“My God it’s like the weight has been lifted”, τραγουδάει ο Brandon Flowers στο “My God” μέσα από το τελευταίο, έκτο κατά σειρά album των Killers, Imploding the Mirage, που κυκλοφόρησε στα τέλη Αυγούστου από την Island, απηχώντας εκκωφαντικά το momentum της μπάντας από το Λας Βέγκας: τη δυναμική εκείνη που μπορεί να γεμίσει στάδια ξανά, εν μέσω μιας πανδημίας που κάνει άγνωστο το πότε αυτά θα είναι σε θέση να ξαναγεμίσουν. Ίσως αυτός να είναι και ο μοχλός ελευθερίας που σηκώνει το βάρος και αφήνει τους Killers να ξεχυθούν ελεύθεροι στα αγαπημένα τους εδάφη και να ξανασυναντήσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τους εικοσιπεντάχρονους εαυτούς τους.
Με το Imploding the Mirage οι Killers δείχνουν να αποτινάσσουν μια μπερδεμένη περίοδο διαρκείας, βγαίνοντας στο ξέφωτο όσων ίσως εδώ και καιρό προσπαθούσαν να καταφέρουν και πατώντας γερά στην ισορροπημένη τομή της ρίζας τους και του πολυπόθητου επόμενου βήματος. Ένα βήμα που παίρνει τεράστια προστιθέμενη αξία από την ασυμβίβαστη ιδιώνυμη ηχητική ταυτότητα της μπάντας. Με άλλα λόγια και μ’ έναν μαγικό τρόπο οι Killers ακόμα και σε αυτήν την εξελιγμένη, ώριμη, λαμπρή εκδοχή τους παραμένουν ως το μεδούλι οι ανώριμοι και παράξενοι Killers του πρωτόλειου ντεμπούτου τους.
Το αδιαμφισβήτητο ταμπεραμέντο και η αιώνια νεότητα της περσόνας του Brandon Flowers σε συνδυασμό με μια ευφυή στρατολόγηση guest συνδρομών (βλέπε K.D. Lang στο "Lightning Fields" και Lindsey Buckingham στο κολληματικό lead single "Caution") και μια σειρά σοφά διαλεγμένων δημιουργικών δανείων, πλασάρουν τον δίσκο στην κορυφή της δισκογραφίας της μπάντας, βαθαίνοντας ευπρόσδεκτά ακόμα και τα πιο ανοικονόμητα μεγέθη της κληρονομιάς της που δεν λείπουν ούτε εδώ – αν έλειπαν δεν θα μιλάγαμε για τους Killers. Φυσικά ο Bruce Springsteen είναι ο ελέφαντας στο δωμάτιο, με τη διαφορά ότι ο Brandon Flowers όχι μόνο δεν τον αγνοεί, αλλά τον καβαλάει και αφήνει να τον οδηγήσει σε δρόμους νέας συνθετικής δόξας –από την πρώτη κιόλας ακρόαση, ο Flowers, ανέμελος αλλά και γεμάτος μελέτη και σεβασμό, αφομoιώνει και αξιοποιεί την επήρεια του αφεντικού στις δομές του Imploding the Mirage. Κι αυτή είναι μια από τις μεγαλύτερες αρετές του δίσκου. Εκτός από τα προφανή πλην αβίαστα πιασάρικα “My Own Soul Warning” και “Caution” ιδιαίτερη μνεία αξίζει και στην funky τσάκιση του “Fire In Bone” με τον Flowers να «παθαίνει» Talking Heads με ολίγη από Bowie και όλως παραδόξως -ή και όχι- να μην φαλτσάρει καθόλου.
Ό, τι κι αν παθαίνει, πάντως, ο Brandon Flowers και όποιο κοστούμι 80s μουσικού ήρωα κι αν φοράει για να τραγουδήσει τις queer και millennial περιπέτειες της γενιάς του, δεν απεκδύεται εκείνη την αταξινόμητη ποιότητα που σφραγίζει την επίσης αταξινόμητη περίπτωση των Killers. Ποιότητα που λάμπει στο Imploding the Mirage σε μια διαυγή, αβαρή στιγμή που προσδίδοντας στον δίσκο -ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία της μπάντας- εκείνο το ιδιαίτερο βάθος του πραγματικά καλού.
