Παρά τις ηχηρές συνεργασίες του Blake Mills στον ρόλο του παραγωγού και του session/tour μουσικού , η προσωπική του δισκογραφία δεν έλαβε ποτέ ευρεία προβολή. Αυτό φαίνεται να αλλάζει με τον νέο, τέταρτο δίσκο του, Mutable Set, μια αξιοπρόσεκτη συλλογή από μινιμαλιστικές indie folk συνθέσεις, που πατούν με το ένα πόδι στην ξέπνοη μελαγχολία του Nick Drake και του Elliott Smith και με το άλλο στην αφαιρετικότητα της σχολής του Brian Eno, με τον τρόπο που μετουσιώθηκε από σύγχρονους μουσικούς. Η τραγουδοποιία του δίσκου αφήνει χώρο στη σιωπή, επιτρέποντας σε κάθε άρπισμα της κιθάρας, κάθε μεμονωμένη συγχορδία του πιάνου και κάθε διακριτική παρέμβαση των εγχόρδων να χρωματίσει μοναδικά τη διάθεση της εκάστοτε σύνθεσης, με τρόπο που παραπέμπει σε jazz λογική -χωρίς βέβαια να αλλοιώνει τον folk πυρήνα του δίσκου. Η απογυμνωμένη του φύση δεν θα πρέπει να δώσει στους βιαστικούς ακροατές την απατηλή εντύπωση ενορχηστρωτικής ένδειας, γιατί τα πάντα είναι επιμελημένα και με περισσότερη ποικιλομορφία απ’ όσο αρχικά δείχνουν. Κι αν η γκρίζα καταχνιά των στίχων καθιστά τον δίσκο βαρύ και συχνά δύσκολα διαχειρίσιμο, οι μελωδίες (εν μέρει ευγενική προσφορά του ταλαντούχου Cass McCombs) προσκαλούν για επανειλημμένες ακροάσεις. Ακροάσεις οι οποίες δεν θα αποκαλύψουν έναν τραγουδοποιό εφάμιλλο των σπουδαίων επιρροών του, θα αποτελέσουν όμως επένδυση σε έναν από τους πιο ουσιαστικούς δίσκους της χρονιάς.
Άκου κι αυτό: Nick Drake – Pink Moon (1972), Elliott Smith – Either/Or (1997), These New Puritans – Field of Reeds (2013)
