Θα ακολουθήσω το παράδειγμα του αγαπημένου Θανάση Μήνα και θα αναφέρω ότι αφήνοντας έξω τα τελευταία αγαπημένα άλμπουμ των Kae Tempest, Yasmin Hamdam, David Byrne, Tunde Adebimbe, Cosi Fanni Tutti και Robert Forster καταλήγω -με μια μικρή δυσκολία- και καταθέτω σε τυχαία σειρά τα 10 αγαπημένα μου για το 2025 με μια προσωπική και αντικειμενική ματιά συγχρόνως, και κοιτάζοντάς τα όλα έτσι εδώ μαζεμένα, μια συγκίνηση με πιάνει, γιατί θυμάμαι κάθε μήνα τις στιγμές. Αν ήταν ημερολόγιο, κάθε μήνας θα είχε το άλμπουμ του, και μπορείτε μάλλον να μαντέψετε ποια εξώφυλλα θα “έπιαναν” δίμηνο.
The New Eves – The New Eve Is Rising (Transgressive Records)
9 τραγούδια-αστραπή που μπορεί να σε κάνουν να μην πας δουλειά, να μην θες να βγεις από το αυτοκίνητο ή να χάσεις και να ξεχάσεις τελείως τον χρόνο. Ντεμπούτο που δεν μοιάζει με κανένα άλλο της εποχής, ωμή, ακατέργαστη ενέργεια, αυθόρμητη, αυτόματη, ένα από τα πιο τολμηρά και δυνατά ντεμπούτα άλμπουμ του 2025, ακατάλληλο για χαλαρό background listening, σχεδόν ακούγεται σαν να έχει γραφεί ζωντανά, μεσαιωνική folk δίπλα σε punk και avant-garde στοιχεία, τσέλο, βιολί, φλάουτο, κρουστά και κιθάρες μαζί, Patti Smith, Raincoats, η PJ Harvey των πρώτων δίσκων μέσα σε αυτό. Τα 39 καλύτερα πανκ λεπτά του 2025.
Cate Le Bon – Michelangelo Dying (Mexican Summer)
Η Le Bon, ένα μείγμα Brian Eno, Nico και Talking Heads με ουαλική μελαγχολία, σύγχρονη, σχεδόν αρχιτεκτονική αίσθηση στη φόρμα επιστρέφει με το 7ο άλμπουμ της να μας μιλήσει για τον πόνο, την απώλεια, την αυτογνωσία και την αναθεώρηση της αγάπης. Συνδυάζοντας art-pop, new wave επιρροές, ψυχεδελικές υφές και ambient στοιχεία παραμένει ατμοσφαιρική με μια συναισθηματική έκθεση εμφανέστερη, που διατηρεί την παράδοση του storytelling και την εσωστρέφεια των ουαλικών μπαλάντων. Το κορίτσι που έχει σπουδάσει επιπλοποιία κι έχει δηλώσει ότι η διαδικασία του ξύλου και της φόρμας επηρεάζει τη μουσική της -αφού θέλει να χαρακτηρίζεται από λειτουργικότητα και καμπύλη- παραδίδει μέσω της Mexican Summer το album που έγραψε σε Ύδρα, Cardiff, Λονδίνο, Λος Άντζελες και την έρημο του Joshua Tree και περιγράφει το τέλος μιας μακροχρόνιας σχέσης με έναν κινηματογραφικό τρόπο που θυμίζει Bergman.
Water From Your Eyes – It's A Beautiful Place (Matador Records)
To άλμπουμ που δεν πρόλαβε ο Λάνθιμος να βάλει στο Bugonia και πολύ θα ταίριαζε μάλλον, νεοϋρκέζικο εναλλακτικό ντουέτο με art-pop, dance punk, shoegaze, ηλεκτρονικά στοιχεία και ασπίδα το χιούμορ απέναντι στα βαθιά συναισθήματα και τις υπαρξιακές κρίσεις. Σουρεαλιστικό, απόκοσμο, χορευτικό, πειραματικό, αλλόκοτο, αστείο, κιθαριστικό, αισιόδοξο εξερευνά θέματα όπως ο χρόνος, οι δεινόσαυροι, το σύμπαν και κερδίζει σε όλα τα σημεία. Πύλη σε ένα «περίεργο εξωγήινο κόσμο» (ΝΜΕ) γεμάτο sci-fi στοιχεία και grunge riff.
