Όταν ένα καλοκαίρι τελειώνει δεν παραμένει τίποτα άλλο από το να το θρηνήσεις αλλά και να αναπολήσεις κάθε καλή και κακή στιγμή του. Τα καλοκαίρια πάντα είχαν χώρο για θρήνους αλλά και έρωτες. Εκεί θα βρίσκαμε πάντα χώρο για ότι πιο σκοτεινό να φωτιστεί από τον άπλετο ήλιο, τον θερινό που είναι και ο πιο γλυκός χωρίς όμως να λείπει και το πόσο σκληρός είναι από την άλλη. Εκεί θα χωρέσουμε έρωτες και απογοητεύσεις λες και δεν υπάρχει άλλη εποχή διαθέσιμη γι'αυτές τις τρέλες που αναζητούν οι άνθρωποι και που μόνο ταλαιπωρία φέρνουν αν θέλουμε να τα λέμε όλα σωστά. Χωρίς όμως την ταλαιπωρία τίποτα δεν θα ήταν ουσιαστικό.
Ανέκαθεν και μην με ρωτήσετε γιατί, οι καλοκαιρινοί μήνες μου πάνε πολύ με folk rock και γι'αυτό κάθε Ιούνιο με αρχές Σεπτέμβρη λιώνω τα αγαπημένα μου folk rock albums από όλο τον κόσμο. Ναι, καλά άκουσες, μείνε εσύ με τα ρέγκε σου σε κάποια ακροθαλασσιά. Πρώτη του Σεπτέμβρη σήμερα, κάποιοι ετοιμάζονται για την νέα σχολική χρονιά, κάποιοι άλλοι δουλεύουν πρώτη μέρα ενώ πίστευαν όταν έφυγαν ότι θα είναι για πάντα. Κανείς από τους προαναφερθέντες πάραυτα δεν θυμάται πως πέρασε έχοντας μια γλυκόπικρη γεύση στα χείλη ενω η τσιμεντούπολη τους περικλείει πάλι. Εγώ ψάχνω να δώσω έναν επίλογο σε άλλο ένα καλοκαίρι που μόνο περίεργο μπορώ να το πώ και έχω αρκετούς λόγους που δεν θα αναφέρω εδώ.
Πάω πίσω στην Ιαπωνία του 1973 και πιάνω ένα αστέρι με όλες τις 70s προδιαγραφές της Polydor που όμοιο του δεν υπάρχει. Μιλάμε για το ντεμπούτο του πολύ σημαντικού Itsuroh Shimoda, παραγωγού και συνθέτη της μουσικοθεατρικής ομάδας Tokyo Kid Brothers καθώς και μέλος της μπάντας Shimonsai. Εμβαθύνοντας στην μεγάλη του δισκογραφία θα πω με σιγουριά ότι τον προτιμώ στο ντεμπούτο του Love Songs and Lamentations που ξεμπροστιάζουμε εδώ στην πρώτη gatefold έκδοση με τα ακραία folk rock εξώφυλλα και τον ίδιο μέσα στην νιότη του με μακρύ μαλλί να καπνίζει. Θα με πείτε τρελό αλλά όλο αυτό με τις φωνές που κάνει εδώ ο Shimoda μου θυμίζει λιγάκι από τα 12 βράδυα της Λίτσας Σακελλαρίου που έχω γράψει παλιότερα εδώ στην στήλη.
Ακουστικές κιθάρες, διπλότριπλες φωνές, κρουστά και ένα κλίμα μυσταγωγίας που προηγούμενο δεν έχει. Από που να ξεκινήσω δηλαδή. Ο δίσκος ακούγεται νερό και φεύγει όπως κάθε καλοκαίρι. Με θρήνους και τραγούδια για την αγάπη, Focus track: Το τρίτο του δίσκου. Τι περιμένατε, να κάνω κόπι πέηστ Ιαπωνικά; Hey dj παίξε το 3ο από το cd! Καλό φθινόπωρο σε όλους. Καλή αρχή ρε.
