Και με το φως του λύκου επανέρχονται οι I Like Trains, μετά από δισκογραφικό διάλειμμα οχτώ ετών, με τις ελπίδες των fans τους για νέο υλικό να είχαν αρχίσει σιγά σιγά να φθίνουν. Καβάλα στο σκοτεινό momentum των καιρών, δεν μπορούν και δεν θέλουν να μείνουν ανεπηρέαστοι από την περιρρέουσα κοινωνικοπολιτική συγκυρία και ατμόσφαιρα και έτσι το Kompromat εντάσσεται λίγο πολύ -ίσως και άθελα της μπάντας- στην τελευταία πολλά υποσχόμενη δισκογραφική σοδειά με ηχηρό κοινωνικό πολιτικό μήνυμα. Με κεντρικό αφηγηματικό άξονα την τρέχουσα παγκόσμια πολιτική σκακιέρα και τις ισορροπίες που διαμορφώνει, το Kompromat αναπτύσσεται σε εννιά συνθέσεις που υπογραμμίζουν χωρίς πολλά πολλά την punk αισθητική στροφή που έχουν πάρει οι I Like Trains, εξελίσσοντας σύμφωνα με το θέμα τους, τις post rock δόξες του παρελθόντος τους. Από τα δραματικά synths του εναρκτήριου “A Steady Hand” μέχρι την spoken word νηνεμία του “Eyes to the Left”, στο οποίο είναι σαν να εκβάλλει όλος ο δίσκος, το Kompromat είναι ένας λεπτός σαρκασμός διαρκείας που ισορροπεί μεταξύ όλων των dark ιδιωμάτων, εξυπηρετώντας άριστα την στιχουργική αποστολή του δίσκου στο να αναδείξει ένα μέρος της άτακτης αλήθειας του τώρα. Όπως πολύ εύστοχα τραγουδάει ο David Martin στο αριστοτεχνικό βασικό single “The Truth”: “The truth is not what we signed up for. The truth is no longer concerned with the facts. The truth is a constant stream of non sequiturs. The truth is an unmade bed”.
Άκου και αυτό: John Carpenter – Prince of Darkness (1987), The Fall – The Infotainment Scan (1993), Special Interest – The Passion of (2020)
