O Scott Hansen εργάστηκε ως φωτογράφος και designer για 14 χρόνια, μέχρι να γίνει η μουσική η κύρια απασχόλησή του, χωρίς να εγκαταλείψει φυσικά τις αρχικές του ανησυχίες. Αντιθέτως, βρήκε τρόπο να τις ενσωματώσει επιτυχώς στις κυκλοφορίες του, καταφέρνοντας να δημιουργήσει ένα προσωπικό και αναγνωρίσιμο ύφος. Το ίδιο έχει πετύχει και ηχητικά, με αποτέλεσμα το πακέτο να είναι πλήρες και σταδιακά ανοδικό, με το πέρασμα του χρόνου.
Ως Tycho ξεκίνησε το 2002, εξερευνώντας μονοπάτια με post-rock και ambient κατά κύριο λόγο αναφορές. Το 2ο άλμπουμ του Dive (2011) ήταν αυτό που τον έβαλε για τα καλά στα πράγματα, αποσπώντας –δικαίως– θετικές κριτικές και διαμορφώνοντας τον χαρακτηριστικό Tycho ήχο. Πράγμα δύσκολο και ταυτόχρονα πολύ καίριο στον ωκεανό των άπειρων κυκλοφοριών που μας περιβάλλει, που, πάνω απ' όλα, ξεκαθάρισε ότι ήρθε για να μείνει.
Πέντε χρόνια μετά, η αισθητικά άτυπη τριλογία που ξεκίνησε με το Dive και συνεχίστηκε με το Awake (2014), ολοκληρώνεται με το καινούριο Epoch, βρίσκοντας τον δημιουργό γεμάτο αυτοπεποίθηση, στιβαρά πατήματα και με μια μετεγκατάσταση στο Μεξικό, ύστερα από τις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις στις Η.Π.Α. Δεν δίστασε μάλιστα να ευχηθεί καλή τύχη στη χώρα καταγωγής του από τον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook (και παράλληλα σε όλον τον πλανήτη, θα προσέθετα εγώ).
Αυτό λοιπόν που έχει καταφέρει θαυμάσια ο Tycho μέσα από τη μουσική του –και συνεχίζει να το επιτυγχάνει– είναι να εικονογραφεί, με το βάρος να πέφτει στη μεγάλη εικόνα. Σε καμία περίπτωση τα επιμέρους στοιχεία δεν στερούνται ποιότητας ή αδυνατούν να σταθούν και από μόνα τους επάξια. Αλλά, όπως και να το κάνουμε, δύσκολα ακούς κομμάτια του Tycho και όχι ολόκληρες δουλειές, άλμπουμ δηλαδή σαν σύνολο.
Πολύ επιδέξια, μέσα από τα ηχοτοπία τα οποία στήνει και που αν πάρεις τον μεγεθυντικό φακό θα δεις ότι περιέχουν από krautrock και motorik μέχρι new wave κι από electro pop και chillwave μέχρι τεχνορόκ, καταφέρνει να φτιάξει ολόκληρους κόσμους. Οι οποίοι προσκαλούν τον ακροατή να βουτήξει σε αυτούς, να τους ακολουθήσει από την είσοδο μέχρι την έξοδο και να σχετιστεί μαζί τους, ήρεμα και με ενδιαφέρον.
To Epoch τον βρίσκει με τις ταχύτητες πιο ανεβασμένες απ' ό,τι συνήθως, τις αιχμές λίγο πιο κοφτερές και τη δεξαμενή άντλησης ήχων πιο μεγάλη. Ταυτόχρονα, οι κελαρυστές κιθάρες, τα φωτεινά και ζεστά χρώματα (τονικά και οπτικά), οι prog αναπτύξεις και το συναίσθημα αιώρησης ανάμεσα στο ονειρικό και στο πραγματικό, είναι ξανά παρόντα και καλοδεχούμενα. Να αναφερθεί κανείς στα κομμάτια ένα-ένα δεν νομίζω ότι έχει μεγάλο νόημα, εκτός ίσως από το χιουμοριστικά τοπικό trivia/απορία αν άραγε άκουσε το “Fell Frozen” των South Of No North πριν γράψει το “Source”.
Για επίλογο, θα ήθελα να παραθέσω την άποψη πως είναι εύκολο να προσπεράσει κάποιος τη μουσική του Tycho, κατατάσσοντάς την στα «εύκολα» chill out ή μη βρίσκοντας εκείνα τα φανταχτερά φτιασίδια που φωνασκούν για να τον καλέσουν. Όμως θα έκανε λάθος. Τα άλμπουμ του –και το Epoch, συνακόλουθα– δεν χρειάζονται πολλά λόγια και αναλύσεις. Αρκεί να μπουν στο mp3 player, το ipod ή το walkman (αν έχουμε την περίπτωση ενός αθεράπευτα ρετρολάγνου) και μια βόλτα ακούγοντάς τα (γιατί όχι και δύο και τρεις…) θα δώσουν τα καλύτερα επιχειρήματα.
Η ηρεμία, η αποφόρτιση, η διάθεση ονειροπόλησης, μια αίσθηση θετικότητας και καθαρού ορίζοντα, είναι μερικά από τα αποτελέσματα εάν αφεθείς στους ήχους του Καλιφορνέζου μουσικού. Δεν χρειάζεται επομένως τίποτα περισσότερο από την απαραίτητη επιθυμία για να τα ανακαλύψει κανείς και να επωφεληθεί.
{youtube}kg9gjQnSCAw{/youtube}
