Αγαπημένε μου Johnny,
Είναι Δεκέμβριος 2025, οι μεγάλοι ασχολούνται με μικροπράγματα, λένε πως ο χρόνος περνάει, βασανίζονται με τις τιμές στα ενοίκια και σιχτιρίζουν την υπεργρίπη που μας απειλεί. Κοντεύουν Χριστούγεννα Johnny, και τζίφος, ούτε ένα τραγούδι σου δεν είχα βάλει μέχρι και σήμερα, ωστόσο πάντοτε μου ξεπετάγεσαι τέτοιες μέρες.
Θυμάμαι εκείνο το βράδυ. Μα ήσουνα σένιος ρε μπαγάσα! Με την πουά σου τη γραβάτα, το φαρδύ σου το σακάκι ριγμένο στον ώμο κι εκείνο το λευκό αγγελικό πουκάμισο. Μια θειά μουρμούρισε στη φιλενάδα της «Για δες! O John, ο γιος του John Marshall Alexander, του ιεροκήρυκα από το Μέμφις», καθώς κατέβαινες στα παρασκήνια του City Auditorium του Χιούστον. Άστραφτες Johnny κι ακόμη να καταλάβω πως και κανείς δεν έδωσε σημασία στο σκοτεινό σου βλέμμα.
Ήταν η νύχτα πριν τα Χριστούγεννα. Είχες τραγουδήσει μαζί με την Big Mama Thornton το “Yes Baby”. Μονάχος και κάπως πιωμένος, είπες και δυο-τρία βαρύτονα δικά σου. Έπειτα, πήγες στο καμαρίνι και γέμισες πάλι το ποτήρι. Κουβέντα δε σου έπαιρνα. Εκεί, βυθισμένος στην σκουληκότρυπα, ποιος ξέρει τι στο καλό σκεφτόσουν. Τον πόλεμο στην Κορέα, τον πατέρα σου, το παρεάκι των B.B. King, Bobby Bland, Earl Forest και όλων αυτών των λεγόμενων Beale Streeters με τους οποίους τα είχες τακιμιάσει λίγα χρόνια πριν; “I cross my heart/And I hope to die/If I should ever/Ever make you cry/'Cause you're my all/Darling, you're a part of me” μουρμούριζες, καθώς είχες βουτήξει κι εκείνο το περίστροφο που του έριχνες γυροβολιές στο δείκτη του χεριού σου. Όταν το έφερες κάτω από το σαγόνι σου κι άκουσα το κλικ, πάγωσα Johnny. Μου κόπηκαν τα πόδια.
Κοίταξα το ρολόι στον τοίχο, με κοίταξε κι εκείνο, και θυμάμαι πως ο χρόνος δε σήμαινε τίποτα. Στην άλλη πλευρά, στο διπλανό δωμάτιο, η Willa Mae Thornton υπέγραφε αυτόγραφα, κόσμος πολύς έμπαινε για να τη συγχαρεί, ανυπόμονος για την ώρα που αυτή κι εσύ θα ξαναβγαίνατε στη σκηνή. Όλοι περιμένανε το “Pledging My Love”! «Άντε ρε» προσπάθησα να σε συνεφέρνω, άσε τις χαζομάρες και σύνελθε, μια χαρά τα έχεις καταφέρει. Δισκάκι βγάλατε με τον Johnny Otis, στον Don Robey μη δίνεις και μεγάλη σημασία, το κομμάτι του θέλει να κάνει κι εκείνος, τα φράγκα το νοιάζουν. Θα δεις, ιστορία θα αφήσεις, σου έλεγα! Θα σε ακούσουν στα πέρατα του κόσμου, μέχρι και στα ηχεία μιας θανατηφόρας κόκκινης Plymouth Fury με τ’ όνομα Christine, θα τσοντάρουν τη φωνή σου. Θα έρθει ο καιρός που θα γίνεις το βελούδινο αντιστάθμισα μέχρι και σε καυγάδες σε Κακόφημους Δρόμους. Τι το κοιτάς το ρημάδι το ρολόι!
