Ο Απόστολος Μπουλασίκης, γνωστός και από την πολύχρονη συνεργασία του με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, κάνει τα προσωπικά βήματά του στη δισκογραφία, με τη βοήθεια του Χριστόφορου Κροκίδη. Αυστηρά βιωματικός και εσωστρεφής ο δίσκος, με αναφορές στις κλασικές δομές του ελληνικού ροκ του ’80. Δεν με κέρδισε, δυστυχώς, ως προς το συνθετικό και ερμηνευτικό μέρος. Παρόλα αυτά, οι στίχοι του εξακολουθούν να έχουν μια πολύ παράξενη ιδιαιτερότητα και να ασκούν γοητεία. Ο Κροκίδης δεν παρουσιάζει κάτι το καινούργιο στις κιθάρες, αλλά ακολουθεί τις καθιερωμένες μελωδικές οδούς του παρελθόντος. Δεν παύει, βεβαίως, να είναι εξαίρετος κιθαρίστας αλλά ίσως χρειαζόταν να προστεθούν πιο φρέσκες ιδέες. Οφείλω να πω ότι, παρά την έλλειψη πρωτοτυπίας, ο Μπουλασίκης κάνει μια έντιμη και εκ βαθέων εξομολόγηση. Είναι ντόμπρος, τα λέει έξω από τα δόντια χωρίς να φοβάται το ξεγύμνωμα και ρισκάρει να μοιραστεί τα πολύ ευαίσθητα κομμάτια της ψυχής του. Και αυτό από μόνο του αξίζει τη συμπάθεια του ακροατή. Η αγάπη μας, εξάλλου, είναι δεδομένη από παλιά…
