Από τα ’80s του Nebraska και των Pylon και τα νυχτερινά νεοϋορκέζικα μπλουζ των Alan Vega, Alex Chilton και Ben Vaughn, έως τη σύγχρονη, σχεδόν οριεντάλ, ψυχεδέλεια των Dury Dava και τις μινιμαλιστικές ουαλικές μπαλάντες της Cate Le Bon. Νοέμβριος: μήνας που ζητά στροφή προς τα μέσα και χάδι, αλλά πάντα με κάτι και σε punk, γιατί, εκτός των άλλων, αρχίζουν τα γλέντια και οι γιορτές.
Cate Le Bon – Michelangelo Dying (Mexican Summer, 2025)
Η Le Bon, ένα μείγμα Brian Eno, Nico και TalkingHeads με ουαλική μελαγχολία και σύγχρονη, σχεδόν αρχιτεκτονική, αίσθηση στη φόρμα επιστρέφει με το 7ο άλμπουμ της να μας μιλήσει για τον πόνο, την απώλεια, την αυτογνωσία και την αναθεώρηση της αγάπης. Συνδυάζοντας art-pop, new wave επιρροές, ψυχεδελικές υφές και ambient στοιχεία παραμένει ατμοσφαιρική με μια συναισθηματική έκθεση εμφανέστερη, που διατηρεί την παράδοση του storytelling και την εσωστρέφεια των ουαλικών μπαλάντων. Το κορίτσι που έχει σπουδάσει επιπλοποιία κι έχει δηλώσει ότι η διαδικασία του ξύλου και της φόρμας επηρεάζει τη μουσική της -αφού θέλει να χαρακτηρίζεται από λειτουργικότητα και καμπύλη-παραδίδει μέσω της Mexican Summer το album που έγραψε σε Ύδρα, Cardiff, Λονδίνο, Λος Άντζελες και την έρημο του Joshua Tree και περιγράφει το τέλος μιας μακροχρόνιας σχέσης με τον τρόπο που θα την αφηγούταν ο Ingmar Bergman: με ένα συναίσθημα που υποβόσκει κάτω από μια ήρεμη, σχεδόν ψυχρή επιφάνεια.
Alan Vega • Alex Chilton • Ben Vaughn – Cubist Blues (Light in the Attic Records, 1996)
To album που ηχογραφήθηκε σε δύο νυκτερινές συνεδρίες τον Δεκέμβριο του 1994 στη Νέα Υόρκη πατάει στον αυτοσχεδιασμό, τα επαναληπτικά μοτίβα, σε ένα mid-tempo γκρουβάρισμα και την ατμόσφαιρα των νυκτερινών νεοϋρκέζικων blues. Alan Vega, Alex Chilton, Ben Vaughn μπαίνουν στο στούντιο χωρίς κανένα απολύτως σχέδιο και μπλέκουν blues, rockabilly και ψυχεδελικό rock με βλοσυρά φωνητικά και αγυάλιστους ήχους. Μακροσκελή κομμάτια χωρίς απρόσμενες κορυφώσεις, απουσία δομής, καταγραφή μιας στιγμής, πείραμα-αλητεία. Ρυθμοί υπνωτικοί, πλήκτρα και synths σαν soundtrack ταινίας του Lynch σε παλιό μπαρ του Brooklyn, κιθάρα ανάμεσα σε surf rock και θόρυβο, φωνητικά που θυμίζουν σχεδόν ψαλμωδίες. "Music from a parallel universe version of New York".
