Υπάρχουν διάφορα ζητήματα που αφορούν την καλλιτεχνική προσέγγιση της μυθολογίας. Ανάμεσα σε αυτά, και η αγνότητα της παράδοσης: οι μεταλλάξεις και εμπλουτισμοί που έχουν γίνει ανά τους αιώνες στο όποιο αρχικό υλικό, μπορούν άραγε να θεωρηθούν τμήμα μιας μυθολογίας;
Οι Αμερικανοί The Lord Weird Slough Feg –βετεράνοι πλέον του επικού ήχου– έχουν απαντήσει θετικά, από τη στιγμή της βάπτισής τους: το όνομα του συγκροτήματος είναι παρμένο από το Slaine, κόμικ που πάτησε άκρως δημιουργικά στην παράδοση των Κελτών. Αποδεχόμενοι πως η σύγχρονη ιδέα της σχετικής μυθολογίας είναι ένα παλίμψηστο από θρύλους, μεσαιωνικές ιστορίες, στίχους, κόμιξ και ταινίες, έχουν ενστερνιστεί τη διαχρονικότητα του υλικού.
Αυτός είναι ίσως και ο λόγος που ακούγονται πολύ πιο αυθεντικοί από συγκροτήματα τα οποία προσπαθούν να αναστηλώσουν ένα υποτιθέμενο μυθολογικό παρελθόν με άνευρη χρήση παραδοσιακών οργάνων και άκαμπτους στίχους, θαρρείς βγαλμένους από ακαδημαϊκά εγχειρίδια. Αυτός είναι επίσης ο λόγος που, αντί να μένουν μονάχα στη στιχουργική ενασχόληση με τη μυθολογία των Κελτών (όπως γίνεται συχνά με metal καλλιτέχνες), οι Slough Feg κατάφεραν να μετουσιώσουν τμήμα του πνεύματός της στο μουσικό τους DNA. Κάτι που σημαίνει σμίλευμα των συνθέσεων με βάση τις δονήσεις που αποπνέουν ανά τους αιώνες οι ήρωες και οι θρύλοι των Κελτών. Έτσι, καταλήγουμε σε έναν εύρωστο, ευκίνητο χορό οργάνων και σε θέματα ρευστά και εύπλαστα, σαν τις μορφές εκείνων των ηρώων.
Αυτές είναι οι βασικές αρχές της μουσικής των Slough Feg, οι οποίοι δεν έχουν βγάλει κακό δίσκο σε σχεδόν 30 χρόνια ζωής –χαμηλότερο σημείο τους είναι μάλλον το αξιοπρεπές Digital Resistance του 2014. Πέντε χρόνια αργότερα, οι Αμερικανοί επιστρέφουν με το New Organon‧ το εξώφυλλο με το λιτό περιεχόμενο και την εξαιρετική στοιχειοθεσία δημιουργεί συγκρατημένη αισιοδοξία, και ευτυχώς αρκεί μια ακρόαση του άλμπουμ για να επιβεβαιωθούν οι οιωνοί. Το συγκρότημα φαίνεται πως διύλισε τα Twilight Οf Τhe Idols (1999) και Traveller (2003) –ίσως τις καλύτερες δουλειές τους– και, εντείνοντας ελαφρά το ήρεμο rock στοιχείο, έγραψε κομψές, πανέμορφες συνθέσεις, γεμάτες ενέργεια και έμπνευση. Εδώ μέσα υπάρχουν οι Thin Lizzy πλάι στους Brocas Helm, οι Manilla Road και οι Motörhead.
Ο αναλογικός ήχος παραμένει χαρακτηριστικά πρωτόγονος, τραχύς και συνάμα λεπτός. Τα οξεία, ανορθόδοξα riffs των Slough Feg αλληλοπλέκονται αριστοτεχνικά και κινούνται εκτός τυπικών μονοπατιών, ενώ η «γεροντίστικη» φωνή του Mike Scalzi έχει αποκτήσει ακόμη πιο αυθεντική χροιά βάρδου. Οι μικρές διάρκειες συντελούν στη σύσφιξη των κομματιών, όπου κάθε νότα επιβεβαιώνει την αναγκαιότητα ύπαρξής της. Χωρίς ακραίες ρυθμικές διακυμάνσεις, στον δίσκο επικρατεί μια αίσθηση mid-tempo νηφαλιότητας, δίχως να λείπουν οι διονυσιακές εξάρσεις: χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το “Uncanny”.
Με το υπέροχο New Organon επιβεβαιώνεται λοιπόν το μέγεθος των Lord Weird Slough Feg. Ατιθάσευτο, παραδοσιακό heavy metal μπασταρδεμένο με ποικίλα rock στοιχεία και κελτική παράδοση. Η λακωνική ηρεμία του εξωφύλλου αντικατοπτρίζεται στο ίδιο το υλικό, που μαγεύει χωρίς να γίνεται πολύπλοκο ή να προσπαθεί για εντυπωσιασμούς. Εντός υπάρχει μονάχα μυθοποιητική τέχνη, κυριολεκτικά.
{youtube}W2WDkWgNW54{/youtube}
