Αν έπεσες μικρός μέσα στο καζάνι του rock 'n roll που έβραζε - όπως ο Οβελίξ στη μαρμίτα με τον μαγικό ζωμό- κι από τότε έχουν περάσει τόσα πολλά χρόνια, το μόνο που δουλεύει ακόμη σωστά, αν δεν τα 'χεις παρατήσει, είναι το αρχέγονο ένστικτο. Η ανάγκη και η πείνα για τα βασικά.
 
Πεινάς; Ξεριζώνεις από το πετσί σου κιθάρες που κάνουν θόρυβο, φυσαρμόνικα που μελαγχολεί, ήχο από πιάνο που ταιριάζει τόσο με το groove, κραυγές απόγνωσης και μελαγχολίας, αναμνήσεις από τα νεανικά σου χρόνια, συντροφικότητα με άλλους πεινασμένους που έχουν πιεί από το ίδιο καζάνι και παίζεις από ανάγκη ζωής, με αυτή την αίσθηση του επείγοντος από ανθρώπους που είναι πια από 70 μέχρι 80 χρονών και δεν έχουν πολύ χρόνο και κυρίως διάθεση, για φτιασίδια, για φιοριτούρες, για δουλεμένες μελωδίες και δομημένα τραγούδια. Ανεβαίνουν σε μια καλύβα στα βουνά που την λένε "Studio in the Clouds" και κάνουν μια τελετή μαγείας, εξορκισμού, μια ιεροτελεστία, μια rock 'n roll λειτουργία. Μόνο να φάνε θέλουν, να βάλουν στο στόμα τους αυτό το αντίδωρο που τους μεγάλωσε για να καταλαγιάσει η πείνα, να παίξουν φασαριόζικα, να αφεθούν στο μελόδραμα μέχρι να τους πιάσουν τα κλάματα, να πάρουν αέρα, να γευτούν το αίμα που μπορεί ακόμη να τους δίνει η παλιά τους τέχνη από τις φλέβες του rock 'n roll, της country, των blues, του garage.  Όλα εδώ είναι βασικά και πρωτόγονα, χώμα και νερό και τα κουρέλια που τραγουδάνε ακόμα γιατί δεν ξέρουν τι άλλο να κάνουν, γιατί δεν μπορούν να σταματήσουν και δεν θέλουν κι όλας επειδή έχουν κάτι να πουν. 
 
Τι μπορεί να έχει να πει όμως ένας μουσικός, όπως ο Neil Young, λίγο πριν τον θάνατο και με 41 άλμπουμ στην καμπούρα του -από τα οποία τα 14 με τους Crazy Horse; Αν θέλεις δημιουργική καλλιτεχνία από τον Neil Young προφανώς μπορείς να πας σε προηγούμενους δίσκους του και να την βρεις. Εδώ το μόνο που έχουν να σου προσφέρουν αυτοί οι τύποι -που όλοι μαζί είναι 300 ετών- είναι τα βασικά και η επιβεβαίωση πως οι "2-3 νότες" πάντα θα μπορούν να λειτουργούν στη ροκ μουσική. Υπ' αυτήν την έννοια είναι ένας πολύ καλός και αποτελεσματικός δίσκος με DIY αισθητική, με garage και punk attitude, βασισμένος στα εντελώς απαραίτητα υλικά της rock 'n roll μυθολογίας, περασμένα, όμως,  μέσα από τη ζωή, το ειδικό βάρος, το έπος, την κούραση, την απελπισία, την πείνα αυτής της παλιοπαρέας που την έχει φάει με το κουτάλι την ροκ παραμύθα, που τα έχει δει όλα, τα έχει δοκιμάσει όλα και ήταν παρούσα όταν αυτή άρχισε να χτίζεται. 
 
Όλα αυτά (επειδή το μάτι είναι αχόρταγο που έλεγε και ο Jim Morrison) μπορείς και να τα δεις στο φιλμ για το Barn που γύρισε η Daryl Hannah ή για συντομία -αν είσαι βιαστικός- δες την περίληψη του στο 9λεπτο βίντεο κλιπ από το συγκλονιστικό "Welcome Back". Δες το σε παρακαλώ προσεκτικά και με ανοιχτή ψυχή -όχι μόνο τον Neil Young αλλά και τους υπόλοιπους, τον Neils Lofgren στην κιθάρα, τον Billy Talbot στο μπάσο, τον Ralph Molina στα τύμπανα. Δες το βλέμμα τους, τις κινήσεις, την αφοσίωση, τα χέρια τους πάνω στα όργανα, την ανάγκη και την πείνα τους και θα καταλάβεις. Αν δεν καταλάβεις, λάθος δίσκος διάλεξες ν' ακούσεις και ζητάω συγγνώμη αν σε παρέσυρα.
 
 

 

Ακολούθησε το Avopolis Network στο Google News

 

Διαβάστε Ακόμα

Featured