«Χρειαζόμαστε θυμό για να αγωνιστούμε για τη ζωή μας», δήλωσε η Μεξικανή τραγουδοποιός Silvana Estrada στην εφημερίδα Guardian.
Το ντεμπούτο της άλμπουμ, με τον τίτλο Marchita (2022) και με τραγούδια γεμάτα θλίψη και απογοήτευση, της χάρισε ένα λατινοαμερικάνικο Grammy. Οι απώλειες δύο φίλων προσέδωσαν μια αίσθηση οργής στο συναίσθημα που αναδύει το τελευταίο της άλμπουμ Vendrán Suaves Lluvias.
Η Silvana Estrada γεννήθηκε στις 15 Απριλίου 1997 στο Κοατεπέκ της Βερακρούς, στον Κόλπο του Μεξικού. Οι γονείς της ήταν και οι δύο οργανοποιοί. Άρχισε να παίζει μουσική σε νεαρή ηλικία, αργότερα εμφανιζόμενη σε διάφορα μπαρ της πόλης της. Στα 16 της, έγινε δεκτή σε ένα πρόγραμμα jazz στο Πανεπιστήμιο Βερακρουσάνα. Ενώ σπούδαζε ακόμα, άρχισε να γράφει τραγούδια παίζοντας ένα βενεζουελάνικο κουάτρο του πατέρα της, το οποίο εξακολουθεί να χρησιμοποιεί ως ένα από τα κύρια όργανα στη μουσική της.
Ενώ παρακολουθούσε ένα σεμινάριο jazz όπου ερμήνευσε μερικές από τις συνθέσεις της, γνώρισε τον Αμερικανό μουσικό Charlie Hunter, ο οποίος της πρότεινε να συνεργαστεί μαζί του. Ηχογράφησαν το άλμπουμ Lo Sagrado στην παράγκα των γονιών της Estrada το 2017. Τον επόμενο χρόνο η Estrada συνεργάστηκε σε ένα δεύτερο άλμπουμ με τον Hunter∙ ηχογραφήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες και συμμετέχει επίσης ο Αμερικανός ντράμερ Carter McLean.
Το 2018, η Estrada κυκλοφόρησε το EP τεσσάρων τραγουδιών με τον τίτλο Primeras Canciones. Το 2020 υπέγραψε συμβόλαιο με την αμερικανική δισκογραφική εταιρεία Glassnote Records, απ’ όπου κυκλοφόρησε το 2022 το πρώτο της σόλο άλμπουμ με τον τίτλο Marchita. Μεταφράζεται ως «μαραμένο». Πρόκειται για μια λιτή, βαθιά ποιητική αφήγηση του πρώτου έρωτα της, που πήγε στραβά.
Η Silvana Estrada έχει πει πως πέρασε 25 χρόνια «μη γνωρίζοντας πώς να θυμώνει». Συνεχίζει: «Αυτό μου κόστισε τόση ενέργεια και αξιοπρέπεια». Τη θλίψη, όμως, την καταλάβαινε πάντα: «Ζω μαζί της πολύ κοντά μου». Στα 28 της πλέον, η Μεξικανή τραγουδοποιός μεγάλωσε έξω από τη Βερακρούς, «βλέποντας βία από τόσες πολλές οπτικές γωνίες»: αχαλίνωτες γυναικοκτονίες, narcos, αιματοχυσίες, περιβαλλοντικές επιθέσεις στις φυτείες καφέ και τα ποτάμια του σπιτιού της. Ως μοναχική έφηβη, ανακάλυψε την Billie Holiday, τη Sarah Vaughan, την Ella Fitzerald, οι οποίες την μύησαν στον φωνητικό αυτοσχεδιασμό. Εμπνεύστηκε επίσης από το λαϊκό μεξικάνικο son jarocho.
Το Marchita ήταν ένα καταπληκτικό folk άλμπουμ με όμορφες ερμηνείες και φαινομενικά σπιτική παραγωγή, ή τουλάχιστον πολύ ambient ήχο δωματίου. Στο δεύτερο άλμπουμ οι ενορχηστρώσεις είναι γενικά πιο σύνθετες και η παραγωγή λίγο πιο περίπλοκη.
Η Silvana Estrada είναι σαφώς επηρεασμένη από την folk της Joan Baez, του Nick Drake, της Joni Mitchel ή ακόμα και από το στυλ του Caetano Veloso∙ από την άλλη, με τις εμφανείς επιρροές της στο ερμηνευτικό στυλ από μεγάλες τραγουδίστριες των μεξικανικών rancheras (μπαλάντες των συνόρων), όπως η Lhasa De Sela, η Natalia Lafourcade και η Chavela Vargas, μας ταξιδεύει στα βάθη της μεξικανικότητας. Αλλά το Μεξικό της δεν είναι παγωμένο στο χρόνο∙ από τη συγχρονικότητα αυτής της χώρας που κινείται συνεχώς προς τα εμπρός, παρόλο που μερικές φορές κάνει άλματα προς τα πίσω.
