Όπως σε όλες τις πτυχές της ζωής, έτσι και στη μουσική υπάρχουν οι πρωτοπόροι, όσοι δεν διστάζουν να πάρουν το όποιο ενδεχόμενο ρίσκο και να διαβούν άγνωστα μονοπάτια, υπάρχουν αυτοί που τους ακολουθούν, αφήνοντας όμως και το προσωπικό τους στίγμα κάπου στην πορεία και, τέλος, υπάρχουν και όσοι στείρα αναπαράγουν τα κεκτημένα των προηγουμένων. Δυστυχώς οι τελευταίοι παίρνουν συχνά και τη δόξα, γιατί πολύ απλά εμπλέκονται στην όλη υπόθεση με αυτό σαν βασική επιδίωξη. Αλλά ας μην ασχοληθούμε περαιτέρω με αυτούς, μιας και οι Leech μάλλον συγκαταλέγονται στη δεύτερη κατηγορία.
Πρόκειται για ένα συγκρότημα που μας έρχεται από την Ελβετία και μετράει ήδη δεκατρία περίπου χρόνια εμπειρίας στο μουσικό στερέωμα. Το Stolen View είναι ο τέταρτος ολοκληρωμένος δίσκος τους (με το προηγούμενο να έχει κυκλοφορήσει οκτώ ολόκληρα χρόνια πριν, στην αυγή των zeros). Τι μας προσφέρουν, λοιπόν, τούτοι οι σχετικά άσημοι Ελβετοί, ούτως ώστε να φανούν ηχητικά ελκυστικοί; Ένα όμορφο, μερικές φορές σχεδόν επικό, αυστηρά instrumental rock, πολύ κοντά σε αυτό που ονομάσαμε post rock πίσω στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Συνθέσεις αργές στην εξέλιξή τους, μεγάλες σε διάρκεια (ο δίσκος αποτελείται από τέσσερεις, στην ουσία, συνθέσεις – συν δύο ιντερλούδια – με διάρκειες οι οποίες κυμαίνονται από 8,5 μέχρι και σχεδόν 20 λεπτά (!), όπου κυρίαρχο ρόλο παίζουν οι δύο κιθάρες, οδηγώντας τα κομμάτια πότε με τα μελωδικά τους αρπίσματα και πότε με τις εξάρσεις τους. Ακολουθώντας (όχι πάντως κατά γράμμα) τις βασικές αρχές του post rock με τα ήρεμα και μελωδικά σημεία να εναλλάσσονται με θορυβώδη και δαιδαλώδη ξεσπάσματα. Στην μια πλευρά, λοιπόν, του ηχητικού σύμπαντος των Leech, μπορούμε να ανιχνεύσουμε εύκολα επιρροές από αυτή τη σκηνή, και πιο συγκεκριμένα στοιχεία από τους, εκ των θεμελιωτών, Mogwai, καθώς και λοιπών συγκροτημάτων που τάχθηκαν στο πλευρό τους, όπως οι Giardini Di Miro (τουλάχιστον στα πρώτα στάδια της καριέρας τους), οι God Is An Astronaut, ή οι Explosions In The Sky. Αν σε αυτά προσθέσουμε και κάποια που, έκτος των άλλων, έχουν και χρονολογική σχέση με τους Ελβετούς (μην ξεχνάμε ότι ξεκίνησαν το 1995 – δεν μπορεί, όλο και κάτι θα τους άφησε η δικιά τους εποχή!), όπως οι Lanterna, ή οι Scenic, που δοκίμαζαν τις instrumental ιδέες τους εκείνα τα χρόνια, καθώς και μια ιδέα από το ψυχεδελικό νεο-progressive των Porcupine Tree (κυρίως από την εποχή του In Absentia), μάλλον αποκτούμε μια πλήρη οπτική του ηχητικού φάσματος πάνω στο οποίο κινείται ο δίσκος.Ένα φάσμα που, όπως ίσως καταλάβατε, δεν είναι ιδιαιτέρως ευρύ. Οι Leech φτιάχνουν ένα κολλάζ με πρώτες ύλες συγγενή μουσικά ιδιώματα, χωρίς να δείχνουν διατεθειμένοι να απλωθούν σε ξένα χωράφια. Fair enough, που λέγαν και στο…χωριό μου! (σημ. αρχισυντάκτη: μου την έφερες κομψά και το αφήνω στα Αγγλικά!) Ειδικά όταν στο Stolen View δείχνουν να μπορούν με αυτά έστω τα υλικά να παράγουν ένα αποτέλεσμα το οποίο αφενός ακούγεται αρκετά ενδιαφέρον και αφετέρου καταφέρνει, τελικά, να αγγίξει, έστω, τις συναισθηματικές χορδές του ακροατή.
