Επιστροφή των Lost Bodies στη δισκογραφία σημαίνει πονοκεφάλους και ξενύχτι για όσους αναλάβουν να γράψουν κριτική για το νέο τους album, εκτός και αν ακολουθήσουν την πεπατημένη και αρχίσουν τα αναρχοϋπαρξιστικά - για το περιθωριακό group που ανατρέπει τις φόρμες, μπλα-μπλα-μπλα, που αντιμετωπίζει τον παραλογισμό της καθημερινότητας με παραλογισμό, μπλα-μπλα-μπλα - γράφοντας κείμενα που θα χρησιμοποιήσουν δύο-τρεις φορές τη λέξη σουρεαλισμός, ίσως δε και τη λέξη ντανταϊσμός και θα βρίθουν από αναφορές στους στίχους του group. Καταφέρνοντας τελικά τι; Μια μεγαλόσχημη τρύπα στο νερό, η οποία ίσως ιντριγκάρει κάποιους να ασχοληθούν με το συγκρότημα και να αναζητήσουν το νέο cd τους, μα σίγουρα θα έχει αποτύχει να περιγράψει ή να αγγίξει το βαθύτερο πλέγμα των όσων διαδραματίζονται στο Brutal.Για όσους ήδη ξέρουν, το Brutal κινείται στο ίδιο μήκος κύματος που κάποιοι - από νωρίς μυημένοι - άκουσαν σε αυτοσχέδιες κασέτες και κάποιοι άλλοι έμαθαν μέσω albums σαν το Ζωή ή το Υποτροπή, παρουσιάζοντας όμως, θα έλεγα, μια κάποια εξέλιξη την οποία καταχρηστικά θα ονομάσω ωριμότητα. Ακόμα και το εξώφυλλο συνηγορεί για αυτό, το οποίο σου αφήνει εκείνη την ίδια αλαφροΐσκιωτη και τόσο ανατριχιαστική αίσθηση που απέπνεε το εξώφυλλο του ντεμπούτο των Black Sabbath. Για όσους τώρα δεν ξέρουν, παρακαλώ να με συγχωρέσουν προκαταβολικά, γιατί στην προσπάθειά μου να τους δώσω να καταλάβουν τι συμβαίνει στο album αδυνατώ να μη χρησιμοποιήσω την τόσο φθαρμένη και παρεξηγημένη λέξη «σουρεαλισμός», μπαίνοντας αυτόματα στο club των αποτυχημένων στο οποίο αναφέρθηκα πιο πάνω. Οι Lost Bodies δεν απευθύνονται στη λογική σου - εκπέμπουν ένα μήνυμα ηχηρό, μα σε συχνότητες άκρως συναισθηματικές, ο συντονισμός στις οποίες απαιτεί ρομαντισμό, αθωότητα, ροπή στην ουτοπία και τελικά και λογική, μια λογική όμως που τηρεί αποστάσεις από την κυρίαρχη «λογική» και μπορεί να αρθρωθεί αμφισβητώντας και εξερευνώντας. Οι μουσικές φόρμες από την άλλη και η έννοια του τραγουδιού είναι για αυτούς ό,τι τα περιγράμματα για τους Γερμανούς Εξπρεσιονιστές, ό,τι το νόημα για τον Ταρκόφσκι, ή η μουσική σύνθεση για το Δημοσιοϋπαλληλικό Ρετιρέ (τον πιο κοντινό τους μουσικό συγγενή στην Ελλάδα): πράγματα ρευστά. Οι - εξαιρετικές - μελωδίες που απλώνουν στο φόντο μπορούν έτσι κάλλιστα να αντλούνται από όπου τους κατέβει, pop, rock, world, electronica, τα καταφέρνουν περίφημα σε ό,τι και αν διαλέξουν. Πάνω σε αυτές τοποθετούνται πρόζες, άλλες δικές τους, άλλες επωνύμων σαν τον Καβάφη ή τον Μπόρχες, οι οποίες ερμηνεύονται εκφραστικότατα, πότε με παράπονο, πότε με χαριτωμενιά, πότε με σαρκασμό, πότε με μια αίσθηση πίκρας, ακόμα και κούρασης. Δεν τα βρήκα όλα της αρεσκείας μου, για να είμαι ειλικρινής. Μου φάνηκε εύκολο το χιούμορ του “Υπερβολικά”, χοντροκομμένο το “Τσιμπούκια”, αποτυχημένη η εκτέλεση στο “Τριανταέξι” του Μπόρχες. Και δεν μπόρεσα να μη σκεφτώ κάπου ότι και οι Lost Bodies - όπως και πολλοί άλλοι καλλιτέχνες που γοητεύονται από την αέναη προς τα μπροστά πορεία της μουσικής δημιουργίας - προτιμούν να χάνονται στις αναζητήσεις τους, παρά το δύσκολο για τέτοιες ιδιοσυγκρασίες μονοπάτι της αμεσότητας και της απόπειρας επικοινωνίας με ένα ευρύτερο κοινό, που ίσως να είναι σε θέση να ενστερνιστεί τις ανησυχίες τους αν του δοθεί ένα πιο συγκεκριμένο πάτημα, ένα κάτι για να στηριχτεί. Μετά από τόσα χρόνια στο κουρμπέτι δεν τους ιντριγκάρει διάβολε μια τέτοια προοπτική; Την ίδια στιγμή όμως βρήκα να με μαγνητίζουν πολλά από όσα συμβαίνουν εδώ μέσα: σαστίζεις είναι η αλήθεια με τις εικόνες του “Ο Φθόνος Των Εχθρών Του” και με τον “Δικαστή Somers”, εντυπωσιάζεσαι με τη μελοποίηση στο “Ομνύει” του Καβάφη, πελαγώνεις με την “Περιδίνηση”, απολαμβάνεις τον ερωτισμό του “Μπλε Βελούδο”, ταξιδεύεις νοερά με το “Οι Έμποροι Των Εθνών” και για λίγο πιστεύεις ότι κάποιος κρυφοκοιτάει στις εσχατιές του μυαλού σου ακούγοντας το “Μη Μου Μιλάτε”. Ο εγκέφαλός μου εγκατέλειψε τη μάχη νωρίς, ο εσωτερικός μου κόσμος όμως αναστατώθηκε και άρχισε να θέτει ανησυχητικά ερωτήματα: είμαι ευχαριστημένος από τη ζωή μου; παλεύω ακόμα για τα όνειρά μου ή κουράστηκα; πιστεύω ότι ο κόσμος γύρω μου πάει καλά; μας κάνουν άραγε οι τέχνες καλύτερους ανθρώπους; Έχει κανένα νόημα να αποπειραθώ να βαθμολογήσω το Brutal στην κλίμακα των αστεριών του Avopolis;
