«Ποπ αραβουργήματα». Τι ωραία το είχε γράψει ο συγχωρεμένος Γιώργος Χαρωνίτης στο Αθηνόραμα, 11 χρόνια πριν. Ποπ αραβουργήματα με αφορμή εκείνη την εμφάνιση της Λιβανέζας τραγουδίστριας στο Gazarte, που έφτασε βγαλμένη μέσα από τα καρέ του Only Lovers Left Alive του Jarmusch, με την ορμή της σόλο electro pop δισκογραφίας της αλλά και δια μέσου των SoapKills. Δεν ήταν η πρώτη της φορά στην Αθήνα, είχε ζήσει λίγο καιρό τη δεκαετία του ’80, ήταν ένα κορίτσι που γεννήθηκε μέσα στον εμφύλιο, που περιπλανήθηκε με τους γονείς της, μεταξύ Λίβανου, Βηρυτού, Παλαιού Φαλήρου, Αλ-Αΐν, Κουβέιτ και Παρισιού. Το 2017, κυκλοφορεί το Al Jamilat κι αποφασίζει να πάρει ένα χρόνο off. Κι αυτός ο χρόνος τελικά γίνεται οκταετία, μέχρις ότου φτάσουμε στο σημερινό I remember I forget بنسى وبتذكر της Crammed Discs.
Στο National των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, έδωσε μια συνέντευξη επ’ αφορμής του νέου της lp, όπου συμπαραγωγός των 10 κομματιών του είναι ο παλιόφιλος της Marc Collin (Nouvelle Vague). «Aποφάσισα να πάρω έναν χρόνο άδεια για να κάνω πράγματα που δεν έχω ποτέ χρόνο να κάνω και να συνδεθώ με τους ανθρώπους που αγαπώ. Ύστερα ήρθε η πανδημία, μετά η οικονομική κρίση στον Λίβανο, κι έπειτα η έκρηξη στο λιμάνι της Βηρυτού. Όλα αυτά έπρεπε να τα επεξεργαστώ. Μου πήρε χρόνο να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου και να καταλάβω τι ήθελα να δημιουργήσω.» Αυτό που στη συνέχεια ομολογεί η Hamdan είναι πως μπλόκαρε. Πως από το εναρκτήριο “Hon” που έγραψε σε συνεργασία με τον Παλαιστίνιο ποιητή Anas Alaili, μέχρι να καταλήξει στον υβριδικό αλλά με ανατολίτικο σπόνδυλο δίσκο της, ανάμεσα στη χρήση αραβικών οργάνων, downtempo electro pop, πακιστανικής μουσική και ιαπωνικών balearic νύξεων, ζορίστηκε. Και δεν είναι περίεργο που ζορίστηκε, πως πάσχισε να βρει τις λέξεις, πως έφτασε πια στα 49, αλλά εξακολουθεί να πατά από τη μια στη βάρκα που ζει κι από την άλλη σε αυτή που τρέχει ο λογισμός της κι όλα όσα κουβαλά εντός της. «Αυτός ο δίσκος αφορά ακριβώς αυτό. Την αίσθηση ότι ζεις σε δύο μέρη ταυτόχρονα. Μερικές φορές νιώθω ότι είναι παράλογο, γιατί ζω εδώ, αλλά συγχρόνως ζω τον χρόνο του πολέμου που είναι εκεί. Δεν νομίζω ότι μπορείς ποτέ να αποσυνδεθείς, γιατί όλοι οι άνθρωποι που αγαπώ είναι εκεί.»
Στις clickbait αναφορές που θα διαβάσετε για το δίσκο της, ξεχωρίζει ως εύστοχη αυτή του διαδικτυακού δισκοπωλείου Juno. Το σωστά τοποθετημένο ομότιτλο, γράφουν πως στέκεται ως το συναισθηματικό κέντρο του δίσκου, επιμνημόσυνο και ταυτόχρονα εμψυχωτικό. Και είναι αλήθεια, πως σήμερα Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου, παρότι ξεκίνησα νωρίς την ημέρα μου κι ενώ δεν είχα επουδενί προϋπολογίσει πως θα συναντήσω την Hamdan, δε λέει να με αφήσει. Το κατάλαβα από το εξωφυλλικό προσκλητήριο και το βλέμμα της. Το κατάλαβα δίχως να καταλαβαίνω γρι απ’ όσα λέει, αλλά σα να μη χρειάζεται να ψάχνω τις μεταφράσεις. Ακόμη κι όταν μιλά ως μια σύγχρονη εκδοχή της παραδοσιακής παλαιστινιακής tarweeda παραπέμποντας στις γυναίκες που κωδικοποιούσαν στίχους για να εμποδίσουν τους στρατιώτες της κατοχής να κατανοήσουν τα μηνύματα που έστελναν στους φυλακισμένους αγαπημένους τους, όπως διαβάζω στο κείμενο του bandcamp, η Yasmine Hamdan περνάει το μήνυμα. Μπορεί η γλώσσα να είναι άλλη, αλλά τίποτε δε μοιάζει δυσεξήγητο. Ούτε οι οι αφηγήσεις για τις πληγές, ούτε τα ποιητικά της ευθύβολα κελεύσματα.
Στη συνέντευξη της στο National, καταλήγει με το εξής «Ο Λίβανος, η περιοχή, η Παλαιστίνη, αυτά τρέφουν τους στοχασμούς μου. Είναι το παράθυρο μέσα από το οποίο βλέπω τον κόσμο. Αλλά είμαι μακριά, δεν βρίσκομαι εκεί. Δεν ζω αυτό που ζουν εκείνοι. Ζω κάτι άλλο. Και αυτό δεν είναι κάτι από το οποίο μπορείς να αποσυνδεθείς.» Αυτό το υπαρξιακό δίπολο, υπνωτικά, διακριτικά αλλά πεντακάθαρα αποτυπώθηκε στο I remember I forget. Συντονιστείτε.