Mondo Lava – Utero Dei (Self Release)
75λεπτο patchwork ήχων από samba, ambient, blues, vintage dub και ψυχεδελικό ροκ. Χάος και συντονισμός, μελωδίες και ατονίες, υπνωτισμός και αφύπνιση, DIY αίσθηση κι αισθητική, loops που δεν ξεκουράζονται ποτέ, fuzzy κιθάρες, εκρηκτικά bongo, ηλεκτρονικά πειράματα και noise ήχος. Υπερκοσμικό ορχηστρικό ταξίδι υπό την “επίδραση LSD”, η σύνδεσή σου με το σύμπαν, album πνευματική έκσταση και εμπειρία που είτε επιλέξεις να το ακούσεις προσεκτικά , είτε το αφήσεις να παίζει στο background, ενώ σε πρώτο πλάνο επικρατεί κάτι άλλο, λειτουργεί αποτελεσματικά.
Hidden Cameras – Bronto (EvilEvil)
Με ορμητήριο, τη house και την techno που άκουσε τις τελευταίες δύο δεκαετίες και τα beat που ήρθαν και έκατσαν μέσα του, ξεσαλώνοντας στο Βερολίνο σε club τύπου Berghain, ο Gibb γράφει το BRONTO σε έναν κόσμο πιο kinky πλέον με περισσότερη αποδοχή. Τα δυνατά drums, τα synths και οι μπασογραμμές φέρνουν στην μνήμη 90s rave ξεφαντώματα, 00s electro-pop και σύγχρονη queer disco. Το άλμπουμ που παντρεύει τις κλασικές electro pop ευαισθησίες του Gibb με τον νέο ήχο είναι αυτό που πλέκει ανάμεσα στα "body-rocking workouts" μικρά ambient ιντερλούδια που θυμίζουν συνθέσεις του Vangelis ("Full Cycle", "Wie Wild"). Με τον τρόπο οι Hidden Cameras επανασυστήνονται στο κοινό.
Jonathan Richman – Only Frozen Sky Anyway (Blue Arrow Records)
Το Only Frozen Sky Anyway του Jonathan Richman μου έδωσε το 2025 αυτό που ήθελα. Ένα “απλό”, σχεδόν “παιδικό άλμπουμ” χωρίς πολλά στολίδια, με ακουστικά όργανα κατά βάσει, απέριττες ενορχηστρώσεις και την ψυχή του frontman των Modern Lovers να παραδίδει μια “μελέτη” για τη ζωή. Μαζί του ο ντράμερ Tommy Larkins και ο παλιός του συνεργάτης Jarry Harrison που φέρνουν στο μυαλό τους Modern Lovers, αλλά οι ομοιότητες σταματούν εκεί. 17o προσωπικό άλμπουμ για τον Richman που από το 1970 ως σήμερα από ό,τι φαίνεται υπήρξε σούπερ-παραγωγικός. Αντισυμβατικά γοητευτικό είναι αυτό που κάνει σήμερα ο Jonathan Richman που επιλέγει την απλότητα, την τρυφερότητα, την μελαγχολία και τη στοχαστική διάθεση σε έναν κόσμο ταχύτητας, υπερκατανάλωσης, επιδόσεων και παραγωγής. Λίγο τον ενδιαφέρει σήμερα και πάντα, αν θα ακουστεί σε ραδιόφωνα, βασικό θέμα άλλωστε του άλμπουμ ο θάνατος και η θνητότητα που δεν συνάδει με ένα καθημερινό χαλαρό mood, το προσεγγίζει , ωστόσο, με έναν γλυκόπικρο τρόπο καθόλου σκοτεινό και καταθλιπτικό. Ο Jonathan Richman στο άλμπουμ αυτό είναι ο ευφυής μουσικός που καταφέρνει να μετατρέψει το “Night Fever” των Bee Gees σε ένα κομμάτι που θυμίζει Lou Reed. Mείξη παλιάς νοσταλγίας και σύγχρονης ευαισθησίας, αλήθεια, μινιμαλισμός, ωμότητα, ο Jonathan Richman 50 χρόνια μετά. Μία από τις πιο ώριμες και συγκινητικές στιγμές του.
