Μερικές φορές με έχω πιάσει να κακιώνω με τον Διονύση Σαββόπουλο, με διάφορα πράγματα τα οποία λέει στις δημόσιες εμφανίσεις του. Αλλά κάθε φορά που παρουσιάζεται δημόσια με την ιδιότητά του ως τραγουδοποιός, πώς με πείθει και του τα συγχωρώ όλα δεν ξέρω ούτε κι εγώ να σας πω. Μια τέτοια «δημόσια εμφάνιση» καταγράφει και ο Πυρήνας, με αποσπάσματα από δυο βραδιές στο Gazarte, στις 10 και 12 Νοεμβρίου 2006. Δεκαεννιά επιλογές χωρέσανε στο cd, εικοσιτέσσερις στο συνοδευτικό dvd, το οποίο δίνει την ευκαιρία να απολαύσετε τον λεγόμενο «Νιόνιο» και την εκλεκτή του συντροφιά και οπτικά. Μια πρώτης τάξης έκδοση, από κάθε άποψη - μπράβο σε όλους τους συντελεστές. Ο Πυρήνας έγινε βασικά για να εορταστούν τρόπο τινά τα 40 χρόνια που μεσολάβησαν από την έκδοση του Φορτηγού, του πρώτου δηλαδή album του Σαββόπουλου. Ήταν δε μια γιορτή για τον «πυρήνα» των οπαδών του, εκείνων που δεν αισθάνονται ίσως πολύ άνετα στους μεγάλους χώρους, ξέρουν όμως απέξω τα πιο «δύσκολα» τραγούδια του. Μην περιμένετε λοιπόν να ακούσετε τη “Συννεφούλα”, το “Μη Μιλάς Άλλο Γι’ Αγάπη” και τα σχετικά. Εδώ πρωταγωνιστούν η “Ζωζώ”, η “Θεία Μάνου”, το “Αηδόνι Στην Κερασιά” και τέτοιες λιγότερο «διάσημες» για τους πολλούς στιγμές. Και, από την άποψη αυτή, πρόκειται ίσως για ένα από τα πιο ενδιαφέροντα live albums στην καριέρα του Διονύση Σαββόπουλου. Συνοδοιπόροι του σε αυτή τη διαδρομή υπήρξαν δύο από τους καλύτερους μουσικούς που διαθέτουμε σήμερα, ο πιανίστας (μα και συνθέτης) Σταύρος Λάντσιας και ο μπασίστας Γιώτης Κιουρτσόγλου. Λιτοί, απέριττοι, μα καίριοι και με μελωδικές παρεμβάσεις που έδειξαν πως είχαν βιώσει βαθιά τα σαββοπούλεια άσματα, αποδείχθηκαν ιδανικοί για το εγχείρημα του Πυρήνα. Ο ίδιος δε ο Σαββόπουλος ήταν εκπληκτικός: τραγούδησε λες και είναι ένας έφηβος με τα μυαλά ενός ωριμασμένου στα πελάγη της ζωής Οδυσσέα, συνδυάζοντας την ορμή του πρώτου με την κατασταλαγμένη εμπειρία (σοφία, αν προτιμάτε) του δεύτερου. Αν θέλετε highlights, αναζητήστε τα “Άδεια Μου Αγκαλιά”, “Κωλοέλληνες”, “Το Φως Στις 10 π.μ.”, “Θεία Μάνου” και “Αηδόνι Στην Κερασιά”. Μη χάσετε όμως και τη διασκευή στο “Φεύγω” του Ορφέα Περίδη - ένα από τα ωραιότερα τραγούδια του τελευταίου - που θεωρώ πως ο Σαββόπουλος κατέστησε ακόμα καλύτερο από ότι ήδη ήταν. Και ένα trivia για το φινάλε: Όσοι γνωρίζετε τη σαββοπούλεια δισκογραφία, δεν θα δυσκολευτείτε, πιστεύω, να αναγνωρίσετε ότι η φωτογραφία του εξωφύλλου του Πυρήνα δεν είναι παρά ένα ευφυέστατο remake εκείνης που κοσμούσε το Βρώμικο Ψωμί...
