Τελικά οι καλλιτέχνες κρατάνε την μουσική νέα και φρέσκια ή η ίδια η μουσική εκείνους? Στην περίπτωση των Death Cab for Cutie θα πω πως συμβαίνει το δεύτερο. Όχι γιατί η αγνή indie pop ζει και βασιλεύει εδώ αλλά γιατί ο τρόπος που της συμπεριφέρεται η μπάντα την κάνει να λάμπει ασταμάτητα. Αν προσπαθήσετε δε να ακούσετε στα ακουστικά σας το Asphalt Meadows θα διαπιστώσετε και μόνοι σας πόσο καλοφτιαγμένη μουσική θα βρείτε. Υπάρχουν σημεία που είναι extra shiny και κάποια άλλα που βασιλεύει το γλυκό σκοτάδι. Να μην παρεξηγηθώ, δεν μιλάω για καθαρή σκοτεινή μουσική αλλά για pop που κρύβει ερωτηματικά και έξυπνες παγίδες.
Κόντρα στην κοφτερή παραγωγή (βλέπε "I don't know how i survive", "Roman Candles" και φυσικά το ομώνυμο διαμάντι) θα βρεις spoken word, αμερικάνικο, στακάτο, δωρικό, απλό, χωρίς εξυπνάδες και λοιπές φανφάρες (βλέπε "Floxglove through the clearcut"). Οι κιθάρες στον δωδέκατο, αυτό δίσκο των Death Cab for Cutie είναι μάλαμα, όπως αυτές που ξέρουν μόνο τα Αμερικανάκια να παίζουν και που έχουν grunge κρυμμένο καλά μαζί με την φλώρικη ποπ τους. Δεν θα λείψουν και οι εκπλήξεις για τον ακροατή (βλέπε "Fragments of the decade") με την μπάντα να μπαίνει πιο βαθιά στο υποσυνείδητο ψάχνοντας τον ίδιο τον εαυτό της. Το μόνο βέβαια πως αυτή η επιστροφή μόνο καλή είναι μέσα στο χάος της νέας μουσικής πραγματικότητας.
