Οι National φτάνουν στα δέκα άλμπουμ και στοχεύουν διάνα στην εντεχνοποίηση του soft rock των America. Δηλαδή, πόσο middle of the road να αντέξεις;

16^ο άλμπουμ λαμπρής, γυαλιστερής neo-disco από την αειθαλή brand ντίβα. Θα μπορούσε να είναι και πετυχημένο προϊόν AI και κανείς να μην πάρει χαμπάρι.

Παρά τις μεγαλεπήβολες βλέψεις που μπορεί να μαρτυρά ο τίτλος, το solo debut LP του δεξιοτέχνη Βρετανού jazz drummer δεν συναρπάζει.

Η πιο υπερτιμημένη indie μπάντα των τελευταίων δεκαετιών προκαλεί πλήξη με το δωδέκατο άλμπουμ της, που κατά τα άλλα είναι ό,τι πιο προσβάσιμο έχει κυκλοφορήσει.

Business as usual για τους πιονέρους της Βρετανικής dance που στην καλύτερη στιγμή τους επαναφέρουν τον Big Beat ήχο.

Η αλματώδης εξέλιξη της 20χρονης pop star στον δεύτερο δίσκο της τη φέρνει σε απόσταση αναπνοής από τη σπουδαιότητα.

Μία ντουζίνα άλμπουμ αργότερα και με σαράντα πέντε χρόνια στο κουρμπέτι είναι να απορείς πώς η Chrissie Hynde δεν έχει πάθει αποπληξία από την ασφυκτική κορεκτίλα της.

Ο James Blake χορεύει στο meta-dancefloor του μυαλού του παίρνοντας μια αφηρημένη αλλά καθόλου αδιάφορη στροφή προς τις προσωπικές, ηλεκτρονικές ρίζες του. 

Δύο ομόψυχα σχήματα από φαινομενικά παράταιρους κόσμους επανασχεδιάζουν τρία προϋπάρχοντα κομμάτια και παραδίδουν ένα άκρως αναζωογονητικό ηχητικά EP.

Τρυφερές λεσβιακές εξομολογήσεις στη χαρμολύπη της πίστας σε προσωπικό ντεμπούτο εκκολαπτόμενου disco darling από την παρέα των XX.

Στον αντίποδα του πρόσφατου social media ατοπήματός της, η Róisín Murphy ρισκάρει την υστεροφημία του πιο χορευτικού της δίσκου από την εποχή των Moloko.

 Λίγο πριν φύγει από τη ζωή, μόλις τον περασμένο Αύγουστο, η Αμερικανίδα συνθέτης και τρομπετίστρια, πρόλαβε, μέσα από το κύκνειο άσμα της να πάει την jazz «κάπου αλλού».  

Συνεπείς στη συνθετική τους εκκεντρικότητα, οι indie rockers από την Μασαχουσέτη ικανοποιούν για τέταρτη συνεχή φορά το κοινό που τους ερωτεύτηκε από την πρώτη ακρόαση.

Ο Θανάσης Μήνας γράφει για το ζωντανό album των 'Trane & Dolphy που κυκλοφορεί για πρώτη φορά από την ετικέτα της Impulse! Records.

Ένα αιθέριο shoegaze άλμπουμ από τους βετεράνους του είδους, που όμως δεν καταφέρνει να προξενήσει πολλές συγκινήσεις.

Εάν αυτό όντως είναι το τελευταίο δισκογραφικά άλμπουμ των Godsmack,  αποχωρούν με ψηλά το κεφάλι. 

Η φωνή και η θεατρικότητα του John Lydon σώζουν ένα άλμπουμ μάλλον αντιφατικό, που ανά φάσεις φαντάζει ερασιτεχνικό και ακυβέρνητο.

 H Americana στα καλύτερά της από ένα εκ Texas ορμώμενο νεοσύστατο σχήμα γεμάτο -μην σας ξεγελά το όνομά του- ζωή.

 Oι Hives έγιναν ξανά άλμπουμ - και πολύ καλά έκαναν. 

Μισή ωρίτσα που ακούγεται πολύ κουλ. Είναι όμως;