Δύο νέες κυκλοφορίες, μια εγχώρια και μα από τη διεθνή σκηνή, δύο classics από δυο χώρους που μήπως είναι ένας τελικά, αυτούς της punk και της reggae κι ένα άλμπουμ που κάπως έφερε μπροστά η επικαιρότητα κι έτσι θυμήθηκα, είναι ο Δεκέμβριος. Ο μισός. Γιατί σε 20 μέρες θα κυκλοφορήσει μια "Special Xmas Edition: 5 άλμπουμ για τις Διακοπές των Χριστουγέννων” και τόσος είναι ο χρόνος που έχετε, λοιπόν, στη διάθεσή σας για αυτά τα 5 διαμαντάκια.
The New Eves – The New Eve Is Rising (2025)
9 τραγούδια-αστραπή που μπορεί να σε κάνουν να μην πας δουλειά, να μην θες να βγεις από το αυτοκίνητο ή να ξεχάσεις τελείως τον χρόνο. Ντεμπούτο που δεν μοιάζει με κανένα άλλο της εποχής και πραγματικά εντυπωσιακές οι "Ροζαλίες" με την επιτηδευμένη μελέτη κάθε δευτερόλεπτου στα άλμπουμ τους και η δική μας μανιώδης ενασχόληση με αυτές, αλλά εδώ έχουμε ωμή, ακατέργαστη ενέργεια, αυθόρμητη, αυτόματη και λίγοι έχουν πάρει μυρωδιά. Ένα από τα πιο τολμηρά και δυνατά ντεμπούτα άλμπουμ του 2025, ακατάλληλο για χαλαρό background listening, σχεδόν ακούγεται σαν να έχει γραφεί ζωντανά, μεσαιωνική folk δίπλα σε punk και avant-garde στοιχεία, τσέλο, βιολί, φλάουτο, κρουστά και κιθάρες μαζί, Patti Smith, Raincoats, η PJ Harvey των πρώτων δίσκων. Τα 39 καλύτερα πανκ λεπτά του 2025. Εμπιστεύσου με. Αν θες χριστουγεννιάτικα, άκου το "Astrolabe" και σκέψου το ως η πανκ εκδοχή του "Μικρού Τυμπανιστή".
Althea and Donna – Uptown Top Ranking (1978)
Αν κάτι μου αρέσει να ακούω πολύ τα Σαββατοκύριακα του χειμώνα και τον Δεκέμβριο που αναβοσβήνουν παντού φωτάκια είναι reggae. Κορίτσια στην εφηβεία που ούτε ήξεραν τι έκαναν, έγραφαν πριν γεννηθούμε καν, 1977 στην Τζαμάικα, ένα από τα αγαπημένα μου άλμπουμ και επιστρέφω μήνα Δεκέμβριο σε αυτόν να σας πω ότι ένα χρόνο μετά, το 1978 τα δύο άγνωστα κορίτσια έφτασαν στο No.1 UK στο singles Charts. Κλασικό roots reggae, ανεμελιά και αυτοπεποίθηση, casual φωνές, reggae του δρόμου, κατάρριψη στερεοτύπων, δυο κορίτσια στο διεθνές προσκήνιο. "Uptown Top Ranking" θα σε συνεπάρει de facto με το καθηλωτικό του riddim (παραλλαγή του "I’m Still In Love With You Boy"). Στάσου κι άκου ένα τζαμαϊκανό single-σταθμό γεμάτο patois και attitude, νεανικό θράσος, άνεση και παιχνιδιάρικο ύφος.
The Steams – Vile Wonders (2025)
Μπορώ μέχρι και να ακούσω Satie στο Πρελούδιο (Prelude) του "Vile Wonders" και μπράβο στους Steams μας για το τρίτο τους πόνημα. Βάθος, μελαγχολία και αποφασιστικότητα στο πιο ώριμο άλμπουμ της μπάντας με ήχο που ισορροπεί ανάμεσα στο ψυχεδελικό ροκ, το folk και τις σκοτεινές indie αποχρώσεις, πινελιές παράδοσης και Ανατολής, ογκώδεις κιθάρες, μια ατμόσφαιρα συναισθηματική και κινηματογραφική, ερμηνείες θεατρικές και πάντα μια διάθεση διονυσιασμού και έκστασης που μεταφέρουν έναν υπόγειο, σχεδόν τελετουργικό νέο-ψυχεδελικό παλμό με frontman τον αγαπημένο Πάνο Δημητρόπουλο που σκάει όχι μόνο στα social media και στους Steams, αλλά και στην γειτονιά μας με τα γνωστά 70s ελληνικά ψυχεδελικά ροκ στα DJ sets του, και κάτι βάζει στον δίσκο από αυτά. "Arcadia", "Daughter Of Gaia" και "Gargantuan" τα αγαπημένα μου και θεέ μου πόσο φανταστικό το ελληνόφωνο παγανιστικό -σχεδόν-παραδοσιακό- κλείσιμο στο "Iron Sea".
