Από το μινιμαλιστικό techno, στο ambient, το ψυχωτικό metal, την ευγενική electronica, το downtempo. Και τώρα, πουθενά. Το γνωρίζετε ήδη, από το preview που προηγήθηκε και σας έδωσε μια πρώτη ιδέα. Τρία χρόνια μετά, ο Moby έρχεται με μια καλοφτιαγμένη, αλλά φοβισμένη και συμβιβασμένη συνέχεια των τεμαχισμένων blues και των gospel αντλιών του Play. Το να πει κανείς ότι είναι απόρροια καμίας διάθεσης εξαργύρωσης, οικονομικής ή μη, θα ήταν τραβηγμένο. Απλά το "Re-Play" είναι η πρώτη αμήχανη στάση του και η λιγότερο εμπνευσμένη, τόσο που ακόμα και τους ευτυχισμένους με μία από τα ίδια ακροατές του προκάτοχου να κινδυνεύει να χάσει.
Συστατικά: Ζαλισμένο, μετρονομικό πιάνο, έγχορδα που αγκαλιάζουν mid και downtempo ρυθμούς, γκοσπελοειδή ρεφρέν, μη αναγνωρίσιμα samples, από αυτά που πλέον έχει αποθηκεύσει σε ποσότητες, μετά την αρχική μανία με τη μαύρη μουσική που είχε ως αποτέλεσμα ένα παιχνιδιάρικο και ενθουσιώδες Play. Η ίδια διάθεση δεν υπάρχει εδώ, οπότε τι μένει; Το αποτέλεσμα που φαινομενικά (ηχητικά) μοιάζει το ίδιο. Ένα μελαγχολικό, ακόμα και ελεγχόμενα μελοδραματικό όταν χρειάζεται, ηλεκτρονικό, αλλά με παραδοσιακή συνθετική γραφή και μερικά πραγματικά τραγούδια. Παράλληλα ένα soul-ίζον, γκλαμουράτο, αλλά κουρασμένο "18" που εξαντλεί γρήγορα όσα αποθέματα ανακαλύψεων έχει. Στις πρώτες ακροάσεις το έχεις χορτάσει. Λείπει και ο αέρας...
Ευτυχώς υπάρχουν και οι αναλαμπές. Κορυφαία αυτών το single, 'We Are All Made Of Stars', το ομώνυμο instrumental που καταφέρνει να στέλνει τα κρυμμένα ψυχικά σήματα του και στον ακροατή, το ταξίδι του 'Look Back In' -συμπαθητική και η συνεργασία με τη Sinead O'Connor στο 'Harbour'. Από την άλλη, υπάρχουν και πολλά fillers. Το δεύτερο μισό του album είναι full σε γεμίσματα...
Πράγματι έχει έτοιμα 3000 ακυκλοφόρητα κομμάτια, όπως ισχυρίζεται στο booklet; Όπως και να ΄χει, είναι ένα ευχάριστο ανέκδοτο. Όσο για τα πολυσυζητημένα διαφημιστικά και τις συμμετοχές στις ανά τον κόσμον chill-out συλλογές χρειάζεται πραγματικά κόπος για να χαθεί το παιχνίδι. Άλλωστε ένα μεγάλο μέρος του Play σε κερδίζει με τον εκλεκτικισμό και την ιδιαίτερη, μελαγχολική, αρμονικότατη αισθητική του, ώστε η έλλειψη ουσίας να έρχεται πολλές φορές δευτερεύουσα. Το "18" καταλήγει περισσότερο "περιβάλλον", παρά το κέντρο. Σε απελευθερώνει περισσότερο, δεν επιδιώκει με τη φαντασία του να κερδίσει την προσοχή σου. Όλο όμως αυτό το αξεκαθάριστο και αφηρημένο σκηνικό κάθε άλλο παρά αδιάκριτο μένει...
