Μαίρη Δαλάκου – Απανεμιά: Το ζωντανό διαμάντι του '68 που μοιάζει φτιαγμένο για φθινόπωρο

Πλησιάζοντας επικίνδυνα τα 200 "Diggin'" ποστς, ολοένα και πιο κοντά σε έναν από τους πιο αγαπημένους μου δίσκους φτάνω. Και ποιός είναι αυτός; Προφανώς και όταν φτάσει αυτή η αποφράδα ημέρα, θα ζοριστώ πολύ για να διαλέξω. Παρόλα αυτά όσο φτάνω όλο και πιο κοντά, η σκέψη με βασανίζει τόσο που σκέφτομαι απλά να γράψω για έναν δίσκο που απολαμβάνω χωρις άλλα παρελκόμενα και σάλτσες. Κάτι που κάνω αρκετά τα τελευταία χρόνια εδώ.  Σήμερα δεν θα το κάνω όμως.

Πάντα με ενδιέφερε πρωτίστως η Ελληνική μουσική σε τούτη εδώ την ταπεινή στήλη αλλά η μοναδική περίπτωση της εξαιρετικής Μαίρης Δαλάκου κρύβει την εξαίρεση. Η Απανεμιά με το ιδιαίτερο εξώφυλλο κυκλοφόρησε το 1968 στην Ελληνική Polydor και πέρα απο ένα δυσεύρετο Long Player αποτελεί και ένα ντοκουμέντο για μια ολόκληρη εποχή. Το άλμπουμ με τον μαγικό τίτλο έδωσε αργότερα και το όνομα στην γνωστή μπουάτ Απανεμιά στην Πλάκα όπου και τραγούδαγε η ίδια. Να σημειωθεί πως όλος ο δίσκος έχει ηχογραφηθεί ζωντανά εκεί εξάλλου.

Μέσα στα 13 υπέροχα τραγούδια (κάποια διασκευές), μεταξύ άλλων "Ήσουν Παιδί Σαν Τον Χριστό", "Νύχτωσε Χωρίς Φεγγάρι" και μερικών άλλων που είναι original εκτελέσεις όπως η "Απανεμιά" και το υπέροχο "Θα 'ρθω Αγάπη Μου", υπάρχουν και τρία διεθνή τραγούδια που είναι και η αφορμή που το εν λόγω LP ξεμπροστιάζεται εδώ σήμερα. Ένα κλασικό calypso track που έχει πει και ο Harry Belafonte ("Jamaica Farewell"), ένα απο τα πιο γνωστά παραδοσιακά Αφρικάνικα ("Sometimes I Feel Like A Motherless Child") και μια απο τις πιο διάσημες bossa nova του Jobim ("La Fille D’ Ipanema"). 

Και προφανώς και το focus θα πάει στον τρόπο που τα κομμάτια παίζονται στον δίσκο. Μιλώντας αποκλειστικά για την φανταστική εκτέλεση του "Sometimes I Feel" που πάντα με συγκινεί (έχει διασκευαστεί εκατοντάδες φορές μέσα στα χρόνια) ακούγοντας την, θα ξεχωρίσω της Δαλάκου. Απο την μια είναι ηχογραφημένη ζωντανα και έτσι πιάνεις όλο το κλίμα της στιγμής, απο την άλλη όμως δεν μπορώ να παραλείψω όλο αυτό το βουκολικά μυστήριο που δημιουργείται απο τα κρουστά και το spoken word (του Σπύρου Καμπάνη όπου ανήκει και η μετάφραση των στίχων) στην αρχή και τον τρόπο που το τραγουδά η Δαλάκου. Για να μην μιλήσω για το πως εξελίσσεται το κομμάτι απο την μέση και μετά. Μια εξωτική πανδαισία, μοναδική για την εποχή, αποτυπωμένη ολόσωστα. Κρουστά, πιάνο, χειροκροτήματα. Μαζί και μια κλασσική μποσανόβα από τον Jobim, μπορεί να είναι και η πρώτη φορά που υπάρχει Ελληνική διασκευή σε brazilian bossa αν θυμάμαι καλά. 

Πληροφοριακά να πούμε πως το "Sometimes I Feel" θα τραγουδηθεί εξαιρετικά στα ελληνικά δύο χρόνια μετά ("Καμιά Φορά Νιώθω Σαν Ορφανός") απο την Ευγενία Συριώτη στον δίσκο Ταξιδεύοντας στις Rod Strofes με τον Βασίλη Τενίδη στην κιθάρα. Η Απανεμιά είναι αναμφίβολα ένας μαγικός δίσκος στο σύνολο του, εξωτικός, ερωτικός, σκέτο λουκούμι για το φθινόπωρο που είναι ήδη εδώ.