Ο μόνος τρόπος να φτάσεις στο μέλλον είναι να σου σπάσει τα μούτρα το παρελθόν. Αυτή ήταν η πρώτη αυτόματη σκέψη που έσκασε στα δικά μου μούτρα όταν ξεκίνησε να παίζει αυτό το άλμπουμ. Κάπως έτσι μοιάζει και ο τίτλος του πρώτου στούντιο άλμπουμ των Prolapse εδώ και 26 χρόνια, I Wonder When They’re Going To Destroy Your Face. Ναι, καλά διάβασες, 26 χρόνια. Και όχι, δεν πρόκειται για κάποιους indie Illuminati που ξύπνησαν από τη λήθη (εξάλλου σήμερα οτιδήποτε ξεφεύγει από το ηλίθιο βλέμμα της δημοσιότητας είναι ήδη ουσιαστικά κρυφό), είναι κάτι άλλες σκιές, παλιές ναι, που δεν χρειάζεται να τους googlάρεις για να θυμηθείς τα ονόματά τους, έξι άντρες και μια γυναίκα, ένα από τα καλύτερα σχήματα που γέννησαν τα βρετανικά 90s, μια θυμωμένη μπάντα που σήμερα ουρλιάζει από τα χαλάσματα του παρελθόντος της, που χαράζει κύκλους στο πάτωμα με κιμωλία, που ανάβει κεριά σε υπόγειες αίθουσες για να ξορκίσει τον κόσμο του εμπορευματοποίησης, μια ελεύθερη ένωση ατόμων που έχουν επιλέξει ως στόχο τη γενναιοδωρίας της ομάδας τους ενώ περιμένουν την κατάρρευση σαν τελετή. Ναι, οι Prolapse ήταν και συνεχίζουν να είναι μια μπάντα που πάντα ήξερε να παίζει με τα νεύρα και τα αυτιά μας. Δεν ξέρεις τους Prolapse; Μπράβο, έχεις ζήσει μια κανονική ζωή. Ήρθε ή ώρα, όμως, να χαλάσει.
Το Λέστερ (τρίτη σε μέγεθος πόλη των Midlands, πίσω από το εκκωφαντικό Μπέρμιγχαμ και το πιο προβεβλημένο Νότιγχαμ) δεν έμαθε ποτέ να "μοστράρει" τον εαυτό του. Κι όμως, αν κοιτάξεις πίσω, η ιστορία του μοιάζει με παλιά βιτρίνα δισκάδικου: με αναπάντεχη ποικιλία, με ήχους που ξεπηδούν από διαφορετικές εποχές και μοναδικά ονόματα που έγραψαν μια πολύ καλή ιστορία στον μουσικό χάρτη της Μεγάλης Βρετανίας. Από τον λιγομίλητο μπασίστα των Queen, John Deacon, μέχρι τον τροβαδούρο Davey Graham των ’60s, και από τους εκκεντρικούς Deep Freeze Mice, μέχρι τους Cornershop που έσμιξαν πολιτισμούς, στους Gaye Bykers On Acid και τους πιο τρανούς Kasabian. Μέσα σε όλα αυτά τα ονόματα, υπάρχει κι ένα που σπάνια ακούστηκε με τον ίδιο θόρυβο: οι Prolapse. Μια παρέα απείθαρχων, ατίθασων φοιτητών που συναντήθηκαν στο παλιό Πολυτεχνείο της πόλης, το 1991. Σπούδαζαν Αγγλική Λογοτεχνία, Αρχαιολογία, Φυσική αλλά ποτέ κάτι «καλλιτεχνικό». Αλλά η ακαδημαϊκή γη ήταν γι’ αυτούς αυστηρή και ψυχρή. Και ίσως γι’ αυτό το χάος τους έλαμψε τόσο, σαν μια απόκλιση που δεν ζήτησε ποτέ άδεια να υπάρξει.