Οι τέσσερεις συνθέσεις που ουσιαστικά απαρτίζουν τον δίσκο μοιάζουν φτιαγμένες από παρόμοιο καλούπι, καθώς όλες ξεκινούν με τις κιθάρες να δίνουν έναν μελωδικό τόνο, στη συνέχεια η προσθήκη των άλλων οργάνων οδηγεί σιγά-σιγά στην κορύφωση, ενώ αργότερα η σύνθεση πλατειάζει ώστε να αφήσει χώρο στα synthesizers (προσθήκη της μπάντας στο παρόν άλμπουμ) και τα κιθαριστικά feedback, λίγο πριν επέλθει το τελικό ξέσπασμα. Αν πρέπει να ξεχωρίσουμε κάποιο κομμάτι, αυτό θα ήταν σίγουρα το “Totem And Tabu”, όπου όλη η φιλοσοφία των Leech μοιάζει να βρίσκει την ιδανικότερη εφαρμογή της, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα υπόλοιπα υστερούν σημαντικά. Όσον αφορά στα δύο ιντερλούδια του δίσκου, αντιπροσωπεύουν τον πιο πειραματικό εαυτό της μπάντας και προσωπικά νομίζω ότι είναι απορίας άξιο το γιατί δεν του έδωσαν μεγαλύτερη σημασία και τον χαράμισαν σε δύο tracks που σκοπό έχουν να ξεκουράσουν το αυτί του ακροατή μέχρι την επόμενη ολοκληρωμένη ιδέα τους (βέβαια στο “Totem And Tabu” μετά τα δέκα πρώτα λεπτά, υπάρχει ένα εξαιρετικό τέτοιου είδους σημείο).
Γεγονός είναι ότι το Stolen View αποτελεί έναν αξιόλογο δίσκο από τέσσερεις μουσικούς οι οποίοι, ορμώμενοι από την τεχνική τους αρτιότητα, επιδιώκουν, χωρίς λόγια και περιττές φανφάρες, να φτάσουν πέρα από τους ηχητικούς υποδοχείς του εγκεφάλου των ακροατών τους, στο νοητικό κέντρο αυτού που ονομάζουμε «ψυχή». Να γίνουν, δηλαδή, οι ήχοι τους, κάτι περισσότερο από απλά ομαδοποιημένα ηχητικά συχνοτικά σήματα, να μετατραπούν σε μια ψυχοκεντρική οντότητα. Και η αλήθεια είναι ότι δεν αποτυγχάνουν, αλλά καταφέρνουν να διεγείρουν, ως ένα βαθμό, τις αισθήσεις. Γεγονός όμως παραμένει ότι με παρόμοιο τρόπο έχουν κάνει την ίδια προσπάθεια και άλλοι στο παρελθόν, με σαφώς καλύτερα αποτελέσματα τόσο στον αμιγώς μουσικό τομέα, όσο και στον συγκινησιακό. Το Stolen View πάντως, όπως και να ’χει, είναι ένας δίσκος που μπορεί να εκτιμηθεί και μάλιστα δεόντως από τους ορκισμένους οπαδούς του σιωπηλής εκδοχής του rock.
