Pan Daijing - Tissues

Για τον μέσο εναλλακτικό ακροατή ο κατάλογος της PAN δεν ήταν ποτέ στρωμένος με ροδοπέταλα. Μάλιστα, η εξέλιξη μέσα στο χρόνο καλλιτεχνών όπως η Κινέζα Pan Daijing, που πάντα απαιτούσε την πλήρη προσοχή των ακροατών της, αποδεικνύει ότι όσα περισσότερα ρίσκα παίρνει κανείς στη πειραματική σκηνή, τόσο πιο πολύ μεγαλώνει η σφαίρα επίδρασης του σε αυτή.

Έχοντας χτίσει την φήμη της πάνω σε ακραίες performance, δοκιμάζοντας εκ νέου τα όρια του κοινού αλλά και τα δικά της πάνω στο θόρυβο, τον αυτοσχεδιασμό και τoν χορό -ή τη διάδραση αν προτιμάτε-, μέχρι το 2018 είχε κερδίσει αρκετό σεβασμό από τους φίλους της πειραματικής τέχνης. Οι κυκλοφορίες της για τη PAN του Bill Kouligas που της προσέφερε την βασική πλατφόρμα ώστε να ξεδιπλώσει το όραμα της και η τριβή της σε σχετικούς με τη μουσική τομείς όπως οι εκθέσεις σε gallery και μουσεία, η μόδα και ο κινηματογράφος, αναλαμβάνοντας συχνά την επιμέλεια σχετικών παραγωγών ,μέχρι το 2018, της είχαν δίκαια εξασφαλίσει μία από τις κεντρικές θέσεις ομιλητών στο τέλος της περίφημης Red Bull μουσικής ακαδημίας.

Σε μουσικό επίπεδο, εστίασε από νωρίς στη χρήση οπερατικών φωνητικών, κάτω από συνήθως σκοτεινές κινηματογραφικές ατμόσφαιρες και στρώματα θορύβου ενώ ως είθισται το εικαστικό - οπτικό κομμάτι σε ανάλογο -πολλές φορές δυστοπικό- ύφος είναι αναπόσπαστο κομμάτι του καλλιτεχνικού της έργου. Λίγο πριν το τέλος του Ιανουαρίου και μερικούς μόλις μήνες μετά το άλμπουμ Jade, η PAN κυκλοφορεί τη μουσική που ενέπνευσε την έκθεση-παράσταση Tissues στην Tate Modern, το φθινόπωρο του 2019. Περισσότερο από κάθε άλλη φορά τα οπερατικά φωνητικά συνοδευόμενα από τον τραγικό και επιβλητικό ύφος που τους αρμόζει, βρίσκονται στο επίκεντρο της ενορχήστρωσης και η μυσταγωγία συμπληρώνεται από τα χαρακτηριστικά για το ύφος του label, ηλεκτρονικά ηχοτοπία.

Χωρισμένο σε 4 μέρη στην bandcamp εκδοχή του (καθώς στο Spotify ακούγεται ως μια σύνθεση διάρκειας 54 λεπτών, έτσι δηλαδή όπως αρχικά το συνετέθη και παρουσιάστηκε με τη βοήθεια δώδεκα χορευτών και τραγουδιστών όπερας), ξεκινάει με το “A Raving Still”, ένα θέμα που κάλλιστα θα μπορούσε να αποτελεί εισαγωγή σε αρχαία τραγωδία και τη θεατρική μεταφορά της με όλη την ανάλογη μυσταγωγία. Η όπερα τραγουδισμένη επιτηδευμένα φωνητικά στη δική της κωδικοποιημένη γλώσσα, σύντομα ξεδιπλώνει την αντίθεση πάνω στην οποία είναι βασισμένη, όπως βέβαια και η καθημερινότητα που βιώνουμε.

Από το δεύτερο μέρος, με τίτλο “A Found Lament”, γίνεται κατανοητό πως εκτυλίσσονται καταστάσεις που είναι εκ περιτροπής λεπτές και αυστηρές, ικανές να φτάσουν την ανθρώπινη ύπαρξη στα άκρα. Παράλληλα, σε μουσικό επίπεδο, η Daijing αγγίζει και αυτή τα άκρα της δημιουργίας της τουλάχιστον όσον αφορά την δημιουργική σχέση της με την ολοκληρωμένη μορφή της όπερας -του είδους που ξεκίνησε να το χρησιμοποιεί ως ένα πρίσμα μέσα από το οποίο θα αμφισβητεί τα όρια της ίδιας της μουσικής και τώρα φαίνεται ικανή να ολοκληρώσει σε μία ενιαία και μεγάλης διάρκειας αφήγηση. Υπενθυμίζω ότι η Daijing δεν έχει σπουδάσει την όπερα, απλά την προτείνει και την διοχετεύει σαν ένα είδος μουσικής που θεωρεί ότι είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό που απλώς ακούγεται.

Για αυτό ακριβώς, στο βασικό σώμα της ιστορίας που αντλεί έμπνευση από Murong Yan, έναν χαρακτήρα πολεμικών τεχνών που οι δυο πλευρές του, (θηλυκή και αρσενική) παλεύουν για να εξουδετερώσουν η μία την άλλη, τοποθετείται και ο τραχύς ηλεκτρονικός ήχος, κυρίως θορυβώδης και βιομηχανικός, του τρίτου μέρους “A Tender Accent”. Λίγο αργότερα, στο κρεσέντο “A Deafening Hum”, η σύγκρουση τρυφερών φωνητικών κοιλωμάτων και ταραγμένων ηλεκτρονικών πειραματικών κορυφών (ο ήχος της PAN δηλαδή) θα δοκιμάσουν να φτάσουν στην κάθαρση, αφού μέσα από τις μάχες θα έχουν επαναπροσδιοριστεί το τόσο επίκαιρο πλην οδυνηρό τοπίο της σύγχρονης καθημερινότητας του ατόμου που δυσκολεύεται να ακολουθήσει μόνο μία διαδρομή, να υποδυθεί ή να υιοθετήσει μόνο έναν χαρακτήρα ακόμα και να ταυτιστεί με ένα μόλις φύλο της ανθρώπινης φύσης.