Στο Double Infinity, οι Big Thief μοιάζουν να ζωγραφίζουν ιερά γεωμετρικά σχήματα πάνω στον ουρανό, εννέα κομμάτια που αναπνέουν σαν παράξενα φυτά, ριζωμένα σε κάποιον αόρατο κήπο όπου το folk συναντά το shoegaze. Η Adrianne Lenker συνεχίζει να μοιάζει με προφήτισσα ενός άλλου, παράλληλου κόσμου: η φωνή της δεν τραγουδά, αλλά ξετυλίγει παραμύθια που χορεύουν ανάμεσα σε αυτές τις αόρατες ρωγμές του ουράνιου χρόνου. Κάθε στίχος είναι σαν να φωτίζεται από έναν ήλιο που δεν βλέπουμε, άλλες φορές μας καίει, άλλες φορές μας ζεσταίνει απλώς. Ο Buck Meek παίζει κιθάρες που γίνονται διάφανα πέπλα, ενώ τα γυμνά τύμπανα του James Krivchenia μοιάζουν με παλμούς ενός σώματος που δεν είναι ακριβώς ανθρώπινο, αλλά κάτι αρχέγονο, ίσως να γεννήθηκε πριν από εμάς.
Το άλμπουμ είναι ένας λαβύρινθος από ήχους που αλληλεπιδρούν σαν στοιχειά της φύσης. Τη μία στιγμή μπορεί να σε πετάξει σε μια ζεστή αγκαλιά και την επόμενη να σε καταβροχθίσει με ψυχρή σιωπή. Είναι ηχητικά τοπία όπου η απομόνωση γίνεται κοινότητα, κι όπου το «εγώ» λιώνει μέσα σε ένα μεγαλύτερο «εμείς». Και κάπως έτσι, σε εννέα μόλις κομμάτια, καταφέρνουν να γράψουν το πιο μεγάλο τους έργο: ένα άλμπουμ που μοιάζει με όνειρο το οποίο δεν θέλεις να εξηγήσεις, γιατί φοβάσαι ότι θα χαθεί η μαγεία.
Το Double Infinity πέρα από το πρώτο βήμα των Big Thief μετά την αποχώρηση του Max Oleartchik, ακούγεται σαν μια τελετουργία αναγέννησης. Στο Power Station Studio της Νέας Υόρκης, μέσα σε έναν χειμωνιάτικο κύκλο τριών εβδομάδων, οι πόρτες άνοιξαν διάπλατα για μια κοινότητα συνεργατών που μπήκαν και έσπειραν σπόρους ήχων και φωνών. Και ίσως γι' αυτό το αποτέλεσμα μοιάζει με δίσκο που δεν ανήκει μόνο σε μία μπάντα, αλλά σαν μια συλλογική αποκάλυψη. Η παρουσία του Laraaji στο "Grandmother" φέρνει έναν ήχο σχεδόν αιθέριο, σαν μάντρα που διασχίζει μνήμες και ζωές, ενώ το ομότιτλο "Double Infinity" διαστέλλει τον χρόνο και τον χώρο μέχρι να χαθεί η διάκριση ανάμεσα στο παρόν και σε όλα όσα αγαπήσαμε. Είναι μουσική που δεν θέλει να περιγράψει τίποτα, απλώς να διεπεράσει τα πάντα, μέχρι και τις ίδιες μας τις υπάρξεις.
Το άλμπουμ ανοίγει με το "Incomprehensible", έναν ύμνο στην ανεξήγητη ομορφιά της ζωής, όπου η φωνή της Lenker μοιάζει να αιωρείται πάνω από ένα ηχητικό τοπίο γεμάτο παρατεταμένες συγχορδίες και ψυχεδελικά beats. Ναι, σαν να έπαιζαν οι Pink Floyd με τον Nick Drake σ’ ένα δωμάτιο γεμάτο καθρέφτες που δείχνουν διαφορετικές εκδοχές του ίδιου προσώπου. Εκεί, η Lenker σπέρνει μια ερώτηση που δεν μπορεί να έχει απάντηση: «Πώς μπορεί η ομορφιά που ζει να είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από αληθινή;».
