Ο Filtig (Θεόφιλος Ιερόπουλος) είναι μια ανήσυχη περσόνα. Ένας από αυτούς τους Έλληνες που είθισται να ονομάζουμε «του εξωτερικού», ο οποίος καταπιάνεται με αρκετές δραστηριότητες, επενδύοντας την ίδια σοβαρότητα –είτε πρόκειται για μια ακαδημαϊκή καριέρα στη Βρετανία, είτε για το σχήμα Χρώματα (μαζί με την, επίσης γνωστή στη δισκογραφία, αδερφή του Εύα Ιεροπούλου), είτε για ακόμα πιο προσωπικά ενδιαφέροντα (μουσική, εικαστικά, κινηματογράφος).
Με το World Is Yellow, τον πρώτο ολόδικό του δίσκο, ο Filtig κινείται σε μια διαδρομή που συνδυάζει την ηλεκτρονική μουσική με την παιδικότητα –ενίοτε και με ό,τι επικράτησε να ονομάζουμε «dream pop», παρότι δεν είμαι σίγουρος για το κατά πόσο ευσταθεί ο όρος, πέρα από την περιγραφική του δύναμη. Στίχοι δεν υπάρχουν –μόνο τα επεξεργασμένα φωνητικά της Liz Fraser στο “Lullaby”– οπότε τα πάντα αφήνονται στις συνθέσεις και στις ενορχηστρώσεις τους, με το βιολί, το ακορντεόν και το μουσικό κουτί να δίνουν το παρών δίπλα στους αμιγώς ηλεκτρονικούς ήχους. Όσο για την παιδικότητα, αυτή δεν προκύπτει μονάχα από τον χαρακτήρα των τελευταίων, ούτε και συμπεραίνεται βάσει του παρελθόντος του Filtig στα Χρώματα: το artwork του άλμπουμ μιλάει όσο χίλιες λέξεις.
Ως προς την αποτίμηση του World Is Yellow, αν και υπάρχει μια αύρα από τους Ισλανδούς Mum στην όλη υπόθεση (όπως και κάποιες ακόμα επιρροές), αυτή αποδεικνύεται καλά αφομοιωμένη έτσι ώστε να παρέχει στον Filtig την ευκαιρία να φτιάξει (ουσιαστικά) έναν παιδικό δίσκο με ηλεκτρονική κατεύθυνση και μινιμαλιστική αισθητική, τέτοια που να μπορεί κάλλιστα να αφορά κι έναν ενημερωμένο μουσικά ενήλικα. Ωστόσο, βρήκα τελικά ως πιο σημαντικό στοιχείο τη σοβαρότητα της προσέγγισης του Filtig και τη δημιουργία μιας βάσης για περαιτέρω συζήτηση και όχι το ίδιο το έργο, αυτό καθ’ αυτό.
Δεν διαφωνώ ότι διαθέτει μια διακριτική γοητεία η μουσική του Filtig (“Grompo”, “Lullaby”, “Kiddie With Violin”). Και, όντως, μπορείς στη βάση της να αναλωθείς σε ατέλειωτη εικονοπλασία, όπως μια άλλη κριτική την οποία διάβασα –αν και δεν δέχομαι ότι συνιστά κριτικό επιχείρημα η εικόνα που σχηματίζει κανείς καθώς ακούει κάτι. Ωστόσο, για την ώρα, δεν πάει κάπου παραπέρα. Ίσως, εκτιμώ, γιατί ο δημιουργός επιμένει τόσο στη διακριτικότητα, ώστε συχνά τα ηχητικά του τοπία καταλήγουν άχρωμα, άνοστα. Ακόμα έτσι κι αν θαυμάζεις επιμέρους λεπτομέρειες της ενορχήστρωσης (όπως, χαρακτηριστικά, συμβαίνει στο εναρκτήριο “Rise And Shine”), η προσοχή σου γρήγορα εκτρέπεται και η μνήμη διαφεύγει επίμονα: απομένεις με μια αίσθηση «συμπαθητικού», καταδικασμένη να ατονήσει με την πάροδο της στιγμής, εξ’ ου και η αξιολόγηση που τελικά δίνω.
Ίσως κομμάτια με πιο αυτόνομη λυρική ισχύ όπως το “Dazzled Duck” και το “Yellow Tunic” να αποδειχθούν, μελλοντικά, πιο χρήσιμα στον Filtig ως κατευθυντήριοι άξονες στο υπάρχον πλαίσιο –εφόσον θελήσει να επιμείνει στην εξερεύνησή του. Για την ώρα, το World Is Yellow περισσότερο φανερώνει δυνάμεις, δυνατότητες και πιθανότητες για κάτι πιο περιπετειώδες, παρά κομίζει μια πρόταση για το πώς ίσως μπορεί να ηχεί ένας ηλεκτρονικός παιδικός δίσκος του 21ου αιώνα –όπως λ.χ. είχε συμβεί στην περίπτωση των Χρώματα.
