Δεν γίνεται να μην αλλάξει η εμπειρία ακρόασης δίσκων εν μέσω πανδημίας και του μερικού (για την ώρα) εγκλεισμού. Δεν είναι, βέβαια, ότι το Suddenly, ο νέος δίσκος του Dan Snaith ως Caribou (και το τελευταίο άλμπουμ που απόλαυσα πραγματικά πριν τη COVID – 19 εποχή καραντίνας), άλλαξε μέσα σε αυτό το διάστημα, αλλά η αντίληψη της καθημερινότητας και οι προτεραιότητες μας. Ίσως τα πράγματα μας μοιάζουν διαφορετικά, ενίοτε και πιο καθαρά.
Το λέω αυτό, γιατί πριν απ’ όλα αυτά, άκουγα στους (περισσότερους από ποτέ) στίχους του Snaith ένα άλμπουμ χωρισμού που αφήνει νότες αισιοδοξίας για το μέλλον. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μία συλλογή τραγουδιών που αποτυπώνουν το πόσο ξαφνικά μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα στη ζωή μας (τραγικά ειρωνικό, έτσι;). Ο καναδός μουσικός βίωσε πολλά τα τελευταία πέντε χρόνια που πέρασαν από το Our Love (2014): θανάτους, διαζύγια και ασθένειες γύρω του, αλλά και την πρώιμη γέννηση της κόρης του στο πίσω κάθισμα του αμαξιού του. Όλα αυτά, εν μέσω κρίσης μέσης ηλικίας, μάλλον τον ανάγκασαν να συνειδητοποιήσει βίαια πως τα δεδομένα αλλάζουν μέσα σε μία μόνο στιγμή. Κάτι που τον οδήγησε στον πιο βαθιά προσωπικό και συναισθηματικό δίσκο της μέχρι τώρα δισκογραφίας του.
Ίσως γι' αυτό το Suddenly είναι στην ουσία το πρώτο άλμπουμ στο οποίο φαίνεται περισσότερο ο μουσικός συνθέτης Snaith, παρά ο ηλεκτρονικός παραγωγός. Μπορεί η μέθοδός του να παραμένει ψηφιακή, (ξεδιάλεξε στιμιότυπα ανάμεσα σε 900 πρόχειρες λούπες...), αλλά ο τρόπος που διαχειρίζεται το συγκεκριμένο υλικό παραπέμπει σε έναν τραγουδοποιό της αναλογικής σχολής. Δεν είναι μόνο πως ακούμε για πρώτη φορά τόσο πολύ, ευδιάκριτα και σε απόσταση αναπνοής τη φωνή του Snaith να τραγουδάει στίχους αγάπης, οικειότητας και απώλειας με μία καινούρια ευαισθησία, αλλά και το γεγονός πως συρράπτει τα ετερόκλητα ηχητικά στοιχεία σαν ένας αληθινός τεχνίτης παλαιάς κοπής. Δημιουργεί, έτσι, ένα πυκνό σύνολο κομματιών που ισορροπεί θαυμάσια ανάμεσα στην pop μελωδικότητα και την πειραματική λειτουργικότητα.
Οι ευχάριστες εκπλήξεις κρύβονται σε κάθε γωνία του Suddenly. Είναι εντυπωσιακό πως κάθε φορά που τελειώνει ο δίσκος, μένεις με την αίσθηση πως τα κομμάτια είναι πολλά περισσότερα από τα 12 που αναγράφονται. Αφενός γιατί τα όρια μεταξύ τους λιώνουν και αφετέρου γιατί καλύπτουν μεγάλες αισθητικές αποστάσεις. Οι στάσεις πολλές: από την πολυμορφική ψυχεδέλεια –που βρίσκει τον δρόμο της σταθερά και υπόγεια στους δίσκους του Caribou– των “New Jade”, “Like I Loved You” και “Magpie” μέχρι την αιθέρια και γεμάτη ανατροπές, synth pop του “You and I” και από τo απολαυστικό soul sample της Gloria Barnes στο “Home", ως την απειλητική hip-hop λούπα του “Sunny’s Time”. Ο δίσκος αποδυναμώνεται όταν γίνεται προφανής: τα “Never Come Back” και “Ravi” είναι δύο εκρήξεις house ευφορίας, από τις οποίες όμως λείπει η πρωτοτυπία και η ευρηματικότητα του “Lime” λ.χ το οποίο ελίσσεται ανάμεσα στη free jazz, τη house και την R&B, καταλήγοντας εντελώς ξαφνικά σε ένα μυστικιστικό sample του “The Spynx”(1975) των Black Soul.
Ωστόσο, η είσοδος και η έξοδος από το άλμπουμ αποτελούν τις πιο ουσιαστικές στιγμές του. Το “Sister” ακούγεται σαν μία διαλογιστική προσευχή μετάνοιας προς την αδερφή του Snaith, ενώ στο “Cloud Song” κλείνει με τους πιο ευθείς, τρυφερούς στίχους απώλειας που έχει γράψει ποτέ (“If you love me, come hold me now/ Come tell me what to do/ I'm broken, so tired of crying/ Can't seem to find my way to you”).
Μπορεί, όπως ο Caribou έχει δηλώσει πολλές φορές, να είναι από τους τύπους εκείνους που ποτέ δεν έδινε τόσο σημασία στους στίχους, ως ακροατής και ως συνθέτης, αλλά στο Suddenly βρίσκει ένα μαγικό τρόπο να κουρδίσει τα πάντα ακριβώς στη σωστή, συναισθηματική συχνότητα, με το μήνυμα να μένει ξεκάθαρο και ανόθευτο. Τελικά, μέσα στο χάος που βιώνουμε, ακούγεται σαν μία απαραίτητη, παρηγορητική, σφιχτή αγκαλιά.
{youtube}Uazlt4CCr7o{/youtube}
