H Chelsea Wolfe απαρνείται το αλκοόλ, αναγεννάται και η καλλιτεχνική της έκφραση, ακολουθώντας νέα μονοπάτια, απομακρύνεται από το σκοτάδι και κατευθύνεται προς το φως.

Το «βρώμικο τρίο» των Warren Ellis, Jim White και Mick Turner, δώδεκα ολόκληρα χρόνια μετά την τελευταία του κυκλοφορία. παραδίδει ένα ambient κομψοτέχνημα γεμάτο αντιθέσεις.

Με τις εμπορικές βλέψεις να βρίσκουν υποδόρια το δρόμο τους προς τη μουσική, το γκρουπ εξερευνά με δημιουργικό και σουρεαλιστικό τρόπο τις alt rock, shoegaze και brit pop αναφορές του.  

Εκατό χρόνια μετά τη γέννηση του Αμερικανού συγγραφέα και ακτιβιστή James Baldwin, η Meshell Ndegeocello βάζει τη μουσική της να συνομιλήσει με τα γραπτά του.

O Αμερικανός ράπερ billy woods συμπράττει με την Δανή σαξοφωνίστρια Mette Rasmussen -και μισή ντουζίνα ακόμη μουσικούς- και μαζί χτίζουν ένα νέο μουσικό πρότζεκτ που, όπως μαρτυρά και το όνομά του, «βαράει άσχημα».

Ελεύθερη πολυεθνικής δισκογραφικής και με τον Leon Michels στο τιμόνι της παραγωγής, η 25χρονη Αμερικανίδα singer-songwriter ευδοκιμεί δημιουργικά και κατακτά το US albums chart.

Το κύκνειο (;) άσμα των Judas Priest αφήνει παρακαταθήκη μερικά πολύ δυνατά riffs που φέρουν 100% την υπογραφή της μπάντας.

Ένα άλμπουμ «ταμάμ», όπως λέμε, για το εγχώριο εναλλακτικό ραδιόφωνο.

Η πενταμελής νεοϋορκέζικη μπάντα φέρει ένα στοιχείο επείγοντος που έχει λείψει από τον χώρο του indie rock, αλλά εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να αγγίξει μυθικό status.

Οι Kronos Quartet ενώνουν δυνάμεις με εκλεκτούς εξέχοντες μουσικούς σε αυτήν την φιλανθρωπική κυκλοφορία, που επαναπροσεγγίζει κομμάτια από το σύμπαν του Sun Ra.

It's a BRAT summer and we're just living in it. Ό,τι πιο «σήμερα» συμβαίνει στην pop αυτή τη στιγμή.

10^ο ασήμαντο album από την ικανή Αυστραλή τραγουδοποιό-τραγουδίστρια μιας ακατάσχετης, βιομηχανικής pop φάμπρικας.

Στον τέταρτο ολοκληρωμένο δίσκο της, η Πακιστανή μουσικός ενδίδει στην κατάνυξη της ανατολίτικης μελαγχολίας και κατορθώνει να αποφύγει την πειραματική ασάφεια και να παραδώσει ουσιαστικό καλλιτεχνικό έργο.

Στο τρίτο album της, η disco pop ντίβα διακηρύσσει Ριζοσπαστικό Οπτιμισμό αλλά δεν γίνεται αντιληπτή.

Ανελέητη, φρικαλέα muzak απλωμένη σε διπλό album, 11ο στον αριθμό μιας επίσης ανελέητης καριέρας-φαινομένου που έχει τόση σχέση με την pop όσο και ο Jack Antonoff με την πυρηνική φυσική.

Τι απαιτήσεις να έχει κανείς από το 75ο άλμπουμ ενός 91χρονου βετεράνου; 

Δύο διεθνείς μουσικοί ιστότοποι (το Consequence of Sound και το Stereogum) διατείνονται πως αυτός είναι ο δίσκος της χρονιάς μέχρι στιγμής. Αυτή είναι η οπτική του Avopolis για την americana προσέγγιση της Waxahatchee.

Ρομαντισμός της εργατικής τάξης. Γράφει ο Θανάσης Μήνας.

15o album για το ντουέτο-θεσμό της χορευτικής synthpop, με ακίνδυνα υψηλό γούστο και απαράμιλλα εγγυημένη την απήχησή του στην πίστα – αυτό είναι ένα lead που θα μπορούσε να μπει αυτούσιο πριν από οποιαδήποτε κριτική σε album τους τα τελευταία 25 χρόνια.

Η επιστροφή των Green Day λοξοκοιτά στο ένδοξο παρελθόν, μα σε καμία περίπτωση δεν θα ταρακουνήσει τα νερά.