The Dandy Warhols - Thirteen Tales From Urban Bohemia

Ένα αστείο, μία φάρσα, όταν επαναλαμβάνεται, έχει πάντα τα αντίθετα αποτελέσματα απ’ ότι είχε αρχικά.

Διαβάζετε κάτι αστείο, κάποια χιουμοριστική στήλη παραδείγματος χάρη, σε μία εφημερίδα ή σε ένα περιοδικό, η οποία αρχικά σας αφήνει τις καλύτερες εντυπώσεις και διαφαίνεται ως μία νέα πνοή στο έντυπο ή ηλεκτρονικό μέσο ενημέρωσης. Αν κάθε μέρα, κάθε εβδομάδα λέει τα ίδια αστεία, ασχολείται με τα ίδια πράγματα, διακωμωδεί τις ίδιες καταστάσεις, παύει πλέον να προκαλεί το θετικό ενδιαφέρον των αναγνωστών, δημιουργεί τη εντύπωση ότι το χιούμορ απλά καμουφλάρει εμπάθειες και αν μη τι άλλο, κάνει εμφανέστατη μία έλλειψη ιδεών, προτάσεων και νέων κατευθύνσεων.

Όταν το 1997 μάθαμε όλοι τους The Dandy Warhols με το δεύτερο album του group, …Come Down, οι περισσότεροι -και εμού μη εξαιρουμένου- τους αντιμετώπισαν ως μία από τις μεγάλες εκπλήξεις της χρονιάς, ένα album με πάρα πολλά σημεία αναφοράς σε όλο το φάσμα της εναλλακτικής pop/rock σκηνής και εμφανίστηκε ως μία νέα άποψη, καλής και ευχάριστης, καλόπιστης αντιγραφής με μια ας πούμε, junkie slacker 90’s αισθητική της Αμερικάνικης suburbia. Πρωτότυπο και εξαιρετικό, πάντα βέβαια με μια διάθεση χαβαλέ και ψευδοσοβαροφάνειας. Τι άλλο βέβαια μπορούσε να ήταν ένα album που περιείχε ένα κομμάτι με τίτλο Hard On For Jesus;

Τρία χρόνια και πολλές ζωντανές εμφανίσεις αργότερα σε κάθε πλευρά του πλανήτη, πολλές από τις οποίες είχαν την συμπαθέσταση Zia να χορεύει παίζοντας μπάσο ή πλήκτρα φορώντας απειροελάχιστα ρούχα, προσφέροντας το πρώτο στοιχείο στην γνωστή τριλογία sex, drugs & rock n roll (τα δύο τελευταία υπήρχαν έτσι κι αλλιώς σε τεράστιες ποσότητες στα υπόλοιπα μέλη τους group), και το κουαρτέτο από το Portland επιστρέφει με σκοπό να διατηρήσει τα κεκτημένα.

Όπως και με τον προηγούμενο album, έτσι και με το Thirteen Tales From Urban Bohemia, ο Courtney Taylor και η παρέα του ξαναεπιχειρούν να μας κινήσουν τον ενδιαφέρον με την ίδια συνταγή. Λίγο από Ride, λίγο από Velvet Underground, μία γερή δόση Rolling Stones, και μία υποψία από Adam Ant, ίδια ατμόσφαιρα και αισθητική, εκτός βέβαια από ένα εγχείρημα σαρκαστικής country παρωδίας που όμως δεν πείθει καθόλου.

Οι Dandy Warhols ήταν μία καλοστημένη φάρσα, με την οποία αρχικά διασκεδάσαμε και χαρήκαμε. Όταν όμως μια φάρσα επαναλαμβάνεται, αποτυγχάνει. Οι επιρροές και οι αναφορές, ακούγονται ως ξεδιάντροπες αντιγραφές. Τα ψυχεδελικά ταξίδια ως ανούσια παραγεμίσματα. Η αυθεντικότητα μετατρέπεται σε επιτηδευμένο κατασκεύασμα.

Φυσικό βέβαια είναι κάποια μεμονωμένα τραγούδια του album να ακούγονται εξαιρετικά ευχάριστα και να καταφέρνουν να συνεπαίρνουν τον ακροατή, όπως τα Get Off, Bohemian Like You και Godless, τα χιτάκια του ραδιοφώνικού καλοκαιριού αν προτιμάτε, όμως συνολικά η τρίτη δισκογραφική απόπειρα του group φαντάζει άνιση με εμφανή την έλλειψη αξιοσημείωτων συνθέσεων και με τον καιρό -με περισσότερα ακούσματα- δυστυχώς χάνει κάθε ενδιαφέρον ως σύνολο.