Δεν θυμάμαι ποτέ να έχω συμμετάσχει σε συζήτηση ή να έχω διαβάσει κείμενο σχετικό με τον Πέτρο Δουρδουμπάκη που να μην περιλαμβάνει μία έστω αναφορά στο τραγούδι του “Τυφλές Ελπίδες”. Πρόκειται ίσως για το γνωστότερο και πιο αγαπημένο δημιούργημα ενός συνθέτη με τον οποίο, όμως, δεν μπορείς με τίποτα να ξεμπερδέψεις κολλώντας του εκείνο το «one hit wonder». Κι ενώ για παρόμοια φαινόμενα συνήθως το φταίξιμο πέφτει στην αδιαφορία του κοινού και/ή των δημοσιογράφων, η παρούσα δισκογραφική εργασία του Πέτρου Δουρδουμπάκη –η πρώτη μετά από επταετή... «ανάπαυση»– κινεί υποψίες ότι μερίδιο στην ευθύνη ίσως φέρει και ο ίδιος ο δημιουργός...

Όπως δηλώνει και ο τίτλος, εδώ έχουμε 10 ερμηνεύτριες να τραγουδούν 12 τραγούδια (κάποια από τα οποία είναι παλαιότερα) με αποκλειστικό θέμα τους τον έρωτα. Στο μεγαλύτερο ποσοστό τους, οι συνθέσεις ανήκουν στον Δουρδουμπάκη, με κάποιες συνεισφορές από τη μητέρα του, Μαρίκα, τη Φωτεινή Λαμπρίδη και τη Βαγγελιώ Κουντουρά στους στίχους, καθώς και από τους Αντώνη Απέργη και Σπύρο Χατζηνικολάου στη μουσική.

Τα προτερήματα αυτής της δουλειάς, όπως τα εισέπραξα, είναι οι δυνατές και ενίοτε αρκετά πρωτότυπες μελωδίες, σε συνδυασμό με τις (στην πλειοψηφία τους) γλυκές και αέρινες ερμηνείες των συμμετεχουσών κυριών και τις πολύ προσεγμένες ενορχηστρώσεις. Σε αυτές τις τελευταίες, ο Δουρδουμπάκης επιχειρεί μια «σύντηξη» οργάνων από διαφορετικούς κόσμους: ηλεκτρικές κιθάρες και τρομπέτες βρίσκονται δίπλα σε μπουζούκια και μπαγλαμάδες. Κι αν έχουμε ξαναδεί πολλάκις ανάλογες προσπάθειες, εδώ νομίζω ότι το αποτέλεσμα προκύπτει καλαίσθητο και καλά «ενσωματωμένο» στο πνεύμα των τραγουδιών. Τα οποία τραγούδια, αν και πατούν στην παραδοσιακή και λαϊκή εγχώρια παράδοση –όπως έκαναν πάντα στην περίπτωση του Δουρδουμπάκη– δεν ακούγονται ως κατάλοιπα του παρελθόντος, κομίζοντας σαφώς τον ξεχωριστό χαρακτήρα της φλέβας του δημιουργού τους. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα, όπως λ.χ. στη “Μπόρα” με την Ελένη Πέτα, ο συνθέτης κινείται σε δυτικότροπα, σχεδόν ποπ, μονοπάτια, με αρκετή επιτυχία.

Στις καλύτερες στιγμές του (στα “Πόσα Λόγια” με την Ειρήνη Νικολάου, στην “Αμαρτία” με την Ειρήνη Χαρίδου, στο “Λίγο Πριν” με τη Μελίνα Κανά αλλά και στο σπαραξικάρδιο ντουέτο του δημιουργού με τη μητέρα του στο “Φθινόπωρο”), το άλμπουμ 10 Γυναικείες Φωνές του Πέτρου Δουρδουμπάκη δύναται να αποκαταστήσει τη διερρηγμένη εμπιστοσύνη μας προς το απλό μα καλοδουλεμένο και ευθύβολο ερωτικό τραγούδι, ενώ ακόμα και στις λιγότερο πετυχημένες, αρνείται να καταντήσει αδιάφορο. Αν έλειπε μάλιστα και η πραγματικά αχρείαστη διασκευή στο “Τυφλές Ελπίδες” –σε club remix παρακαλώ– τα πράγματα θα ήταν καλύτερα. Είπαμε, το συγκεκριμένο είναι ένα πολύ αγαπημένο τραγούδι. Η επιλογή του, όμως, για το κλείσιμο, ποντάροντας, ίσως, στο ότι θα αποτελέσει κράχτη για τον αγοραστή, υπονομεύει τελικά τη συνοχή του εν λόγω δίσκου. Να η ευθύνη που σας έλεγα στην αρχή...

 

 

Ακολούθησε το Avopolis Network στο Google News

 

Διαβάστε Ακόμα

Featured