Φτιάχνοντας αυτή τη λίστα, σκέφτηκα πως κάποιος απ’ έξω θα τη θεωρούσε εντελώς αλλοπρόσαλλη. Για μένα, όμως, όλα είναι απλά. Το 2025 ήταν η χρονιά που άφησα πίσω το στρογγυλό των τριάντα και είδα γύρω μου φίλες και φίλους να δίνουν μάχες αλλά και να ανθίζουν. Άγγιξα απαλές υφές και κοφτερές γωνίες. Ονειρεύτηκα το μέλλον και πληγώθηκα από το παρόν, στον ενδιάμεσο χώρο του προσωπικού και του πολιτικού. Διεκδίκησα τη φωνή μου – και είδα κι άλλους να το κάνουν, φτιάχνοντας μουσική που μπορεί να μη μπήκε στις πολύκροτες λίστες, αλλά είχε μέσα της αλήθεια και ομορφιά.
Βρήκα την αλήθεια μου στην παραμόρφωση. Είδα την ομορφιά στην ευαισθησία.
Ας είμαστε ειλικρινείς: η χρονιά του Φιδιού, όσο κι αν προσπάθησαν οι εταιρίες, δεν είχε το «μεγάλο» της χιτ. Κι οι συζητήσεις, όσο τις άκουσα, περιστρέφονταν περισσότερο γύρω από φαινόμενα παρά από συναισθήματα. Με επέπληξαν περισσότερες φορές επειδή δεν άκουσα έναν viral δίσκο, παρά με παρότρυναν να βρω κάτι που θα με αναστατώσει.
Κι όμως, τώρα που τελειώνει η χρονιά, σκέφτομαι τι θέλω να κρατήσω μαζί μου.
Τι μου έκανε εντύπωση. Σε τι επέστρεψα. Τι ηλέκτρισε το μυαλό μου και με έκανε να σκεφτώ. Τι φύλαξα για τις μικρές ώρες των DJ sets μου και τους μυημένους, τι άκουσα δυνατά, τι ένιωσα στο σώμα μου. Τι κατάφερε να μου θυμίσει πως έχω ακόμη την ικανότητα να αισθάνομαι, σε μια χρονιά που όλα έγιναν πιο κρύα, πιο ψηφιακά, πιο σκληρά.
Αυτά είναι τα δέκα άλμπουμ μου. (Και, ναι, αν η λίστα συνεχιζόταν, λίγο πιο κάτω θα περίμεναν το σκοτάδι, η ευθραυστότητα, οι αντι-ήρωες, το νεύρο και τα beats των: Ethel Cain, Kali Malone & Drew McDowall, Squid, P.I.E.V & Viktoras, Deftones, Turnstile, Heartworms, Clipse, Nourished by Time, Viagra Boys, Grand River, Maruja, Teethe...)
Model / Actriz – Pirouette (True Panther Sounds)
Ήταν 2015 και η Νέα Υόρκη μόλις είχε αποκτήσει το νέο πολύτιμο μυστικό της, που θα κρατούσε καλά κρυμμένο ως το Φεβρουάριο του 2023, οπότε και κυκλοφόρησε το ντεμπούτο τους Dogsbody, Δύο χρόνια μετά, οι Model / Actriz επιστρέφουν με ένα άλμπουμ queer, θεατρικό, ρυθμικό, έντονο, ασθματικό. Μια πιρουέτα παραληρηματική, μια σειρά προσωπικών αφηγήσεων που μεταφράζονται σε ξερές μελωδίες και χωρίς κανόνες φωνητικά και μπλέκουν συναίσθημα και ποπ, καλλιέργεια, camp και παραστατικότητα. Στο Pirouette οι στίχοι και η ερμηνεία του Cole Haden κινούνται σε μια περιοχή αμφισημίας, όπου το υποκείμενο δεν σταθεροποιείται αλλά μετατοπίζεται διαρκώς, επιμένοντας στη μετάβαση αντί για την κορύφωση. Σε μια εποχή εύκολης επιβεβαίωσης και υπερβολικού ενθουσιασμού, το Pirouette ξεχωρίζει επειδή δεν χαρίζεται πουθενά, σαν ένας περιστροφικός παλμός που δεν δηλώνει κατεύθυνση, αλλά επιμονή στην κίνηση.
