Μονάχα η υπογραφή των συμβαλλόμενων έχει στο φινάλε αξία. Ούτε τα ευχολόγια, ούτε τα μεγαλεπήβολα που πλειστηριάζονται πάνω από τα τραπέζια, ούτε καν οι οικογενειακοί δεσμοί (εκεί να δεις τι γίνεται!). Καθετί υπό αίρεση. Η μόνη άξια βεβαιότητα είναι τελικά αυτή περί της διατήρησης της αμφιβολίας. Χαζοί είναι οι δικηγόροι που με κάτι τέτοια βγάζουν το ψωμάκι τους, αιώνες επί αιώνων; Απιστίες, προδοσίες, ημιδηλωμένα ένσημα, ταμειακές παρατυπίες μεταξύ συνεταίρων, μικρές ή μεγαλύτερες βλακείες. Το βαθύ κρίμα είναι πως τέτοιες ανόητες παραλείψεις ή μεθοδευμένες απάτες, συχνά προκύπτουν μεταξύ -εξ’ αίματος ή εξ αγχιστείας- φίλων.
Όταν ο Rubén Blades έγινε μαλλιοκούβαρα με τον Willie Colon, τραγούδησε το εύγλωττο "Camaleon". Όταν ο Marvin Gaye πήρε διαζύγιο με την Anna Gordy, στο gatefold εξώφυλλο του Here, My Dear, έστησε μια monopoly όπου στο δικό του πιόνι αντιστοιχούσε ένα πιάνο και ένα tape recorder, και σε αυτό της πρώην κυρίας του, ένα σπίτι, ένα αμάξι κι ένα δαχτυλίδι. O νέος, 6ος δίσκος της Little Simz, εκκινά με το κομμάτι "Thief". Είναι στραμμένο προς τον κρόταφο του Inflo των SAULT, με τον οποίο τρέχει στα δικαστήρια για ένα δάνειο 1.7 εκατομμυρίου λιρών, το οποίο υποστηρίζει πως δεν της το επέστρεψε ποτέ. Ο Inflo της βαστούσε το χέρι στα Grey Area, Sometimes I Might Be Introvert και NO THANK YOU, όμως τώρα λογίζεται ως μεταμφιεσμένος διάβολος. Η μπάλα παίρνει (με το γάντι της συμπόνοιας) και τη μέχρι πρότινος συμπαραστάτρια Cleo Sol (σύντροφος του Inflo), μα το μείζον είναι πως δεν πρόκειται για ένα κακοφερμένο ξεκατίνιασμα -όπως εκείνο των Drake/Lamar που έθεσε σε σωστή βάση ο Questlove- αλλά για μια ψυχωμένη εξομολόγηση. Η Simbi μαρτυρά πως έφτασε να απορεί και να αναρωτιέται που έφταιξε, τι λάθος έκανε. Να αμφιβάλλει. Οι ψυχολόγοι τα ξέρουν καλύτερα περί κακοποιητικού λόγου, αυτό εξιστορεί κι η Simz, αυτό έπραττε και στο NO THANK YOU, αυτό κάνει και στο Lotus. Η Simz συνεχίζει να δίνει χώρο στην ενδοσκόπηση και τον εσωτερικό της διάλογο — αυτός είναι και εδώ ο βασικός άξονας.
Το Lotus κινείται στα ίδια επίπεδα με το NO THANK YOU. Δεν διαθέτει τα έντονα highlights τύπου "Silhouette" ή "Gorilla", όμως τα αντισταθμίζει με στιχουργική ισορροπία και μεγαλύτερη εσωτερική συνοχή. Κι αυτό πιστώνεται στον παραγωγό Miles Clinton James, που κουβάλησε τα πεπραγμένα του με τους ΚΟΚΟROKO, δίνοντας έμφαση στα cinematic soul και jazzy r&b πεδία, στο afrobeat που αντλείται από την Yoruba καταγωγή της Simz, σε καθετί που θα καταργούσε ως ζήτημα σπαζοκεφαλιάς τη μετάβαση από τα χεράκια του Inflo. Και προφανώς, οι ρόλοι των Lydia Kitto, Obongjayar, Wretch 32, Cashh, Sampha, Yukimi Nagano, Miraa May και Moonchild Sanely, παρότι δεύτεροι, αποδεικνύονται θετικοί υπέρ της ομάδας, που άλλοτε παίζει σκληρά στα σημεία, κι άλλοτε κινείται με γνώμονα τα κλειστά soundscapes. Ενόσω τo ανάλαφρο "Young" μπαλατζάρει ανάμεσα στο λεκτικό κοουτάρισμα των Winehouse και SZA, κλείνοντας το μάτι στο "So Fresh, So Clean" των Outkast, την ίδια στιγμή, με την αρωγή των Yussef Dayes και Michael Kiwanuka, επικαιροποιείται το commercial trademark των χτιστών κορυφώσεών της, χωρίς ταυτόχρονα να παραλείπονται σκόρπιες ESG νύξεις, αλλά και grime όψεις.
"Maybe music just isn't meant for me anymore/ Maybe I'll erase all these memories from my core/ Maybe I'll do more acting and less rapping/ 'Cos I don't even know who I'm meant to be anymore". Στην προτελευταία της στροφή, ακούμε την εξομολόγησή της για τις τέσσερις άκαρπες προσπάθειες του να κυκλοφορήσει δίσκο την τελευταία τριετία. Εξού κι η τιτλοφορία του lp, μιας και όπως δήλωσε σε συνέντευξη της, ο λωτός είναι από τα ελάχιστα φυτά που ανθίζουν σε λασπωμένα νερά. Κατ’ αναλογία, το Lotus κυκλοφόρησε ως αποτέλεσμα αναποδιών, αναθεωρήσεων και πειραματισμών. Αποδεικνύεται ευσταθές εκ της αστάθειας και παρότι δε φτάνει τον πήχυ του Sometimes I Might Be Introvert, μας υπενθυμίζει το σπάνιο προνόμιο του ανυπόκριτου τρόπου της Simz. Περιμένουμε το έβδομο, όταν πια δε θα την απασχολούν τα απρογραμμάτιστα, για την τρανή επικύρωση του «η επιμένων νικά».
