Και σε ποιόν δεν αρέσουν τα μπλεγμένα πράγματα όσον αφορά την μουσική; Δεν λέω, καλά και τα straight μουσικά ακούσματα αλλά όταν πολιτισμοί μπαίνουν ο ένας μέσα στον άλλον, θαύματα συμβαίνουν δίχως προηγούμενο. Πως θα ζούσαμε με ενδιαφέρον αν δεν είχαμε τις επιρροές να μας δίνουν χρώματα για να δημιουργήσουμε την ολόδικη μας παλέτα που από εκεί θα χρωματίσουμε αυτά που θα παράξουμε για να ολοκληρώσουμε το ενδεχόμενο έργο της ζωής μας; Κοιτάχτε, δεν το πάω μακριά, είναι από μόνο του το πράμα μακρύ με πολλά σκέλη και πολύπλοκο σαν τον πιο ιδιορυθμο καλλιτέχνη που από την μια έκανε τα ρολόγια να λιώνουν στο χρόνο και από την άλλη έδινε στα γλυφιτζούρια μια άλλη αίγλη. Προφανώς και μιλάω για τον Σαλβαντόρ Νταλί εδώ.
Περνώντας την τρέλα του δεκαπενταύγουστου θα τραβηξω από το ράφι ένα πολύ όμορφο άλμπουμ που και εξωφυλλάρα έχει για να καθηλώσει κάθε απαιτητικό βλέμμα αλλά και περιεχόμενο που καίει. Θα έχετε ακούσει πάμπολλες φορές για δίσκους με μπλέξιμο πολιτισμών και ανατολίτικο αέρα σε πιο φρέσκια φόρμα και ροκάδες που παίζουν πιο ψυχεδελικο ανατολίτικα αλλά στην περίπτωση του Witchdoctor's Son τα πράγματα είναι πιο ορίτζιναλ που λέμε και στο χωριό μου. Το 1976 μια αστραφτερή συνεργασία συνέβη που προφανως και εκτιμήθηκε 40 και βάλε χρόνια μετά με αποτέλεσμα να επανεκδοθεί από την matsuli records που πάντα διαλέγει πάντα πολύ σπέσιαλ δίσκους να ξαναφέρει στο φως. Το πρώτο label η αγαπημένη YONCA records που έχει παιδέψει πολύ συλλέκτη καθότι τόνοι μουσικής της Τουρκίας πέρασαν από εκεί.
Για τον Okay Temiz τα πράγματα είναι δεδομένα. Τεράστιος μουσικός με πολλές συνεργασίες και τεράστια δισκογραφία που κατάφερε να περάσει τα σύνορα της Τουρκίας, να διασχίσει την Ευρώπη και να φτάσει και στην Αμερική. Drummer και Fusion πειραματιστής. Από την άλλη πλευρά έχουμε τον Αφρικανό μπασίστα-πληκτρά Johnny Dyani με μεγάλη δισκογραφία σε Λονδίνο και Βερολίνο και δεξί χέρι του Don Cherry. Ρε σεις φανταστείτε πόσο έβραζε το αίμα τους, όταν βγήκε αυτή η δισκάρα ήταν πιτσιρικάδες και οι 2. Το αποτελεσμα σοκαριστικό αφού και στις συνθέσεις να μην κάνεις υπόκλιση, στην παραγωγή και το τελικό αποτέλεσμα πρέπει να κάνεις σίγουρα τεμενάδες. Ο ήχος είναι πιο στιβαρός και από τα βράχια του Bodrum. Και το εξαιρετικό με όλες τις συνθέσεις του εν λόγω LP είναι η καθαρή γκρουβα από την μια αλλά και οι πολύ όξινοι jazz πειραματισμοί από την άλλη που μπλέκουν Τουρκία και Αφρική υπό τις οδηγίες του γιού του μάγου. Η funk και η folk χεράκι χεράκι επίσης.
Ρε σεις πως τα κατάφερναν έτσι τότε χωρίς να είναι μια κακή κόπια μιας άλλης εποχής; Μην γκρινιάζουμε όμως, ο Αύγουστος είναι ακόμα εδώ. Ας αφήσουμε την μουσική να κάνει την δουλειά της και άμα πρώτα νυχτώσει, πατήστε ένα play εδώ.
