Ο πολυτάλαντος Roy Nathanson είναι μια φιγούρα σχεδόν εικονική για τη Νέα Υόρκη: σολίστ σαξοφώνου, ποιητής, καθηγητής σύγχρονης τζαζ και κολλητάρι του Τζάρμους σε ταινίες και θεατρικά. Είναι βέβαια κι από εκείνα τα μυαλά που δεν κάθονται ποτέ «φρόνιμα» καλλιτεχνικά και κατορθώνουν να εξισορροπήσουν την εκλεκτικότητα των μουσικών κονσερβατορίων και των ακαδημαϊκών αιθουσών με την avant garde εκπροσώπηση του νεοϋρκέζικου urban.
Αυτή τη μίξη μουσικότητας και αστικού τοπίου το Subway Moon την υλοποιεί με το πιο διαδραστικό, βαθιά μουσικό και πρωτότυπο τρόπο. Είναι η θεματική ενός δίσκου ο οποίος γεννιέται από την καθημερινότητα του ανθρώπου-μουσικού. Η διαδρομή, με το μετρό, Μανχάταν-Μπρούκλιν αποτελεί την πηγή έμπνευσης του Nathanson, για να συναντήσει τους αγαπημένους του μουσικούς συνεργάτες. Και ο τύπος δεν αστειεύεται…
Ο Nathanson μπλέκει το άλτο σαξόφωνο και την jazz με samplers και με τούμπα, βιολί και τρομπέτες, καθώς και με το… beatbox! Ναι, ναι, καλά διαβάζετε. Η ύπαρξη πολυφωνικών beats από τον Napoleon Maddox υπήρξε μια έκπληξη για τον γράφοντα. Και λειτουργεί θαυμάσια και στις δέκα συνθέσεις, σαν μια γέφυρα των jazz συνθέσεων και μελωδιών (με τα εξαιρετικά «σολαρίσματα» του κου Nathanson) με την downtempo διάθεση η οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον υπόγειο κόσμο του Μετρό (και το κάθε καρυδιάς καρύδι που ταξιδεύει στις δαιδαλώδεις διαδρομές του). Η αισθητική αυτή όχι μόνο συνάδει με το concept του Subway Moon αλλά, κατά τη γνώμη μου, μεταμορφώνεται και σε μια θαυμάσια μουσική πρόταση. Η οποία άλλοτε γκρουβάρει, άλλοτε κλείνει το μάτι στη jazz/hip hop σκηνή και, σε κάθε περίπτωση, συνοψίζει την αίσθηση μιας σκοτεινής νεοϋρκέζικης εικόνας.
Και αυτή είναι η ιδιαίτερη μαγεία του Subway Moon του Roy Nathanson. Αναβλύζει συναισθήματα. Είναι ανθρώπινο και τόσο καθημερινό, όσο και η ρουτίνα του να μπεις στο μετρό και να πας από και προς τη δουλειά σου. Λειτουργεί και σαν soundtrack, αλλά και σαν ένα ωραίο κομμάτι σύγχρονης jazz. Και το κυριότερο «αβανγκαρντίζει» πηγαία, με τη σφραγίδα της προσωπικότητας του Nathanson και των Jazz Passengers (επίσης υπάρχει και μια σύνθεση με εξαιρετικό παίξιμο του μόλις δεκάχρονου γιου του…).
Στο επικοινωνιακό τώρα κομμάτι, ο ποιητής Nathanson στήνει ένα ωραίο μίγμα πρόζας και a cappella φωνητικών, που, μαζί με το beatbox και την πλούσια ενορχήστρωση, προσδίδουν στο όλο εγχείρημα εξαιρετική ρυθμικότητα. Αν αναλογιστείς ότι σε αυτή τη μουσική, με τις εξαιρετικές συνθέσεις και εκτελέσεις, συναντάς, χιούμορ, καθημερινότητα, εμμονές (βλέπε π.χ. τον Γκίνσμπεργκ, ο οποίος πάντα απασχολεί τον Nathanson), πολιτικό σχολιασμό νεοϋρκέζικης σημειολογίας (από τις συναγωγές, μέχρι την 11η Σεπτεμβρίου) σε spoken word, τότε συνειδητοποιείς ότι το Subway Moon αποτελεί ένα πολύ δυνατό σύνολο. Με την πειθώ ενός όμορφα δομημένου jazz δίσκου μα και πέραν τούτου, πρόκειται για μια εξαιρετική θεματική πρόταση, η οποία αναβλύζει γνήσιο urban στυλ (αυτό είναι το «urban» παλικάρια, όχι τα «φούτερ με τις κουκούλες»). Γι’ αυτό και αξίζει της προσοχής σας…