Johnny θυμάσαι; Ήταν παραμονή Χριστουγέννων. Βγήκες απ’ το καμαρίνι του και μερικά κορίτσια σταμάτησαν να σε φιλήσουν, λίγο πριν μπεις στο δωμάτιο που άλλαζε η Thornton. Ο B.B. King ήταν εκεί, η Mary Carter, ο Joe Hamilton, ο μπασίστας Curtis Tillman, κι άλλοι που δεν τους κατάλαβα. Ήταν κι η Olivia Gibbs. Σε αγαπούσε η Olivia φίλε. Το είδα όταν έκατσε στα γόνατα σου. Αλλά εσύ εκεί. Ο νους στο μικροσκοπικό ρεβόλβερ. «Το αγόρασα στη Φλόριντα» σε άκουσα να λες στην Big Mama, όταν εκείνη σου ζήτησε να το δει. Γύρισε τη θαλάμη και παρά το γεγονός ότι της το βούτηξες γρήγορα, πρόλαβε να κιαλιάρει πως υπήρχε μια σφαίρα. Τώρα που δεν είσαι εδώ, είναι καλή στιγμή να στο πω. Τα γάμησες όλα ρε Johnny! Ήσουν στουπί ρε φίλε, κι είχες βαλθεί να κραδαίνεις στα πρόσωπα της παρέας το γαμημένο όπλο, πατώντας τη σκανδάλη. Κλικ, κλικ, κλικ.
Μπορεί να τα έχεις ξεχάσει όλα, αλλά έφτασες να σημαδεύεις τη Mary! Εδώ, ταχτάριζες την Olivia στα πόδια σου, και κάποια στιγμή έχωσες το 22αρι ανάμεσα στα μαλλιά της. Παρότι κι εκείνη ήταν εξίσου ζαλισμένη απ’ το ποτό, χέστηκε από το φόβο της! Κι εσύ τι της είπες ρε Johnny; «Έλα μωρό μου. Μην τρελαίνεσαι!». Μα είναι δυνατόν!;! Γι’ αυτό σε τράβηξα εκείνη τη στιγμή. Τα είχες χαμένα, είχες παλαβώσει φίλε, την κράταγες με το περίστροφο με το ένα χέρι, και το άλλο το είχες περάσει κάτω απ’ τη φούστα της.
Δε με άκουσες, μα σου φώναζα με όλη μου τη δύναμη. Άστο πάνω μου για απόψε ρε Johnny. Ξέχνα το αύριο. Έλα εδώ να σε πάρω μια αγκαλιά. Μην κλαις κι εγώ δε θα σε αφήσω ποτέ. Στο ορκίστηκα ρε Johnny κι εσύ δεν έπαιρνες από λόγια. Το μόνο που σε ένοιαξε ήταν να γυρίσεις στο δωμάτιο. Συγνώμη ρε φίλε. Παριστάνω πως προσπάθησα. Έπρεπε όταν σε άκουσα να λες «Επιτέλους! Θα σας δείξω πως κανείς δεν πρόκειται να πάθει τίποτα». Έπρεπε. Έπρεπε να απλώσω τα χέρια μου να ανοίξω την πόρτα και να τρέξω. Αλλά τραντάχτηκαν τόσο πολύ τα καμαρίνια που φοβήθηκα πολύ.
Δεν ήξερα τι να κάνω, αλλά τώρα, 71 χρόνια μετά, θα το φροντίσω Johnny.
Στο υπόσχομαι.
Αθήνα, 2025
Υγ. Στα πλαίσια μιας άτυπης ρώσικης ρουλέτας, ένας ιδανικός αυτόχειρας, ο Johnny Ace, κάρφωσε σε ίλιγγο κινδύνου μια επιπόλαιη σφαίρα στο κεφάλι του. Ήταν 25 χρονών κι η ημερομηνία 25 Δεκεμβρίου του 1954. Το παραπάνω κείμενο είναι μια παραλλαγή ενός παρελθοντικού σημειώματος που πρωτοδημοσιεύτηκε για λογαριασμό της στήλης High Infidelity στο περιοδικό Ποπ και Ροκ, τεύχ. 345, Δεκέμβριος 2009.
