Electro pop που φροντίζει να κρατά τις ισορροπίες ανάμεσα στην οπτιμιστική διάθεση και στο γκροτέσκο, επιβεβαιώνοντας όσους πιστεύουμε στη συνέχεια και στην εξέλιξη του ελληνικού τραγουδιού...

Εκφράζει μια πλευρά της νεότητας που αρνείται τον ροζουλί ρομανδισμό, κάνοντάς σε να αναρωτηθείς αν τα δωμάτια των έφηβων μουσικών αυτής της δεκαετίας είναι το σύγχρονο αντίστοιχο των γκαράζ των 1960s...

Άλμπουμ αλλαγής ύφους αλλόκοτα πολυσυλλεκτικό και αχρείαστα μεγάλο, από το οποίο δεν λείπουν πάντως οι καλές στιγμές: η vanilla rock προσέγγιση των Ivy Leaguers γεννά τραγούδια κομμένα και ραμμένα για soundtrack σε κυριακάτικο μπάρμπεκιου...

Τύμπανα που ακούγονται σαν πολιορκητικές μηχανές, άξεστη παραγωγή και στιχουργικές αναφορές στους Manilla Road, αναδεικνύουν ένα επικό, ηρωικό στοιχείο που μπορεί εν δυνάμει να αγγίξει ο καθένας...

Δίσκος ουσίας, με ερμηνείες ικανές να φωτίσουν τον κόσμο των επιλεγμένων ποιημάτων (Νένα Βενετσάνου, Αλκίνοος Ιωαννίδης κ.ά.) και με υποδειγματική μελοποίηση, που τα μετατρέπει επιτυχώς σε τραγούδια...

Τα ηλεκτρονικά τους δεν ραγίζουν πια τα πατώματα, ούτε λιώνουν τους τοίχους. Παρά όμως το αδιόρατο άγχος που τα διακατέχει, επαναφέρουν πετυχημένα τη συζήτηση στο επίπεδο του χορού, κάνοντάς σε να περνάς καλά...

Γνώριμοι, αλλά και με διαθέσεις για καινούρια μονοπάτια, απέδειξαν ότι άξιζε να περιμένουμε 10 χρόνια για νέο δίσκο, ενώ πέτυχαν και πάλι να σηκώσουν ντόρο χάρη στο βιντεοκλίπ του "Deutschland"...

Ο τρελοΚαναδός δοκίμασε να αλλάξει το εκφραστικό του ύφος, αλλά δεν πέτυχε παρά να συρρικνώσει τη γραφή του και να ακούγεται βαριεστημένα σοβαροφανής –η κανονικότητα, δεν του πάει...

Η γνώριμη ambient του ενσωματώνει το ηχητικό αποτύπωμα βαρυτικών κυμάτων χρονολογημένων στο απώτατο παρελθόν του Σύμπαντος, χαράσσοντας ένα προωθημένο διαστημικό ταξίδι στο άπειρο...

Ηχογράφημα απίθανα σύγχρονο σε σχέση με το τι συνέβαινε εντός Ελλάδος το 1989, το οποίο άνοιγε γενναίο διάλογο με τις εξω-Δυτικές αναζητήσεις της εποχής και διατηρεί αλώβητη την περιπετειώδη του προσέγγιση, 30 χρόνια μετά...

Πρόσφερε τραγούδια που μπορεί να τραγουδήσει δυνατά στο μπάνιο οποιοδήποτε κορίτσι της γειτονιάς, χορεύοντας στον καθρέφτη του, αλλά δεν έπεισε ότι είναι η νέα superstar, όπως ευαγγελίζεται...

Βασίζεται στον αυτοσχεδιασμό του κοντραμπάσου, το οποίο συνομιλεί με ένα ολόκληρο κολάζ ήχων και μουσικών εικόνων, παίζοντας διαρκώς μεταξύ της περιπετειώδους διάθεσης του περιηγητή και της επίμονης μνήμης του εξόριστου...

Το τελευταίο αντίο δεν αποκαλύπτει νέα πράγματα, έχει όμως ως αιχμή και επίκεντρο μια Dolores O'Riordan που συχνά συγκλονίζει με την εκφραστικότητα, το πάθος της και εκείνη την ακαταμάχητη άρθρωσή της...

Το ντεμπούτο των Καναδών επιβεβαιώνει όσους πίστεψαν στο περσινό demo: παντρεύει επιτυχημένα το επικό στοιχείο με το doom καμίνι των Candlemass και αναδεικνύει τη γυναικεία παρουσία στη φανταστική τέχνη...

Δίσκος που καταφέρνει να συνεισφέρει στις ζυμώσεις εκείνες που ψάχνουν να κάνουν εκ νέου επίκαιρες παλιές έντεχνες αναζητήσεις, φέρνοντάς τις εγγύτερα σε πιο σύγχρονες ανησυχίες –τόσο μουσικές, όσο και υπαρξιακές...

Ο Αμερικανός τραγουδοποιός καταλήγει καρικατούρα των μεγάλων του ηρώων, σε έναν άνοστο δίσκο που αδυνατεί να διαχειριστεί το βάρος των νοημάτων πίσω από λέξεις όπως «μετάνοια», «συγχώρεση» και «εξιλέωση»...