Ένα θραύσμα μιας απροσδόκητα αρμονικής συνεργασίας μεταξύ ενός αξιόλογου συνθέτη και παραγωγού με αδυναμία στην jazz πλευρά της rock κι ενός conceptual καλλιτέχνη από την Αλαμπάμα που βρήκε την επιτυχία σε μια δεύτερη καριέρα ως freelancer της spoken word δισκογραφίας –αυτό είναι το Broken Mirror: A Selfie Reflection. Όταν ο Matthew E. White έδειξε στον Lonnie Holley a.k.a. “The Sand Man” μια σειρά από αυτοσχεδιαστικά demos που είχε δουλέψει το 2018, ανακάλυψε ότι η πειραματική καλλιτεχνική δυναμική του ήταν το σκοτεινό κομμάτι που έλειπε από τον σπασμένο καθρέφτη της λευκής funk ψυχεδέλειας που φιλοδοξούσε να φιλοτεχνήσει. O δίσκος συλλαμβάνει μια βαθιά σύγχρονη δυστοπία και κάνει ταυτόχρονα μια βαθιά διαχρονική εξερεύνηση, αντλώντας άμεση έμπνευση από την ηλεκτρική jazz του 1970 και τους worldbeat πειραματισμούς της δεκαετίας του 1980. Η ανεξάντλητη υπαρξιακή θεματική του αντιμέτωπου με την αδυσώπητη τεχνολογία ανθρώπου διαπερνά και τις πέντε συνθέσεις του Broken Mirror, ελισσόμενη μέσα από τα τελευταίας λέξης της μόδας ενορχηστρωτικά κόλπα του White και τις φωνητικές διαστρωματώσεις του Holley. Μέσα σε αυτό το άκρως πετυχημένο χαρμάνι μουσικών σκέψεων και λέξεων ξεχωρίζουν το οδοιπορικό του “This Here Jungle of Moderness/Composition 14” και το “I’m Not Tripping/Composition 8”, ενώ η ομότιτλη σύνθεση, αν και πιο «αναμενόμενη» σε σχέση με τον υπόλοιπο δίσκο, συγκινεί με την αισθητική της αναφορά στο κύκνειο άσμα του Gil Scott-Heron. Ο Matthew E. White έκανε κίνηση ματ και χτύπησε διάνα με την επιλογή του Lonnie Holley, αναδεικνύοντας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο μια έμπνευση που, υπό άλλες συνθήκες, θα κινδύνευε να χαθεί στη βαρεμάρα του άσκοπου, σύγχρονου «κουλτουριάρικου» μουσικού blending. Εν ολίγοις, τo Broken Mirror: A Selfie Reflection και έτυχε και πέτυχε και εμείς το απολαμβάνουμε δεόντως.
Άκου κι αυτό: Miles Davis – Bitches Brew (1970), David Byrne – Rei Momo (1980), Gil Scott-Heron – I’m New Here (2010), Gil Scott-Heron & Makaya McCraven - We’ re New Again: A Reimagining by Makaya McCraven (2020)