INΦΟ για το επόμενο gig των The Steams
Modern Lovers – Modern Lovers (1976)
Εδώ θα αφήσω την καρδιά μου κι όχι πολλές λέξεις, γιατί είναι αυτό το άλμπουμ ένα από τα πιο καθοριστικά της ζωής μου που φέρνει μέσα του όλη την εφηβεία μου, τα ραντεβού μου, γέννες, ταξίδια, νευρικούς κλονισμούς, στιγμές απελπισίας, χορού, συγκεντρώσεων με φίλους, χωρισμών, μοναξιάς, παρέας, αφέλειας και λογικής. Πάντα στην πεντάδα ούτως ή άλλως θα υπάρχει ένα “classic” που έχει σημαδέψει ολόκληρο το “είναι” μου, κι αν δίδασκα σε κάποιο πανεπιστήμιο μουσική που είναι και το dream scenario του επιλόγου της ζωής μου ή έφτιαχνα ένα blog τύπου "Ask The Punk Professor" της Vivien Goldman, σαν άλλη Punk Professor, αυτό είναι ένα από τα άλμπουμ, από το οποίο πάντοτε θα προτείνω ότι πρέπει να ξεκινήσεις.
Proto punk, rock 'n' roll, garage, στίχοι για έρωτες, μέρες στη Βοστώνη, ραντεβού, καθημερινότητα, σαρκασμός, χιούμορ, ρομαντισμός, εφηβικές ανησυχίες, η εμμονή του Jonathan Richman με τους Velvet Underground που έφερε μαζί του πίσω στο σπίτι στην Μασαχουσέτη, όταν επέστρεψε στα τέλη του 1960 από ένα ταξιδάκι στην Νέα Υόρκη. John Cale στην παραγωγή (Kim Fowley έχει γράψει κάποια από τα κομμάτια του δίσκου) κι ένας Richman που μπορεί να έχει βασική επιρροή και λατρεία τους Velvets, να κρατάει τον ήχο τους και τα μονότονα μοτίβα, ξεφεύγει, όμως, από τα σκοτεινά θέματα του Lou Reed, εστιάζει στην αθωότητα και στην αφέλεια που συχνά ακούγονται κόντρα στην μουσική την ίδια, αγαπάει τον παλιό κόσμο, τον μοντέρνο κόσμο, το rock 'n' roll, την Αμερική, τα κορίτσια, εμάς. Το "Roadrunner" από μόνο του θα ήταν αρκετό για να εδραιώσει την υστεροφημία του άλμπουμ: η μπουκωμένη "ρινική" ερμηνεία του Richman, οι κιθάρες τύπου "Sister Ray" που σε στοιχειώνουν και κάτι σαράβαλα όργανα και καρδιές αποτελούν την τέλεια σύνθεση της garage rock αισθητικής και της αναδυόμενης -τότε- punk που έσπαγε κάθε κανόνα.
Sonny Touch – Leave Space for the Little Animals (2019)
Μήνας που ο Οικονομίδης μας πήρε την ψυχή με τη "Σπασμένη Φλέβα" του, μας άνοιξε "πηγαδάκια" να συζητάμε, να αναλύουμε, να παρατηρούμε, να ψυχογραφούμε, εγώ θα σταθώ, ωστόσο εδώ, σε μια χρήσιμη-άχρηστη λεπτομέρεια της ταινίας που βέβαια αφορά τη μουσική. Για τον ΛΕΞ και τους Kepler Is Free μακρύς ο λόγος ήδη και υποκλινόμαστε στο τραγούδι που έφτιαξε για αυτήν εδώ την ταινία που πιο ταιριαστό δεν γίνεται -μικρή επισήμανση, όμως, θα το ήθελα πολύ να παίζει πριν τους τίτλους τέλους.
Ανάμεσα σε όσα συμβαίνουν στη "Σπασμένη Φλέβα" και σου δένουν κόμπο το στομάχι, μια σκηνή στο μπαρ υπό τους ήχους του "Beni" του Sonny Touch σκάει αναπάντεχα σε ένα φιλμ που σχεδόν δεν ακούγεται μουσική και μαρτυρά την αγάπη του Οικονομίδη για την εγχώρια μουσική και το ψάξιμο. 2016, ο ελληνικής καταγωγής Sonny Touch που γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και ζει μόνιμα στο Ελσίνκι στη Φιλανδία, επιστρέφει (δέκα χρόνια μετά το "Brain Soup") με το δεύτερο άλμπουμ του, Leave Space for the Little Animals, που κυκλοφόρησε από τη Veego Records σε 200 αριθμημένα αντίτυπα (είσαι τυχερός, υπάρχουν ακόμα κάποια) και μικρά-διαμάντια, όπως τα "Red Socks" και "Vooddoo Can Can" και το αγαπημένο μου "Rain Dance". Ένα ενιαίο concept album, που αποθαρρύνει την ακρόαση σε fast forward και ξεχειλίζει από αυθεντικό, προσωπικό ύφος συνδυάζοντας folk, blues & boogie, post punk & rock και New Orleans R&B με voodoo drums και latin percussions.
Περιλαμβάνει δύο αμιγώς ρώσικα κομμάτια, πολλές επιρροές από τους αγαπημένους του Tom Waits, Latin Playboys, Houndog, Stephen Malkmus, Beck, Mulatu Astatke, χιούμορ, υλικό για χορό και φιλοσοφία. Ηχογραφήθηκε σε Ελλάδα και Βρετανία (2011–2017) με vintage αναλογικό εξοπλισμό, σε παραγωγή του ίδιου και του Χρύσανθου Χριστοδούλου. Το mastering έγινε από τον Τίτο Καργιωτάκη και τον Χρήστο Χαρμπίλα στα Royal Alzheimer Hall Studios (Θεσσαλονίκη).