Και έτσι, σε όλα, και στα εννέα αυτά τραγούδια, η μπάντα δεν κυνηγά την τελειότητα∙ την αποδομεί. Αντ’ αυτής, μας παραδίδει τη γοητεία του ανεκπλήρωτου, και τη χαρά της αντίστασης απέναντι στον τρόμο μιας πλαστικής τελειότητας. Και κάπου εκεί, ανάμεσα στα θραύσματα της κοινής εμπειρίας, οι Big Thief γράφουν έναν δίσκο που μοιάζει να μας λέει: η αληθινή ζωή βρίσκεται στην ατέλεια, στο πέρασμα, στην αναπνοή.
Αυτός εδώ είναι ένας πολύ όμορφος χάρτης για μέρες αλλόκοτες, για εκείνες τις ώρες που ο κόσμος μοιάζει να τρεμοπαίζει σαν φθαρμένη οθόνη. Το "Words" με το αναπάντεχο ηλεκτρικό του σόλο λειτουργεί σαν κεραυνός που σου ξυπνάει το αίμα∙ μια υπενθύμιση ότι ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν παράλογα, η μουσική μπορεί να σε φέρει ξανά στη ζωή. Κι έπειτα έρχεται το "How Could I Have Known", ένας αποχαιρετισμός που μοιάζει περισσότερο με αγκάλιασμα. Οι μελωδίες του, άλλοτε εύθραυστες κι άλλοτε λουσμένες σε ένα απρόσμενο φως, συμπυκνώνουν όλο το νόημα του δίσκου: η μνήμη και η ανανέωση δεν είναι αντίθετα, αλλά δύο όψεις του ίδιου κύκλου.
Το άλμπουμ κυλά σαν παλίρροια βυθισμένη στη νοσταλγία, με την ομορφιά σχεδόν μυθική. Το Double Infinity δεν μας καλεί απλώς σε μια θάλασσα αγάπης και απώλειας∙ μας τυλίγει σε μια πραγματικότητα εκτός χρόνου, σαν να ξαφνικά βρισκόμαστε σε έναν τόπο όπου τα πάντα συμβαίνουν ταυτόχρονα. Εκεί, το παρελθόν και το μέλλον σμίγουν, και η μουσική των Big Thief γίνεται απόδειξη ότι το μεγαλείο τους δεν γνωρίζει όρια.
Η πιο τρυφερή στιγμή του δίσκου είναι το "Grandmother", αυτή η μυσταγωγική σύμπραξη με τον Laraaji, όπου η Lenker κατεβαίνει σε ένα πηγάδι αναμνήσεων γεμάτο σκιές, τύψεις και ξαφνικές αποκαλύψεις. Σαν να μιλάει ταυτόχρονα στη μητέρα, στη γιαγιά και σε έναν εραστή που υπάρχει μόνο ως φάντασμα, αφήνει την εξομολόγηση της να καταλήξει σε ένα ξόρκι-ρεφρέν: «Gonna turn it all into rock & roll». Κι εκεί, αυτό το "grandma-rock" δεν είναι αστείο αλλά ένα νέο είδος μαγείας, μια παράξενη, παλαιά-καινούργια μετάλλαξη που αποδεικνύει πως οι Big Thief γράφουν ιστορία εκ νέου, την ονειρεύονται και μας τη δείχνουν ξανά απ’ την αρχή.
Το Double Infinity στέκεται γενναία σαν ένα από τα σπουδαιότερα άλμπουμ αυτού του φθινοπώρου. Ένας δίσκος που βιώνεται, σαν κάποια σκέψη που δεν ξεκολλάει από το μυαλό σου, σαν κάποιο όνειρο που συνεχίζει να σε στοιχειώνει μετά το ξύπνημα. Γιατί οι Big Thief ξέρουν να μετατρέπουν την ατέλεια σε ποίηση, τη ανάμνηση σε μαγική μελωδία και την απώλεια σε δύναμη. Και έτσι μας χαρίζουν έναν ήχο που δεν ανήκει σε εποχή, αλλά σε μια παράλληλη αιωνιότητα που όλοι έχουμε ανάγκη αυτές τις παράξενες μέρες.