Joanne Robertson – Blurr (AD 93)
Μητρότητα και ζωγραφική κι έτσι προκύπτει το έκτο σόλο άλμπουμ της Joanne Robertson. Δίπλα στην απλότητα της φωνής και της κιθάρας της , στους ψίθυρους, τις σιωπές, τις παύσεις, την τρεμάμενη φωνή, το βιολοντσέλο του Oliver Coates και οι λέξεις οι δυσανάγνωστες. Ατμοσφαιρικό folk, indie, blockbuster δεν θα το πεις, εσωτερικό, μονότονο ίσως, αλλά συναισθηματικά εκρηκτικό και βαθύ, Cοcteau Twins θα σου θυμίσει που και που, υπόγειο, υπαινικτικό, ηχητικά φευγαλέο. Ο εύθραυστος ψίθυρος της Vashti Bunyan και η απόμακρη μυσταγωγία της Elisabeth Fraser είναι εδώ ειδικά στον τρόπο που θολώνει τις λέξεις και τις εντάσσει ως ατμοσφαιρικό στοιχείο, παρά ως αφήγηση στις συνθέσεις της. Αγγλικό underground folk και art pop, lo-fi αισθητική και bedroom recording ethos, σκόπιμα low key, χωρίς το “φινίρισμα” μιας studio ηχογράφησης, με ακουστικές κιθάρες, reverb, ανάσες, τριξίματα και κάποτε ακατέργαστη φωνή. Μουσική που χάνεται στην αντήχηση και δεν σκάει για τη δομή, αλλά για τη διάθεση. Θραύσματα ήχων και συναισθημάτων με σχεδόν κινηματογραφική διάθεση, ήχος σκηνοθετημένος σαν μικρές ηχητικές εγκαταστάσεις.
Little Simz – Lotus (AWAL Recordings)
Αν με ακούει κάποιος από τους διοργανωτές των γνωστών καλοκαιρινών φεστιβάλ, σας παρακαλώ φέρτε τη Little Simz στην Ελλάδα. Το φωνάζω από το 2014 και το ξέρετε. Lotus για το 2025 και η Little Simz μιλάει για την προδοσία, την ψυχολογική πίεση, τη μοναξιά, την επιβίωση μετά την κρίση ξεχειλίζοντας ευαλωτότητα, πόνο, θυμό και εσωτερική συνειδητοποίηση. Η φωνή πρωταγωνίστρια αυτή τη φορά με φανταστικές εναλλαγές ροής, χροιάς, έντασης και μελωδίας, αποφεύγοντας μονοτονίες με στοιχεία jazz, rock, funk δίπλα στο γνωστό hip hop και soul ήχο της Little Simz. Λιγότερο rap, “τι τα’ θελε τα jazzy και funky στοιχεία άκουσα αριστερά -δεξιά”, “άσ’ τους να λένε” θα πω εγώ, γιατί εδώ μιλάμε για προσωπική εξομολόγηση, ημερολόγια “καταστρώματος”, καλλιτεχνικό πείραμα, την απόδειξη ότι η Little Simz μπορεί να ανανεωθεί χωρίς να χάσει την ταυτότητά της μέσα από μια προσωπική αφήγηση. Όχι ένα συνηθισμένο ραπ άλμπουμ από τη “συνηθισμένη” υπερ-ταλαντούχα Little Simz που περνά από τη χειραγώγηση στην αναγέννηση και την εσωτερική μεταμόρφωση και σαν μια “νεαρή Lauryn Hill” σου φτύνει στα μούτρα αλήθειες, ανθρώπινα και συναισθηματικά.
