Οι Jesus And Mary Chain θα είναι πάντα πιο cool απ' το αγαπημένο σου συγκρότημα. Μπορεί τα αδέρφια από τη Γλασκώβη να μην έγιναν ποτέ Velvet Underground, Stooges ή έστω Sonic Youth, όμως ακούγοντας ακόμη και τα πιο μέτρια τραγούδια τους, ανεβαίνουμε μερικά επίπεδα στη σκάλα του coolness. Το αξίωμα αυτό όχι μόνο δεν ακυρώνεται με την επιστροφή τους, αλλά ενισχύεται. Χάρη σε ένα comeback album εξίσου ευπρόσδεκτο με εκείνο των My Bloody Valentine.
Είναι σχεδόν ενοχλητικό ότι τα αδέρφια Reid ακούγονται σαν να μη μεγάλωσαν ούτε μέρα και μπορούν ακόμη να ποτίζουν με απόηχους της Motown την κληρονομιά του «wall of sound» του Phil Spector, πάνω σε έναν τάπητα από υπερτονισμένες κιθάρες. Είχαν 19 χρόνια να κάνουν κάτι δισκογραφικά οι Jesus Αnd Mary Chain (από το Munki του 1998), όμως ήδη από τις πρώτες νότες του εναρκτήριου "Amputation", μας στέλνουν ξανά πίσω στις χρονικές συντεταγμένες. Τότε που λέγαμε απλώς «alternative» και καταλαβαίναμε μεταξύ μας τι ακριβώς εννοούμε.
Το Damage Αnd Joy διαθέτει απλή δομή, δίχως αχρείαστη καταχνιά στην ατμόσφαιρα και μπορεί να ακουστεί τόσο σε ημιφωτισμένα καταγώγια τίγκα στην κάπνα, όσο και σε γκλαμουράτα πάρτι με καλοντυμένα κορίτσια. Αποτελείται από μια παχιά δέσμη 14 εμπνεύσεων, που προκαλούν πειθαρχημένη διέγερση: τραγούδια χωρίς καθόλου «λίπος», τα οποία μπορούν και να χορευτούν, αλλά με τη δική σου απαραίτητη συναίνεση.
Τα τραγούδια του δίσκου είναι ικανά να θρέψουν άγρια ξενύχτια, με τις γόπες και τα άδεια μπουκάλια να μαρτυρούν το hangover, αλλά και να συντροφεύσουν μελαγχολικούς daydreamers. Ακούστε τις περιπετειώδεις κιθάρες στο τελευταίο λεπτό του “War On Peace”, την πηχτή μελωδικότητα του “Presidici”, την περήφανη ευδαιμονία του “Get On Home” –όπου ο Jim Reid μας λέει ότι πέρασε τη νύχτα με το κορίτσι του και λίγο LSD (και το λέει σαν να είναι το καλύτερο πράγμα που του έτυχε ποτέ). Ακόμα και τη στιχουργική μυθοπλασία του “Song For A Secret”, όπου αποκαλύπτεται ότι ο αφηγητής σκότωσε τον Kurt Cobain μετά από εντολή της Courtney Love.
Ακούγοντας πάλι άλλα κομμάτια, όπως το ευοίωνο "All Things Pass" ή το αγαπησιάρικο "The Two Of Us", παρασύρεσαι σε μια άχρονη πραγματικότητα χωρίς ανταγωνιστικές οικονομίες, καθημερινή πάλη με τον φιλελέ κυνισμό και τη λογικάρια ανοησία. Ο Jim και ο William Reid, σε κάνουν να πιστεύεις ξανά στους αυτόφωτους και στους αληθινά δημιουργικούς –όχι δηλαδή σε εκείνους που θεωρούν την επιχειρηματικότητα ως μέτρο αξίας. Με λίγα λόγια, σε κάνουν να νιώθεις ασφάλεια. Δίχως την αλαζονεία «σεβάσμιων πατεράδων», κατασκευάζουν ένα αντίδοτο για όλες τις κάλπικες ροκιές που μας φοράνε κολάρο κάθε λογής απέθαντοι δεινόσαυροι, τσαρτόπληκτοι αριβίστες και άτεχνα φρικιά.
Ήταν πάντα και παραμένουν διαφήμιση του rock ‘n’ roll οι άτιμοι οι Jesus And Mary Chain, ήδη από την εποχή κατά την οποία εξαπέλυσαν δίσκους που προλείαναν το έδαφος για την έκρηξη του alt-rock μετά το 1990. Όταν λοιπόν νιώθω προδομένος από χαζοκιθάρες που βολοδέρνουν στον μουσικό τύπο αποσπώντας ανόητους διθυράμβους, επιστρέφω σε συγκροτήματα σαν κι αυτό, που λειτουργούν σαν σωσίβια για την ταλαιπωρημένη αγάπη μας για το μοντέρνο ροκ.
Για να αφομοιώσει βέβαια κάποιος το Damage Αnd Joy, θα πρέπει πρώτα να αισθανθεί ότι συμμετέχει στην ομήγυρη για την οποία κατασκευάστηκε. Προσωπικά ανήκω στη φυλή που έχει λιώσει το Pshychocandy (όπως και το Loveless των My Bloody Valentine, αλλά και το Siamese Dream των Smashing Pumpkins και το Sister των Sonic Youth). Φυσικά, η παγοθραυστική αύρα ενός Darklands (1987) δεν μπορεί να επαναληφθεί 30 χρόνια μετά, τελικά όμως αυτή η επιστροφή αποδεικνύεται απαραίτητη κι όχι απλά ευπρόσδεκτη.
{youtube}qevLgqlKvIk{/youtube}
