Με ένα ομολογουμένως δύσκολο εγχείρημα –και σε κατεύθυνση μάλιστα αντίθετη με το ρεύμα της εποχής– καταπιάστηκε στο άλμπουμ Για Μια Γυναίκα η Χρυσούλα Στεφανάκη, ύστερα από δεκαπενταετή παρουσία στο πλευρό (αλλά και στη «σκιά») σημαντικών Ελλήνων καλλιτεχνών τόσο σε ζωντανές εμφανίσεις, όσο και στη δισκογραφία. Φιλοδόξησε να εκφράσει ξανά ένα είδος τραγουδιού που για χρόνια περιπλανιέται στην ασάφεια, ειδικά μετά την πρωτοκαθεδρία του λαϊκού στη δεκαετία του 1960 και τον θάνατο της πιο σημαντικής του εκπροσώπου, της Σοφίας Βέμπο.
Σημαντικός συντελεστής πίσω από τον παρόντα δίσκο αναδεικνύεται ο Δαυίδ Ναχμίας, τόσο στην επιλογή αντιπροσωπευτικών τραγουδιών, όσο και στις ενορχηστρώσεις, όπου κατάφερε –χρησιμοποιώντας αποκλειστικά φυσικά όργανα και με επίκεντρο το πιάνο– να προσαρμόσει τις μελωδίες στη σύγχρονη επικαιρότητα, διατηρώντας ταυτόχρονα της ατμόσφαιρα της εποχής τους. Ιδιαίτερη αίσθηση προκαλεί ένα ανέκδοτο τραγούδι του Αττίκ, το “Σ’ Αγαπώ Ή Σε Μισώ’’, αλλά και το ομότιτλο του δίσκου “Για Μια Γυναίκα’’. Η Στεφανάκη, έχοντας μια εμπειρία από συμμετοχές σε σχετικά αφιερώματα, αισθάνεται άνετα στον ερμηνευτικό τομέα και αποδίδει με ευαισθησία, αλλά και με σεβασμό στις πρώτες εκτελέσεις.
Ωστόσο, όσο και αν μια σύγκριση με τις αυθεντικές εκτελέσεις δείχνει να αδικεί την προσπάθεια της Στεφανάκη, οφείλω να παρατηρήσω ορισμένες ερμηνευτικές αστάθειες (σε σημεία δεν «πατάει» καλά ή ακριβέστερα δεν ξέρει πού ακριβώς θα έπρεπε να «πατήσει»), όπως και κάποιες υπερβολές, εξ’ αιτίας των οποίων ξεφεύγει από τον τόνο.
Παρόλα αυτά, συνυπολογίζοντας τη δυσκολία του εγχειρήματος και τις ιδιαιτερότητες αυτού του υλικού, η τραγουδίστρια στέκεται παραπάνω από αξιοπρεπώς. Και αποδεικνύει ότι της αξίζουν περισσότερες ευκαιρίες στη σύγχρονη ελληνική σκηνή.
