Σε ένα dj set πολλά μπορεί να πάνε στραβά, ακόμη και στην περίπτωση που ο δισκοθέτης, cd-ο παίκτης ή virtual dj επιλέγει τους πλέον ενδεδειγμένους «σκοπούς» για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες του κοινού και του χώρου. Το πιο σύνηθες είναι όταν το περίφημο vibe των παρευρισκομένων έχει ξεμείνει στο σπίτι κι οι προβληματισμοί της καθημερινότητας σφηνώνουν ωτοασπίδες στα αυτιά τους. Σε αυτές τις περιπτώσεις, το πόστο του επιμελητή των ήχων βαράει στο γάμο του καρογκιόζη, καταλήγοντας να μετρά τα 90 με 100 bpm ενός ανώφελου χαλιού. Άσε που μπορεί να έχει και φορτωμένο στο σβέρκο του κανέναν enterpreneur/υπεύθυνο, από εκείνους που βάζουν χέρι στο master κι έρχονται με τα requests στην οθόνη του κινητού, ως υποθετικά ενδεδειγμένες λύσεις ξεκλειδώματος του κεφιού.
Για κάτι τέτοιες συγκυρίες, σας λέω πως τα ξεκούδουνα uptempo hits δεν είναι η λύση, ή τουλάχιστον δεν είναι η μόνη, μιας και λειτουργεί ομαλότερα η στροφή προς τα slow burners. Εκείνα τα mid grooves με τις πιασάρικες μελωδικές φράσεις, εκτεινόμενα από όσα μας έχουν παραδώσει οι Ned Doheny, Steely Dan και Fleetwood Mac, μέχρις σε αυτά των Boz Scaggs, Christopher Cross και Paul Simon. Τον τελευταίο σκέφτηκα, και συγκεκριμένα το "50 Ways To Leave Your Lover", ακούγοντας τo ντραμιστικό break στην έναρξη του "Leaning Against the Wall" των βρετανών Wolf Alice, από το τέταρτο lp τους για λογαριασμό της Columbia / RCA.
Στην πρώτη τους κυκλοφορία για major label, οι Ellie Rowsell, Joel Amey, Joff Oddie και Theo Ellis, δεν άντλησαν μονάχα από το AOR/Yacht rock songbook. Άλλωστε, όσοι από εσάς μελετάτε το αναγεννημένο αυτό είδος μέσα από την κοπτοραπτική των διάφορων συλλογών που εντοπίζουν τις obscure εκφάνεις αυτού ανά τον κόσμο, θα έχετε πάρει μυρωδιά την Too Slow To Disco σειρά που ανθολογεί τις αργόσυρτες και νωχελικές φιγούρες στο dancefloor. Μόνο που εδώ, η στα σημεία disco των Wolf Alice κοιτάει και προς το στραφτάλισμα των ABBA, σαχλαμαρίζει με το glam rock, παραδίδει avant pop anthems ("Bloom Baby Bloom"), αναλώνεται σε επιδερμικές θεατρικές ευκολίες (Beatl-ικές ή Olivia Newton John-ικες), αλλά τη σκαπουλάρει ως κολλητικό indie-sh pop ευρείας κατανάλωσης. Ο Greg Kurstin (θυμάστε τους The Bird and the Bee;) είναι στην, έξυπνη αλλά και επαγγελματικά cheesy, παραγωγή με την εμπειρία (Kylie Minogue, Adele, Britney Spears, Lily Allen, Pink) για το “mainstream” συμβιβασμό της μπάντας, όπου τη βρίσκει τελικά εκ νέου στις υποψηφιότητες του Mercury Prize.
Ομολογώ πως γύρισα στις προηγούμενες δουλειές του group, για να διαπιστώσω το όποιο departure από τις παρελθοντικές διαπλοκές τους με τα λογής genres, όταν δεν έβλαπαν το φως το αληθινό στους τρόπους που ο Elton John άπλωνε τα δάχτυλά του στα πλήκτρα. Έπεσα στο “Play the Greatest Hits” από το προ τετραετίας Blue Weekend, και ακούγοντας την τραχιά indie βάση του, αντιλήφθηκα πως οι fans τους θα τσινίσουν με το απλοϊκό και διασκεδαστικό που μας παραδίδουν οι Wolf Alice του 2025. Ακόμη κι εγώ που είμαι πρόσκαιρος επισκέπτης τους, είναι αλήθεια πως φτάνοντας στο καταληκτικό “The Sofa”, ξενερώνω που το μεταφράζω ως άτολμη και λιγότερο νευρώδη εκδοχή του "Messy" της Lola Young. Το όποιο, για να επιστρέψω και στα του προλόγου, μια χαρά κομμάτι είναι, αλλά όχι DJ-ιλιδικο αποκούμπι δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν. Κλείνει η παρένθεση.
Το The Clearing είναι το αναποφάσιστο, χαριτωμένο και φιλόδοξο ξάνοιγμα των Wolf Alice, με βασικό πυρήνα (και στήριγμα) την ερμηνεία της Rowsell, ώστε να μπουν στη λίστα των «μεγάλων». Έχουν τη διαδρομή, επομένως και την εμπερία ως χρήσιμο βάθος, για να δικαιωθεί αυτής τους η μεταστροφή; Όταν θα πάψουν να γυαλίζονται υπερβολικά με ασφαλή παραγωγικά φρου φρου, μπορεί και να δουν προς την pop διαχρονικότητα του καλού mainstream rock. Για την ώρα, φαίνεται πως δε μου πέφτει κανένας λόγος να επιμένω περαιτέρω στα ντεσού, οπότε ας ρίξω και μιας προς τα πάνω στρογγυλοποίηση, σαν ένα προς ώρας ενθαρρυντικό πατ-πατ, για να δούμε που θα την πάνε τη δουλειά. Όχι τίποτε άλλο, αρέσει και στα κορίτσια του σπιτιού, και τις βλέπω να μου την πέφτουν όπως στη χορογραφία του "Just Two Girls", αν δεν το πράξω…