Annahstasia – Tether (Drink Sum Wtr)
Για το πιο τρυφερό άλμπουμ της λίστας αυτής, παραθέτω, μόνο, τα λόγια της Audre Lord. «Όταν βρέθηκα βίαια αντιμέτωπη με τη θνητότητά μου, με την επίγνωση του πόσο εύθραυστη και σύντομη μπορεί να είναι η ζωή, έπρεπε να δω καθαρά τι πραγματικά επιθυμούσα, τι ζητούσα από τον χρόνο που μου απομένει. Μέσα σε αυτό το αμείλικτο φως, οι προτεραιότητες και οι παραλείψεις μου αποκαλύφθηκαν με τρόπο ανελέητο. Κι εκείνο που μου στοίχιζε περισσότερο δεν ήταν όσα έκανα, αλλά όσα σιώπησα. Τι φοβόμουν; Να εκφράσω τις σκέψεις μου, να μιλήσω όπως πίστευα; [...] Έτσι άρχισα να ανακαλύπτω μέσα μου μια πηγή δύναμης. Μια δύναμη που δεν προέρχεται από την απουσία φόβου, αλλά από την ικανότητα να τον κοιτάζεις και να τον τοποθετείς στη σωστή του διάσταση. Κι αυτή η συνειδητοποίηση μου χάρισε μια ανθεκτικότητα που δεν ήξερα ότι διέθετα.»
Tropical Fuck Storm – Fairyland Codex (Fire Records)
Το τέταρτο άλμπουμ των Αυστραλών Tropical Fuck Storm, Fairyland Codex, αποτελεί σαφώς την πιο ηχητικά προσβάσιμη ως τώρα δουλειά τους, κι έτσι ακούγεται απνευστί. Ταυτόχρονα, είναι όμως και ο πιο σκοτεινός δίσκος τους, διατηρώντας βέβαια όλα τα απολαυστικά θορυβώδη στοιχεία για τα οποία τους έχουμε ξεχωρίσει. Στο σύνολό του, το Fairyland Codex είναι ένας κώδικας αφηγήσεων για την αποσαθρωμένη σύγχρονη κοινωνία, ένα παραμυθένιο εγχειρίδιο για το τέλος, γεμάτο αλληγορίες, κοινωνικό σχολιασμό, σάτιρα, τρόμο και ειρωνική τρυφερότητα. Κι η αλήθεια είναι πως, σ’αυτόν ακριβώς τον κόσμο που ο Nick Cave έχει επιλέξει τον λυρισμό της αποστασιοποίησης, οι Tropical Fuck Storm γράφουν ακόμη με ιδρώτα, πειραματισμό και ηλεκτρισμό.
Water From Your Eyes – It’s A Beautiful Place (Matador Records)
Στο review μου για το It’s Α Βeautiful Place έγραψα ότι λατρεύω τα άλμπουμ που τραβάνε τα όρια της ανεξάρτητης ροκ, που δεν είναι ανορθόδοξα απλώς και μόνο για να καταχωρηθούν στο κοινό συλλογικό ως «ψαγμένα». Και, πράγματι, με αυτή τους τη δουλειά οι Water from your eyes χτίζουν ένα ηχητικό περιβάλλον που αλλάζει συνεχώς μορφή και το οποίο μοιάζει να διαμορφώνεται μπροστά σου σαν μια ζωντανή διαδικασία σύνθεσης, δημιουργείται την αίσθηση ότι παρακολουθείς ένα έργο που δεν παριστάνει το αινιγματικό αλλά γεννιέται μέσα από την ίδια του την ειλικρίνεια, τις glitch λεπτομέρειες που διακόπτουν και ανανεώνουν τη ροή, τις κιθαριστικές ή συνθετικές υφές που μοιάζουν να δοκιμάζουν τα όριά τους, τις φωνητικές γραμμές που σε οδηγούν σε ένα πεδίο όπου οι έννοιες και τα συναισθήματα παραμένουν ανοιχτά στην ερμηνεία.
Wednesday – Bleeds (Dead Oceans)
Εκεί που αυτή η συσσώρευση εμπειριών αποκτά συνοχή, το Bleeds λειτουργεί ως ένα σώμα τραγουδιών που αναδεικνύει την ανάγκη της frontwoman Kalry Hartzman να επεξεργαστεί τα τελευταία χρόνια μέσα από ιστορίες που μοιάζουν να έχουν ωριμάσει αρκετά ώστε να αρθρώνονται χωρίς αμηχανία, επιτρέποντας στη μπάντα να κινηθεί με άνεση σε ένα φάσμα ηχοχρωμάτων που δεν αντιμετωπίζεται πλέον ως πείραμα αλλά ως φυσική εξέλιξη της ταυτότητάς της. Με αυτόν τον τρόπο προκύπτει ένα άλμπουμ που δεν αντιπαρατίθεται με τις προηγούμενες κυκλοφορίες, αλλά φέρνει στο προσκήνιο στοιχεία που είχαν μείνει περιφερειακά, καθώς οι συνθέσεις αναπτύσσονται με μεγαλύτερη αυτοσυγκράτηση και δείχνουν πως η μπάντα έχει αναγνωρίσει τις δυνάμεις της και αποφασίζει να τις οργανώσει με τρόπο που υπογραμμίζει την αφηγηματική συνέχεια.
