Σε ένα ιδανικό σύμπαν τα πράγματα θα ήταν κάπως έτσι: μετά από την μυθική σειρά των άλμπουμς Separations (1992), His ‘N’ Hers (1994), Different Class (1995), This Is Hardcore (1998), και το «ξεκουραστικό» We Love Life (2001), οι Pulp κυκλοφορούν φέτος την φυσική συνέχεια των πραγμάτων με το εξαιρετικό νέο τους άλμπουμ More.
Στο κανονικό όμως (και όχι ιδανικό) σύμπαν μεσολάβησαν 24 χρόνια μεταξύ του τελευταίου We Love Life και του νέου More… και οι Pulp απλά και όμορφα, και με στυλ όπως πάντα απαράμιλλο σε ό,τι αφορά τα πάντα γύρω από το όνομα τους, κυκλοφόρησαν τον νέο τους δίσκο. Τους ήρθε, όπως λέει ο Jarvis Cocker, «όταν ξεκινήσαμε ξανά τις περιοδείες το 2023, και κάναμε πρόβες για ένα νέο τραγούδι με τίτλο "Hymn of the North κατά τη διάρκεια των soundchecks και τελικά το παίξαμε στο τέλος της δεύτερης βραδιάς μας στο Hammersmith Odeon. Αυτό φάνηκε να ανοίγει τις πύλες: καταλήξαμε με τα υπόλοιπα τραγούδια σε αυτό το άλμπουμ κατά το πρώτο εξάμηνο του 2024. Μερικά είναι κάποιες αναβιώσεις ιδεών του περασμένου αιώνα. Η μουσική σε ένα άλλο τραγούδι (σ.σ. το "A Sunset") γράφτηκε από τον Richard Hawley. Η μουσική για ένα άλλο (σ.σ. το "Spike Island") γράφτηκε από τον Jason Buckle. Η οικογένεια Eno τραγουδά τα δεύτερα φωνητικά σε ένα τραγούδι (σ.σ. πάλι το "Α Sunset"). Υπάρχουν ενορχηστρώσεις εγχόρδων γραμμένες από τον Richard Jones και παιγμένες από τους Elysian Collective...».
Στην παραγωγή, ο κύριος James Ford (ντράμερ των Simian) ο οποίος μεταξύ άλλων δουλεύει με σχήματα όπως οι Blur, οι Arctic Monkeys, οι Foals, οι Depeche Mode, οι Pet Shop Boys, και πολλούς άλλους ακόμα. Οι ηχογραφήσεις κράτησαν 3 μήνες, και αυτός είναι ο μικρότερος χρόνος που έχει χρειαστεί ποτέ για να ηχογραφηθεί ένα άλμπουμ των Pulp… «Ήταν προφανώς έτοιμο να συμβεί». Δεν έχει χρησιμοποιηθεί καθόλου Α.Ι….και το άλμπουμ είναι αφιερωμένο στον Steve Mackey, τον μπασίστα των Pulp που έφυγε από την ζωή το 2023… «This is the best that we can do. Thanks for listening...».
Εύχομαι όλες αυτές οι απαραίτητες πληροφορίες για τον νέο δίσκο των Pulp να λειτούργησαν σαν το συνδετικό υλικό ανάμεσα στα λόγια που προηγήθηκαν, σαν μια αόρατη κόλλα που έδωσε συνοχή στις σκέψεις μου και, ίσως, ένα κλειδί για να κατανοηθεί ο τρόπος με τον οποίο σας τις παρέθεσα εξαρχής. Γιατί δεν πρόκειται απλώς για έναν ακόμη δίσκο των Pulp. Δεν είναι η συγκυρία ενός soundcheck που τους ενεργοποίησε όλους ταυτόχρονα, σαν πίνακας ασφαλείας. Είναι κάτι πιο βαθύ: η ανάγκη τους να τιμήσουν τη μνήμη του μυθικού τους μπασίστα, του κυρίου "Disco 2000", να ξαναβρούν κομμάτια ξεχασμένα στο συρτάρι, και την ίδια στιγμή να σκαλίσουν φρέσκες ιδέες... Ιδέες που γεννήθηκαν από την κοινή τους ανάμνηση εκείνων των ημερών, τότε που οι Pulp δεν ήταν απλώς συγκρότημα, αλλά κοινή αφήγηση.
Έτσι λοιπόν το More είναι εμπλουτισμένο με πολύ ενέργεια και φρεσκαδούρα, και κέφι, και λύπη, και νοσταλγία αλλά και πάρα πολύ με αυτό που σημειώνουν στην Bandcamp σελίδα της Rough Trade: «Εκκεντρικοί ερμηνευτές παράξενης και υπέροχης ποπ μουσικής, ένα βαθιά διαταραγμένο ποπ συγκρότημα από το Σέφιλντ... Οι Pulp είναι απλά φοβεροί και αναμφισβήτητα παράξενοι, από τις μελωδικές μπαλάντες του Σκοτ Γουόκερ μέχρι την post-punk, avant-garde επιθετικότητα». Ναι, όλα αυτά συνυπάρχουν εδώ. Χωρίς αχρείαστους νεωτερισμούς. Με 11 νέα κομμάτια (ή μήπως αναστημένα από τον προηγούμενο αιώνα;) που αφρίζουν σαν κάτι πολύτιμο, όχι επειδή είναι καινούργιο, αλλά επειδή ξαναβρέθηκε.
Δεν θα ακούσετε το "Do You Remember the First Time?", ούτε το "Razzmatazz", ούτε το "Lip Gloss" ή το "Disco 2000". Αυτή τη φορά οι Pulp δεν πατάνε στην παλιά δόξα. Αντί γι’ αυτά, μας δίνουν καινούργια κομμάτια, σαν το απίθανο πρώτο σινγκλ "Got To Have Love" και τη συνέχειά του, το "Βackground Noise", τραγούδια που, όσο τα άκουγα, μου έβγαζαν κάτι από την ψυχή εκείνης της εποχής. Όχι σαν ανακύκλωση, αλλά σαν συνέχεια. Σαν να είχαν αφήσει μερικά πράγματα που δεν τα είχαν πει τότε, και τώρα, επιτέλους, τα λένε.
Όχι, δεν είναι ένα Pulp revival άλμπουμ, είναι ένας δίσκος που φτιάχτηκε ουσιαστικά από την ανάγκη τους να ξαναμαζευτούν μαζί και να παίξουν μουσική, και τι μουσική! Κάθε δίσκος των Pulp, από το 1983 και μετά, φανερώνει τις ανάγκες τους, και τα νεύρα τους, και τις αναζητήσεις τους. Και το More αυτό κάνει, και το λες και δισκάρα. Από εμένα, απλώς: ένα από τα άλμπουμ της χρονιάς... Και τώρα με συγχωρείτε, πάω να δω αν υπάρχουν ακόμα εκείνα τα παλιά Gazelle στην αποθήκη, γιατί κάτι μου λέει ότι θα χρειαστώ καλά παπούτσια για να το χορέψω όπως του αξίζει.
