Σεπτέμβρης, ο μήνας που παραδοσιακά στη χώρα των δημοσίων υπαλλήλων ξεκινά η σχολική και ακαδημαϊκή χρονιά, κι άρα η σεζόν. Ο μήνας που επιστρέφουμε ηλιοκαμένοι από τις καλοκαιρινές διακοπές, γκρινιάζουμε λιγάκι, μα βάζουμε καινούριους στόχους, «ανασκουμπωνόμαστε» και λοιπά οργανωτικά. Που, εντάξει, κάπως μου αρέσουν, κι έτσι βρήκα εξαιρετική ευκαιρία να αρχίσω να ταξινομώ τις to-be λίστες με τα καλύτερα εγχώρια και διεθνή άλμπουμ της χρονιάς – που θα διαβάσετε τον Δεκέμβρη μαζί με τις λοιπές ανασκοπήσεις.
Ως τότε όμως, θα σου γράψω για μερικούς από τους local δίσκους της χρονιάς που ίσως έχασες, ή ίσως είναι η κατάλληλη στιγμή να ακούσεις ξανά.
Π.Ι.Ε.Β. x VIKTORAS – Detroit
Ακολουθώντας τις δύο προηγούμενες προσωπικές δουλειές του Tokyo και Lndn Brln, o ποιητής καιspoken word artist Π.Ι.Ε.Β. συνεργάζεται εξολοκλήρου με τον Viktora στην παραγωγή στο άλμπουμ Detroit, που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2025 από την Inner Ear Records.
Ως αλληγορία για την καταστροφή της ομώνυμης πόλης, το Detroit είναι η Αθήνα που, στιχουργικά τουλάχιστον, ολοένα απογοητεύει μα πεισματικά παραμένει ζωντανή, ή έστω μισοζώντανη. Ο Π.Ι.Ε.Β. περιδιαβαίνει την πόλη καταμετρώντας τις αιχμηρές τις γωνίες, τις σκληρές τις πλευρές και τα συναισθηματικά κουφάρια των ανθρώπων, χωρίς όμως ο ίδιος να χάνει την ανθρωπιά και την ευαισθησία του, που λάμπει απροκάλυπτα στο "Cheeseburger", και κυρίως στο στίχο «Δεν φανταζόμουν ποτέ πως θα κλαίω ενώ γράφω τέτοιες χαζομάρες και πραγματικά πιστεύω πως είναι το καλύτερο κείμενο που έγραψα εδώ και αρκετά χρόνια.» για να συνεχίσει (αυτοσαρκαστικά) «Ντάξει οκ, ίσως κάποιες βδομάδες». Ο δίσκος έχει, γενικά, αυτοσαρκαστικά στοιχεία που συμβάλλουν στην ευθύτητά του (βλέπε και τον τίτλο του επόμενου κομματιού Πέφτει καλύτερα όποιος πέφτει τελευταίος), έχει όμως τόση, μα τόση τρυφερότητα που αναδύεται στην μουσικές ανάσες μεταξύ των πολύ πυκνών στίχων, με χαρακτηριστικό παράδειγμα "Το τελευταίο Τανγκό στην Αθήνα".
Ηχητικά, το άλμπουμ συνδυάζει darkwave, post-punk, dance και liquid drum ‘n’ bass, και σε αρπάζει από το πρώτο κιόλας κομμάτι "SAEIO (R.I.P)" από τα μούτρα, χωρίς να σε αφήσει στιγμή. Οι αναφορές εκτείνονται από τον Vangelis μέχρι τους Altın Gün (στο τραγούδι "Φασαίοι" που ακολουθεί) και τον Carpenter Brut (στη "Μουντή Κυριακή"). Εξαιρετικά τα μουσικά επίπεδα που δημιουργούν το κλίμα μιας ασφυκτικής πόλης, ακριβώς όπως βλέπουμε στους εφιάλτες μας το Detroit / Αθήνα, αλλά το μπάσο στο "Τι νύχτα κι αυτή", και φυσικά το βιολί της Καλλιόπης Μητροπούλου στο κομμάτι "Το πιο σκληρό κορίτσι στην πόλη".
Να σημειωθεί εδώ πως η Μητροπούλου είναι μόνο μία από τις πολλές συνεργάτιδες των Π.Ι.Ε.Β και Viktora σε αυτό το άλμπουμ, μιας και συμμετέχουν οι Pan Pan, Μάκης Παπασημακόπουλος, TURBOFLOW3000, Α. Επίθετη, Βίνα Σ., MFS, VASSIŁINA, Libys, Inloss, Sumo, K. Rista, King Panda σε ήχους και λέξεις.
