερμό για τη γενιά της...

Λείπει από τον δίσκο το στοιχείο εκείνο που θα έδινε βήμα στο απροσδόκητο, όμως η πειθαρχημένη και μετρημένη του τζαζ διαθέτει σημεία όπου σαφώς κερδίζει τα στοιχήματα τα οποία βάζει...

Πειραματίζονται με τον στίχο τους ξανοιγόμενοι στα αγγλικά, σε απόπειρες που δεν αποδεικνύονται ιδιαίτερα δυνατές, μα συγχωρούνται χάρη στο ευχάριστο πάντρεμα βαθιάς Καραϊβικής και γαλάζιου Αιγαίου που διακρίνει τον δίσκο...

Έξω από τις περίτεχνες διασυνδέσεις του με την κατά Umberto Eco φύση της Μνήμης, το νέο άλμπουμ των Ιταλών βιρτουόζων της τζαζ ξοδεύει όλη του την πρόταση ως ευχάριστο φόντο κάποιας άλλης σου ασχολίας, χάνοντας σε δημιουργική αυτοτέλεια...

Αν και δεν συγκαταλέγεται στους καλύτερους δίσκους που μας έχει δώσει ο Neil Hannon μέχρι σήμερα, είναι ένα ευχάριστο, στιλιστικά πολυδιάστατο και ενίοτε αλλοπρόσαλλο ακρόαμα...

Αν κάτι κρατάς από αυτήν την άνοστη ψευτοροκιά με την οποία χαζολογά επί του παρόντος ο Johnny Depp, είναι η ποιότητα και η πειθώ του αγέραστου Alice Cooper...

Oranssi Pazuzu και Dark Buddha Rising ενώνουν δυνάμεις για μια βαθυπελαγική κατάδυση, καλώντας τον ακροατή να μυηθεί σε μια απόκοσμα «σκληρή» τελετουργία με διαστημικές απολήξεις...

Ατιθάσευτο heavy metal στην παράδοση των Manilla Road και Brocas Helm, μπασταρδεμένο με ποικίλα rock στοιχεία και κελτική παράδοση, σε ένα αποτέλεσμα που αποπνέει mid-tempo νηφαλιότητα με διονυσιακές εξάρσεις...