Πηγαία μελωδικός και αθεράπευτα λυρικός, ο Στάθης Δρογώσης επιστρέφει με δέκα νέα δικά του τραγούδια σ’ αυτήν την τέταρτη δισκογραφική του δουλειά, με τίτλο Όμορφη Ζωή. Ένας τίτλος που, αντίθετα με ό,τι προστάζει η επικαιρότητα στην Ελλάδα της «κρίσης» και της υποκινούμενης μιζέριας, δεν είναι καθόλου, μα καθόλου, ειρωνικός.
Μέσα από τα τραγούδια του άλμπουμ φανερώνεται μια καλοδεχούμενα θετική οπτική. Οπτική, όμως, η οποία δεν προκρίνει μια χαζοχαρούμενη και αμέτοχη στάση, αλλά μια στάση συνειδητοποιημένη και τσαμπουκαλίδικη. Οι σχεδόν χίπικης αντήχησης στίχοι του ομώνυμου τραγουδιού ίσως να μοιάζουν εκ πρώτης όψεως παράκαιροι, αλλά στην ουσία έρχονται να εκφράσουν τα βαθύτερα αιτήματα μιας γενιάς που κάποιοι –τελείως υποτιμητικά– θέλησαν να βαφτίσουν με το νούμερο του βασικού μισθού της: «Σπάστε τις ψεύτικες οθόνες/βγείτε απ’ τα ήσυχα γραφεία/θέλει τραγούδια κι ανεμώνες η ελεύθερη ζωή. Είν’ τα καλύτερά μας χρόνια/.../ Όλοι να δώσουμε τα χέρια/Δε θα ’μαστε ποτέ πια μόνοι/Όμορφη ζωή, να ζούμε ελεύθεροι!»
Μη φανταστείτε βέβαια πως ο Δρογώσης εγκαταστάθηκε στη φύση ή σε κάποιο ερημονήσι για να κάνει αφ’ υψηλού κριτική. Τουναντίον, παραμένει πάνω απ’ όλα ένας ευαίσθητος παρατηρητής κι ένας ποιητής της αστικής καθημερινότητας. Κυκλοφορεί ακόμα στην πόλη κι απ’ αυτήν αντλεί τα θέματά του. Γράφει τραγούδια υμνώντας τις σερβιτόρες των μπαρ που «ξενυχτάνε όταν εμείς ξενυχτάμε» (“Πέντε Δρόμοι”), αποχαιρετάει την παλιά του γειτονιά δίνοντας υπόσχεση επιστροφής (“Εξάρχεια”) και γενικώς κρατάει την επαφή του με το αστικό τοπίο πάντα σε πρώτο πλάνο. Από την άλλη, όταν τα τραγούδια του πηγαίνουν σε θέματα διαπροσωπικών σχέσεων η ματιά του –είτε έχει να κάνει μ’ ένα τέλος (“Αιώνια Ρομάντζα”) είτε με μια αρχή (“Ο Χορός”)– χαρακτηρίζεται από μια απολαυστική και αξιοθαύμαστη ωριμότητα. Από τεχνικής άποψης, ωστόσο, οι στίχοι του δεν δείχνουν πάντα τόσο καλά δουλεμένοι. Εφόσον όμως το περιεχόμενο στέκει ικανοποιητικά, φαντάζομαι πως αποτελεί μειονέκτημα που μπορεί εύκολα να παραβλεφθεί.
Το πιο αιχμηρό βέβαια κομμάτι του άλμπουμ –και αναπόφευκτο σημείο αναφοράς– λέγεται “Γενιά Του ’60” κι ο στόχος της κριτικής του Δρογώση είναι προφανής. Παρά τον γενικευτικό τόνο (προφανώς οι χαρακτηρισμοί δεν μπορεί ν’ απευθύνονται σε όλους τους εκπροσώπους αυτής της γενιάς), το τραγούδι φαντάζει πετυχημένο και καίριο γιατί αποτυπώνει την οργή –μ’ έναν σκληρό και, γι’ αυτό, άκομψο τρόπο– της ίδιας γενιάς που λέγαμε παραπάνω απέναντι σ’ εκείνους που, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, συνέβαλλαν στο μαρασμό της χώρας, κοιτώντας αποκλειστικά το προσωπικό τους συμφέρον: «Πώς μισώ να τους βλέπω να κλαίγονται/η θλιμμένη γενιά των εξήντα/οι εκδρομές τους τελείωσαν άδοξα/και ρημάξαν τη μικρή μου πατρίδα». Ακόμα περισσότερο όμως τα βέλη στρέφονται προς τους αξιότερους αυτής της γενιάς, οι οποίοι δεν στάθηκαν στο ύψος των προσδοκιών που οι ίδιοι δημιούργησαν, χάνοντας το μέτρο και φτάνοντας τελικά να «ζητωκραυγάζουν και στην Ολυμπιάδα». Μια «πατροκτονία» επιτακτική απ’ τη στιγμή που κάποιοι δεν λένε να παραδώσουν επιτέλους τη σκυτάλη.
(Ελπίζω, παρεμπιπτόντως, ο Διονύσης Σαββόπουλος να μη νιώσει την ανάγκη ν’ απαντήσει και στο τραγούδι του Δρογώση με τον ίδιο απαξιωτικό και ενοχικό τρόπο με τον οποίον απάντησε στη δημόσια επιστολή της Δανάης Παναγιωτοπούλου, προ ενός μηνός περίπου. Ας εκτιμήσει τουλάχιστον πως οι δημιουργοί της σύγχρονης γενιάς, αν έχουν να ψέξουν κάποιον για τον τρόπο ζωής του ή τη δημόσια στάση του, έχουν την εντιμότητα να μην περιμένουν την ημέρα της κηδείας του για να το κάνουν...).
Από ’κει και πέρα, η δεύτερη συνεργασία του Δρογώση με το συγκρότημα Δραμαμίνη των αδερφών Μιχαηλίδη που –όπως και στο προηγούμενο άλμπουμ, Η Αγάπη Στο Τέλος– έχουν αναλάβει την ενορχήστρωση και τη γενικότερη επιμέλεια της παραγωγής, δίνει στο άλμπουμ έναν ξεκάθαρα ηλεκτρικό ήχο. Αυτή η επιλογή επιτυγχάνει να δώσει στα τραγούδια τον δυναμισμό που εξαρχής εντοπίσαμε σαν πρόθεση, ενώ η ένταση της μουσικής, σε συνδυασμό με την ηπιότητα της φωνής του Δρογώση και την εσωτερικότητα των στίχων, δημιουργεί μια ενδιαφέρουσα αντίθεση. Από την άλλη, η ακουστική πλευρά του Δρογώση εμφανίζεται μόνο στο τέλος της Όμορφης Ζωής, σαν έξτρα κομμάτι, σε μια εναλλακτική εκδοχή των “Αιώνιων Ρομάντζων”.
Τέλος, ενημερωτικά και δίχως να επηρεάζει το αισθητικό κομμάτι του άλμπουμ, ας πούμε ότι το CD κυκλοφορεί απ’ την ανεξάρτητη, νεοϊδρυθείσα Antelma Music, η οποία σηματοδοτεί μια καινούργια προσπάθεια του Δρογώση, μακριά από τις παραδοσιακές δισκογραφικές. Στη σελίδα www.antelmamusic.com μπορεί κανείς να παραγγείλει το CD ή να το κατεβάσει δωρεάν, σε μορφή mp3. Αξιολογότατη εν γένει προσπάθεια, που αξίζει να στηριχθεί.