Ο δίσκος αυτός ξεχωρίζει για τα συναισθήματα του – προκλητικά, ειλικρινή, δύσκολα, έντονα, που είτε θέλεις είτε όχι, διαπερνούν το κορμί και την καρδιά σε ένα ηλεκτρικό χορό. Εκείνοι τα έχουν πει καλύτερα στην μακροσκελή συνέντευξη που έδωσαν στο Avopolis εδώ https://www.avopolis.gr/interviews/interviews-greek/85432-p-i-e-v-viktoras-detroit
Βαθμολογία : 9
Tsolimon – Akida
Τον Νίκο Τσώλη τον έχουμε συναντήσει σε διάφορες μορφές, ως μέλος των Uncensored, δίπλα στη Nalyssa Green και τη Δεσποινίς Τρίχρωμη στις ζωντανές τους εμφανίσεις, αλλά και μέσα από τα lo-fi DIY βίντεό του στο YouTube. Στο Akida, το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ που κυκλοφόρησε τον Γενάρη του 2025 επίσης από την Inner Ear, συμπυκνώνει για πρώτη φορά τις σκόρπιες ιδέες σχεδόν δεκαετίας σε ένα μανιφέστο "που μες την καρδιά μας τρυπάει σαν ακίδα”.
Ο δίσκος είναι προϊόν απομόνωσης στην Εύβοια, στο «σπίτι των καλοκαιρινών αγοριών», όπου μαζί με τον Παντελή Πιλάβιο έπλεξε ένα αφήγημα που ισορροπεί συνεχώς ανάμεσα σε αντιθέσεις: internet και εξοχή, ειρωνεία και πόνο, αθωότητα και κυνισμό. Ο ίδιος ο τίτλος παραπέμπει σε μια κραυγή που αν δεν ειπωθεί, θα μείνει καρφωμένη μέσα μας.
Γενικά, ο δίσκος αυτός δίνει την αίσθηση πως, για πρώτη φορά, λέγονται δημόσια ανείπωτα, και το κάνει με έναν πολύ ενδιαφέρων συνδιασμό προσωπικών στίχων και ελαφρώς αποστασιοποιημένων μουσικών πλαισίων. Ηχητικά, το Akida δεν είναι καθόλου εύκολα προσδιορίσιμο, με πολλαπλές αναφορές και τολμηρές μεταβάσεις. Οι επιρροές του εκτείνονται από ΛΕΞ και The Boy μέχρι Frank Ocean, ενώ μεταξύ των κομματιών εμφανίζονται ζεϊμπέκικα, spoken word, 00s ποπ, ακόμα και bossa nova, όπως η "Αμβέρσα" στην οποία συμμετέχει η Nalyssa Green. Ανάμεσα τους, δε κρύβονται υπέροχα διαμάντια, όπως το “Χωρίς Ντροπή”, αλλά και το “Το καλό”, στο οποίο συμμετέχει η Δεσποινίς Τρίχρωμη.
Σημαντικό ρόλο παίζουν στο σύνολό τους οι φωνές που πλαισιώνουν τον Τσόλιμον. Πέραν της Nalyssa Green και της Δεσποινίδος Τρίχρωμη, η Σιμόνη Νιάρου εμφανίζεται στο "Τοπίο", δημιουργώντας μια πολυφωνία που δεν είναι απλή συμμετοχή, αλλά μέρος της εξομολόγησης, σα να περνάς από διαφορετικά δωμάτια της ίδιας ιστορίας. Η Καλλιόπη Μητροπούλου δίνει φωνή, βιολί και γέλια στο "Καλοκαιρινά Αγόρια", το κομμάτι που κλείνει το δίσκο και αφήνει ακριβώς με την αίσθηση της ολοκλήρωσης τον ακροατή. Κάποτε ήμασταν κάτι, μα τώρα πια αυτό το κάτι μπαίνει σαν φωτογραφία σε άλμπουμ ή, εν προκειμένω, σαν μουσικό κομμάτι σε αυτή εδώ την ιδιόμορφη συλλογή τραγουδιών-αναμνήσεων.
Το Akida είναι ένας δίσκος που σε ανταμείβει με εκείνο το περίεργο συναίσθημα όπου γλυκαίνεις μέσα στη μελαγχολία. Προσωπικό, εκτεθειμένο, ακατέργαστο αλλά και ακριβές στην έκφρασή του, είναι μια από πιο ενδιαφέρουσες δουλειές της χρονιάς.
Βαθμολογία: 7,5