Blood Orange – Essex Honey (Domino Records)
Στο Essex Honey ο Dev Hynes χαμηλώνει την ένταση και εστιάζει στη λεπτομέρεια. Soul, R&B και ambient pop λειτουργούν σαν θραύσματα μνήμης, σε ένα άλμπουμ που ξεχωρίζει για την αφηγηματική του ικανότητα. Είναι ένας εσωτερικός δίσκος, εύθραυστος και αργός, για την ταυτότητα, την μοναξιά, τον χρόνο και την οικειότητα, με field recordings, πνευστά, φυσαρμόνικα και έγχορδα, και φυσικά, ένα εκλεκτό ρόστερ καλεσμένων καλλιτεχνών. Μα κυρίως, είναι ένας δίσκος έχει μέσα του μια ομορφιά που δυσκολεύομαι να βάλω σε λέξεις – ίσως, τελικά, να μην χρειάζεται. Ίσως αυτό που κάνει το Essex Honey ξεχωριστό είναι η ικανότητα του να επιστρέφει τη μουσική στην ουσία της, τη μετάληψη, δηλαδή, του συναισθήματος.
Geese – Getting Killed (Partisan Records)
Νευρικό και θεατρικό, το Getting Killed βρίσκει τους Geese να ελέγχουν το art rock και post-punk χάος τους χωρίς να το εξημερώνουν. Τα τραγούδια του άλμπουμ μοιάζουν έτοιμα να εκτροχιαστούν αλλά πάντα επιστρέφουν στον πυρήνα ενός δίσκου κάπως άβολου, απαιτητικού, μα απολύτως ζωντανού, ενός δίσκου που κρατάει το νεύρο σε μουσικό επίπεδο με συνοχή και συνέπεια, δίνοντας μια φωνή σε όσους νιώθουν πως η πραγματικότητα έχει μεγαλύτερη ένταση από τις λέξεις που έχουμε για να την περιγράψουμε – κι ίσως, για το λόγο αυτό, να μοιάζει να έχει τόσο μεγάλη απήχηση και στο νεώτερο, πνιγμένο στην υπερπληροφόρηση κοινό.
Smerz – Big City Life (Escho)
Η πόλη, μικρές κινήσεις, μεγάλες σιωπές. Στο Big City Life των Νορβηγών Catharina Stoltenberg και Henriette Motzfeld συναντάμε ορχηστρικές παύσεις, ξεγυμνωμένα τραγουδιστικά κομμάτια, weird dance anthems, ατμοσφαιρικά ποπ σφινάκια. Η minimal παραγωγή και η έμφαση στη φωνή και τον ρυθμό δημιουργούν έναν χώρο όπου η πολιτική της αστικής καθημερινότητας γίνεται η ίδια το θέμα. Συνολικά, έχουμε ένα dance / ποπ άλμπουμ γεμάτο μεταμοντέρνες ιστορίες, εκφερόμενες λιγάκι “χωρίς συναίσθημα”, λιγάκι ειρωνικά, λιγάκι ξενερωμένα. Κι αν με ρωτάς, χρειάζομαι περισσότερη κουλ μουσική για τα μπαρ αυτού του κόσμου.
Sudan Archives – The BPM (Stones Throw Records)
House, techno, trap, Jersey club, EDM, R&B, και ηλεκτρονικά στοιχεία σε μια ενιαία, πυκνή και πολύ ενεργητική παραγωγή. Στο The BPM η βιολονίστα Brittney Parks φέρνει το βιολί από τα παραδοσιακά πεδία του στο επίκεντρο της dance κουλτούρας, με τρόπο ταχύ, παλώμενο αλλά και βαθιά συναισθηματικό λόγω της θεματολογίας του. Η Sudan Archives χρησιμοποιεί τον χορό και την ενέργεια ως μέσο κάθαρσης, τις δομές των τραγουδιών ως πεδίο πειραματισμού, και τελικά παραδίδει ένα άλμπουμ με πάθος, καινοτομία και ένταση.
aya – hexed! (Hyperdub)
Να το πούμε δυνατά (ξανά) για να το ακούσουν μέχρι πίσω. Η ποπ στις μέρες μας ανθίζει όχι στις αρένες και στα εκατομμύρια plays, αλλά στον πειραματισμό και την αποδόμηση. Το hexed! διαλύει δομές, ροές, και προσδοκίες, αντιστέκεται στη χρηστικότητα και ζητά να ακούσεις ενεργά. Κατά κάποιο τρόπο, είναι ένας πολιτικός δίσκος, ακριβώς επειδή αρνείται να γίνει προϊόν ευκολίας. Βέβαια, για να το πετύχει αυτό, η Aya Sinclair είναι σαφές πως δουλεύει με ακρίβεια. Κι έτσι, η ευφυΐα του άλμπουμ έγκειται στο ότι δεν κυνηγά το σοκ, αλλά βρίσκει μια νέα λογική μέσα στην ασυμμετρία και την εξερευνά -με μεγάλο ενδιαφέρον- μέχρι τέλους.