Swans – Birthing (Young God Records)
To 17o album των Swans συγκεντρώνει την εμπειρία μιας ολόκληρης ζωής, διαρκεί πάνω από δύο ώρες (μας έχουν συνηθίσει οι Swans τόσα χρόνια σε κομμάτια των 19-20 λεπτών) και έχει χαρακτηριστεί το “τελευταίο μεγάλο ταξίδι για τη μπάντα” από την Νέα Υόρκη που όχι μόνο εκπροσώπησε σχεδόν κάθε είδος “underground” μουσικής που υπήρξε ποτέ, αλλά την καθόρισε και άλλαξε. Με τον οξύμωρο τίτλο -αν το σκεφτεί έτσι κανείς- που αναφέρεται στην γέννηση, τo “Birthing” στέκεται ως σύνθεση των διαφορετικών φάσεων των Swans και κινείται από το drone/post-rock και gothic-industrial μέχρι τα πιο folk-ψυχεδελικά/ατμοσφαιρικά στοιχεία. Μοιάζει σαν να συλλέγει όλα τα threads της καριέρας τους και να τα ενώνει σε μια τελευταία συγκλονιστική παράσταση. Βαριά φορτισμένο και συγκινητικό σε παίρνει και σε παρασέρνει σε μια θεατρική τελετουργία, στην οποία ο Michael Gira διατηρεί τη δύναμη, την τόλμη και την ανάγκη για μουσική μεταμόρφωση του παρελθόντος. Σαν ιμάμης σε τζαμί με φωνή ιεροκήρυκα έρχεται από μακριά να μιλήσει για τη ζωή, τον θάνατο, το Θεό, τον έρωτα φλερτάροντας άλλοτε με την ησυχία κι άλλοτε με τη φασαρία. «Παραφωνίες», δυσαρμονίες, παραμορφώσεις, πειραματισμοί, επαναλαμβανόμενοι, υπνωτιστικοί ρυθμοί που μουδιάζουν το μυαλό, «κακοποιούν» τα αυτιά, αλλά χτίζουν μια τέχνη απαράμιλλη, από τον νιχιλισμό και το σκοτάδι στην αισιοδοξία, από το μαύρο στο ροζ, αντιναταλισμός και αγάπη, χάος και μεταφυσική με τον γνωστό μας ευφυέστατο Michael Gira μπροστάρη. Τα άγρια μπλουζ του Michael Gira είναι αυτά. Αν θες κάτι εύκολο, ασ’ το. Εδώ επικρατούν τα drones, οι επαναλήψεις και οι αργές μεταπτώσεις, το χάος. Απαιτητικό, μόνο για τους βαθιά μυημένους. Εμπειρία, τελετουργία, κατάδυση. Αν ψάχνεις για κάτι απλό, θα σε εξαντλήσει.
Geese – Getting Killed (Partisan Records)
Ένα άλμπουμ για το οποίο εύλογα γράφτηκαν και ειπώθηκαν χιλιάδες λέξεις το 2025 και ξεκάθαρα το “στοίχημα”, την προσοχή μας και τα plays. Λίγο γιατί μας έφερε στο μυαλό Velvets, Television και Radiohead, λίγο γιατί η νεουερκέζικη art punk πάντα θα φουντώνει την νοσταλγία μέσα μας, λίγο γιατί οι Geese δεν έμειναν μόνο σε αυτά, αλλά πρόσθεσαν πρωτότυπες ιδέες, μια διάθεση πειραματική, πολλή τόλμη και σκεπτικισμό κι όλα αυτά με μπρίο νεανικό. Eκρήξεις, παραμόρφωση, μουτζουρωμένα φωνητικά, σαρδόνιο χιούμορ και ειρωνία (“All people must smile in times of war”; “I’m getting killed by a pretty good life”), απουσία καθαρών δομών. Punk, alt-rock, experimental indie και καθαρά rock στοιχεία με μια αίσθηση ακατέργαστης ενέργειας και υψηλή συναισθηματική ένταση, φρέσκο rock’n’roll στα καλύτερά του. Πολύ hype όχι για το τίποτα, τέσσερα 23χρονα ταράζουν τον ροκ κόσμο τέλη Σπτεμβρίου και ναι, είναι από τα παιδιά τα προνομιούχα που μεγάλωσαν μέσα στα “μέσα” και στις μουσικές, αλλά θα μπορούσαν να μείνουν μόνο σε αυτό. Αντ’ αυτού παίζουν rock κι αποδεικνύουν ότι είναι οι νέοι που “έχουν τα παιξίματα”. Ο Matt Mitchell το είπε σωστά: “If Getting Killed is out to prove anything at all, it’s that rock and roll doesn’t need saving. Rock and roll needs playing, and, by God, Geese do exactly that.”