O τίτλος του άλμπουμ Vendrán Suaves Lluvias σημαίνει «Θα έρθουν οι απαλές βροχές» και είναι εμπνευσμένο από ένα διάσημο ποίημα "There Will Come Soft Rains" της βραβευμένης με Πούλιτζερ Αμερικανίδας μοντερνίστριας Sara Teasdale (1884 – 1933), η οποία αυτοκτόνησε. Οι Μεξικανοί έχουν μια ιδιαίτερη σχέση με τον θάνατο. Τιμούν τους νεκρούς σε ετήσια φεστιβάλ (Ημέρα των Νεκρών) σαν να είναι ακόμα ζωντανοί. Δυστυχώς, αυτό δεν σταματά τον πόνο. Ίσως όμως διευκολύνει το να τον «ζήσεις».
Ο κιθαρίστας Joe Grass, είναι πανταχού παρών, ο κοντραμπασίστας Rémi-Jean Leblanc, ο πιανίστας Roberto Verástegui και ο βιολονίστας Owen Pallett συμμετέχουν στις ενορχηστρώσεις. Ηχογραφημένο στο Μόντρεαλ και την Πόλη του Μεξικού, το Vendrán Suaves Lluvias αποτελεί ένα είδος φόρου τιμής στην ανθεκτικότητα και την επιβίωση. Η καλύτερη φίλη της Silavana Estrada δολοφονήθηκε στην Πόλη του Μεξικού. Ο δολοφόνος συνελήφθη. Η δικαιοσύνη ίσως μερικές φορές λειτουργεί και στο Μεξικό. Μια χώρα «τόσο κοντά στις ΗΠΑ, τόσο μακριά από τον Θεό».
Σε ό,τι αφορά τα κομμάτια, Το εναρκτήριο κομμάτι ξεχωρίζει και δίνει μια αίσθηση αμεσότητας και ζωντάνιας, ειδικά όταν ακούς την Estrada να γελάει μόνη της κατά τη διάρκεια ενός μικρού διαλείμματος στη μέση του τραγουδιού, πριν το συγκρότημα μπει απαλά στο τελευταίο σκέλος. Παρακάτω, σε τραγούδια όπως το “Flores” ή το λιγάκι τσιμπημένο “Un Rayo De Luz” χρησιμοποιεί αυτή την αξιοσημείωτη, συναισθηματική φωνή για να εκφράσει την αντίδρασή της απέναντι στη δολοφονία της φίλης της.
Το "Lila Alelí" επίσης ξεχωρίζει με τις απαλά χορευτικές ρυθμικές κιθάρες του και τον τρόπο που τα φωνητικά της Estrada κλειδώνουν με μερικές πολύ δυνατές αρμονίες κόρνων.
Το δράμα του "Good Luck, Good Night" έχει έναν αργό, ρυθμό, βασισμένο σε δυσοίωνες, βουβές συγχορδίες. Η Silvana Estrada δίνει την πιο φλογερή φωνητική ερμηνεία της σε ολόκληρο το δίσκο, ενώ τα ατμοσφαιρικά κρουστά και το όρθιο μπάσο τονίζουν τις δοκιμασίες για τις οποίες τραγουδάει. Το τραγούδι σταδιακά δυναμώνει καθώς η φωνή της γίνεται πιο εκφραστική και σύντομα φτάνουμε στο «παραλήρημα» που περιγράφει, με τη φωνή της να εξακολουθεί να βασανίζεται από πόνο, αλλά ταυτόχρονα να διαπερνά αυτόν τον πόνο και να γίνεται κάτι όμορφο. Ενώ πολλοί θα αποσυντονίζονταν πλήρως σε μια στιγμή σαν κι αυτή, ελέγχει αριστοτεχνικά το συναίσθημα στη γραμμή μεταξύ τρέλας και αγωνίας, με εκπληκτική ενορχήστρωση. Το φωνητικό της εύρος και τα τρέμολο της μας βυθίζουν στη μεξικανική ψυχή.
Όμως το Vendrán Suaves Lluvias δεν ακούγεται μόνο θυμωμένο∙ ακούγεται και απροκάλυπτα όμορφο. Η Estrada εμπλουτίζει το cuatro της με μελωδικές μελωδίες εγχόρδων, πιάνου και ξύλινων πνευστών, με την επιβλητική φωνή της να ξεχειλίζει από συμπόνια. Το φωτεινό, δροσερό “Como un Pájaro” (“Σαν πουλί”), ακούγεται τόσος ελπιδοφόρο όσο και ένα δροσερό ανοιξιάτικο πρωινό. Tο άλμπουμ είναι σαν ένα εκκρεμές ανάμεσα στην ομορφιά και τον τρόμο.