1994. Το grunge είχε ξεψυχήσει, η Britpop γλύφει τα χειλάκια της έτοιμη να κατακτήσει τον κόσμο. Και στη μέση, κάποιοι τρελοί, με δύο τραγουδιστές (έναν άντρα και μια γυναίκα), τρεις κιθαρίστες κι έναν ντράμερ που έμοιαζαν να παίζουν post-punk, krautrock, shoegaze και indie όλα μαζί, χωρίς ποτέ να μοιάζουν σε κανέναν. Ο Mick Derrick φώναζε με σκωτσέζικη προφορά, η Linda Steelyard ψιθύριζε από δίπλα του, μουρμούραγε ή έψελνε σαν να ήταν και οι δυό τους σε κάποιο παγιδευμένο δωμάτιο του Saw, πριν τους λούσει το οξύ. Οι Prolapse δεν αντέγραφαν κανέναν, έφτιαχναν το δικό τους χάος με λούπες, καυγάδες και groove που παραμόνευε κάτω από το χάος. Το ντεμπούτο Pointless Walks To Dismal Places κυκλοφόρησε από την Cherry Red.
2025. Ο νέος δίσκος τους ακούγεται σαν να μην σταμάτησαν ποτέ: Ο ίδιος παροξυσμός, η ίδια ένταση, το ίδιο γοητευτικό «χάσιμο». Στα κομμάτια ακούμε κιθάρες κοφτερές, μπάσα που παραμονεύουν, φωνές που ξεπηδάνε από το πουθενά. Το "The Fall Of Cashline" είναι η τέλεια εισαγωγή: νευρικό hook, groove που στραβώνει και ξαναστρώνει, χαοτικό αλλά χειρουργικό. Το "Cha Cha Cha 2000" είναι το δικό τους «χιτάκι»: μισό χορευτικό, μισό καμένο, σαν να κολλάς τον Cat Stevens με τους Television Personalities σε speed.
Μετά έρχεται η βαριά τριάδα: "Err On The Side Of Dead" με την επαναλαμβανόμενη κατάρα «I hate, I hate…» (κάτι σαν Arab Strap σε μαύρη τελετή), "Ghost In The Chair" που ξεκινά σαν ambient τελετουργία πριν εκραγεί σε τοίχο θορύβου, και "On The Quarter Days", ίσως η πιο μελωδική τους στιγμή, με αναλογικά synths και goth-καλπασμούς.
Και γιατί να μην μπλέξουν και με τον θόρυβο; "Cacophany No. C" (συνέχεια του "Cacophony No. A" από το The Italian Flag του 1997) και "Jackdaw" είναι θορυβώδεις καταιγίδες, πριν το "Ectoplasm United" σε στείλει αλλού, σε ένα πανηγύρι ανορθόδοξο, με τσιρίδες, παλμούς και εκτροχιασμούς. Σαν οι Faust να έκαναν κάποιο remix κι αυτή να είναι από τις σπάνιες φορές που κάτι βγάζει νόημα. Στο τέλος, το "A Forever" κατεβάζει τον διακόπτη με έναν απροσδόκητο λυρισμό, εκεί η Linda μιλά για ένα βενζινάδικο στο Leicester Forest East και την απόφαση της να μείνει εκεί για πάντα.
26 χρόνια μετά, οι Prolapse δεν επιστρέφουν για κανένα glory revival, γιατί απλούστατα δεν γεύτηκαν ποτέ καμία δόξα. Επέστρεψαν για να δείξουν ότι υπάρχει ακόμη rock που δεν θέλει να πείσει κανέναν. Μουσική σαν επίθεση, σαν ειρωνία, σαν ακατέργαστο ένστικτο που επιμένει να σου πετάει το χάος στα μούτρα. Και αυτό είναι τόσο γοητευτικό, μα και τόσο αναζωογονητικό στις πεθαμένες μέρες μας.