Pylon – Chomp (New West Records, 1983)
Post-punk, new wave και funk σε έναν δίσκο προκλητικό, φτιαγμένο για να τον χορέψεις από το βράδυ ως το πρωί. Κι αν σε ενοχλούν που και που οι τσιρίδες της Vanessa Briscoe Hay, πρόσεξε πόσο θυμίζουν Patti Smith, Siouxsie Sioux και Lene Lovich. Μείνε στην κιθάρα του Randy Bewley, στο groove που χτίζουν τα drums και η μπασογραμμή, δες πώς χορεύεις και σκέφτεσαι ταυτόχρονα. Όλα μοιάζουν λίγο ανατρεπτικά, γεμάτα ενέργεια, σίγουρα κουβαλούν μέσα τους τους B-52’s, τους Wire, τους Gang of Four. Το δεύτερο full-length άλμπουμ των Pylon, από την Αθήνα της Georgia, κυκλοφόρησε αρχικά το 1983 και ξανά το 2009 από τη DFA Records, με bonus tracks και ακόμη μεγαλύτερη αιχμηρότητα και αυτοπεποίθηση. Πιο ώριμο, πιο πειραματικό· πολιτική και χορός μαζί, μελωδία και αναρχία. Ως ηχητικό installation σε μια σύγχρονη έκθεση, θα μπορούσε να σταθεί κάτω από μια φωτεινή επιγραφή με τους πιο όμορφους στίχους τους: “Life is nothing but death and taxes / And all the trees that get the axes”.
Dury Dava – ΔΕΠΥ (Inner Ear, 2025)
3ο φανταστικό άλμπουμ, που ήδη ακούσαμε live στο ΕΞΑ, το καλύτερό τους, θα πω εγώ. Πιο ώριμο, πιο δουλεμένο, από μια μπάντα άτακτη, με αδυναμία συγκέντρωσης, διάθεση για σκανταλιά και πείραμα. Αυτή την Παρασκευή (7 Νοεμβρίου) θα το κρατάς στα χέρια σου και άκουσέ το από την αρχή μέχρι το τέλος, γιατί η ψυχεδέλεια και ο πειραματισμός δεν έχουν σταματημό. Η ατμόσφαιρα σκορπίζει ενθουσιασμό, τα μπλουζ-λικνίσματα σε παρασύρουν. Τα "Άλλο γι’ άλλο" και "Δάχτυλα των ποδιών" έχουν ήδη θέσει τον ρυθμό, κι όσοι βρεθήκαμε στο Γκάζι έχουμε στο μυαλό μας και όλα τα υπόλοιπα που μας έσυραν σε έναν ξέφρενο χορό. Ομαδική δουλειά, αυτοσχεδιασμός, πολύωρα παιξίματα, η γνωστή συνταγή των Dury Dava. Και δίπλα σε όλα αυτά: ένας ζουρνάς, πιο έντονα electronics, αγκάθια στην πλάτη, ένας τρύπιος κουβάς, μια μπανάνα, κι ένα ηχηρό "Ζούπα Ξανά".
Bruce Springsteen – Nebraska (Sony Music Entertainment, 1982)
Album που δεν θα μπορούσε να λείπει από την πεντάδα αυτού του μήνα, γιατί ήρθε το Deliver Me From Nowhere και μας το ξαναθύμισε, κι αν δεν έχετε κάνει μια φουλ ακρόαση ακόμα, τώρα είναι η στιγμή να μπείτε στο παράλληλο σύμπαν του Springsteen που δεν ξέραμε ότι υπήρχε μέχρι τότε, να γνωρίσετε παρίες, εγκληματίες και σκοτεινές ιστορίες, να βγείτε από το comfort zoneτου συνηθισμένου Bruce, τις ηλεκτρικές κιθάρες, τα τύμπανα και τις αρένες, να ακούσετε τις ανάσες, τα λάθη και τον ήχο της μαγνητοταινίας, να απολαύσετε μια ωμή, γυμνή, ακατέργαστη αλήθεια που μας πήρε και μας σήκωσε με τη διαφάνειά της, fan Springsteen και μη, σαν να είχε βάλει στοίχημα με τον εαυτό του το "The Boss" ότι θα μας πάρει όλους μαζί του. "Everything dies baby, that’s a fact". Μια φυσαρμόνικα, μια κιθάρα και η φωνή του Springsteen, η Αμερική χωρίς λάμψη, φτωχή, απομονωμένη, έρημη. Με απλά λόγια, η αλήθεια της Αμερικής με τα φώτα σβηστά.
